Vandaag wilde ik van alles laten gebeuren. De ochtend voor het strippen van het oude huis van Mutti, de middag ingepland voor kiddie business nl. gesprekje op school, paardrijden, zwemfeestje, spelen en dan mag taxi-mam nog even pakje ophalen en boodschappen doen. En als het nog lukt ook even de Camper stofzuigen, want vorige week is er een glas overleden en als zijnde as uitgestrooid over de rest van het vaatwerk. Oeps dan moet het spul ook worden afgewassen. Zucht. Dan ook nog even bepalen welke textiele vormen mee moeten op reis, etc. etc.
Maar gisteren hoorde ik geluiden van Hubbie, die mijn vermoeden bevestigde. Mijn beste vriendin is aan de latten. Kijk als je 2 verhuizingen doet terwijl je nog moet bekomen van een , in eerste instantie, onvrijwillige echtbreuk, en een oud, zeer headstrong moedertje op de lip hebt dan is dat wel erg veel. Zelf ben ik ook niet zoals ik wil zijn. Als ik eerlijk ben hang ik door de laatste overlevingsmaanden (werktechnisch dan) al even tegen een uitbrander aan. Tenminste, het zou kunnen, maar ik ben geen expert natuurlijk. Dan willen de hormoontjes de natuur nogal eens verwarren waardoor ik uiterst snel irri raak en dan komt dat geneuzel van de opheffing van mijn afdeling er nog boven op.
Dus spontaan besloten om "beste vriendin" maar eens op te zoeken.
Nou we waren beiden in een niet zo'n heel erg goed oogdrooghoudende periode, dus dat was een schot in de roos. Na een paar bakkies hebben we de planning aangepast en samen 's middags nog een aantal uur besteed aan het oude huis. Een stuk gezelliger!
Bedankt Smitsky, had ik even nodig. Want inderdaad een schuldgevoel is een heel raar iets.
3 opmerkingen:
Dat heet gewoon: uithuilen en opnieuw beginnen.
Sterkte meisjes, een ieder die een moeder heeft weet hoe jullie je op dit moment voelen.
maar onze Mutti is een echte lieverd hoor. Ze was zelf ook aardig hyper. Het is ook niet nix om na 22 jaar ineens weer te verhuizen.
Ken heppen, he? ;)
Een reactie posten