PVS

Ik dacht dat het een groot verschil zou zijn. Heerlijk positief blijven als je alles op je gemak kan organiseren. Op de laatste dag voor de gebeurtenis nog even alles aan kant en zoef... weg.
Superrelaxed toch?

Mooi niet. Je huis aan kant met een scheepslading porselein wat je niet kunt opbergen?
Het gevoel hebben dat je iets ( gaat) vergeten omdat je tegenwoordig minder lijstjes nodig hebt?

De Pre Vakantionele Stress heeft me weer in zijn greep.
Grrommmmmmmmm.

Aargh

Vanmorgen kom ik beneden en zie ineens iets gruwelijks!
Onze oude glas-in-lood kast met onze verzameling porselein staat " uit het lood ".
Als een scheet op schaatsen alles uit de kast gehaald en snel veilig weggezet.
Het meubelstuk is tenminste 60, maar misschien zelfs al 80 jaar oud.
Maar helaas moeten we hem nu, ook al is hij nog niet ingestort, als overleden beschouwen.
Het is toch raar dat ik toen de kast binnen deze muren kwam na het overlijden van de vorige generatie ik 'm totaal niet kon waarderen. Het incomplete servies ook niet trouwens.
Maar gaandeweg ben ik van deze kast gaan "houden", want ik hou van geschiedenis en regelmatig zag ik oude familiefoto's met op de achtergrond "de kast" in verschillende functies.
Het porseleinen servies was al danig uitgebreid en de kast zat al propvol.
Wat nu?
Hubbie heeft al bedacht dat hij de mooie onderdelen gaat gebruiken voor iets anders. Maar het porselein dan?
Er moet toch wel iets heel moois ( en stevigs) terugkomen.
Maar de zoektocht moet dan maar tot NA de vakantie wachten. Zucht!

Wurksjop

Het UWV zit vol verrassingen. De ene keer krijg je het gevoel op het matje te worden geroepen, en nu hebben ze een fotowedstrijd uitgeschreven. Ter motivering is er zelfs een workshop ( what's in a name) georganiseerd met een prof als juf.
Nou ik heb me natuurlijk meteen aangemeld en was vanavond vol verwachting.
Ze gaf ons heel helder uitleg over de beginselen van de digitale camera en ik blijk al veel te weten.

Ik denk er over om me in te schrijven voor haar volgende cursus.

Vanavond moest ik het even doen met haar tip voor het omzetten naar zwart wit met Photoshop. En dat heb ik meteen uitgeprobeerd.

Mooi weer

Vandaag was mijn periodieke "mooi weer spelen" afspraak bij het UWV. Toegegeven, het is goed om er heen te gaan, want je moet wel bezig blijven met actief werk zoeken, toch? Al heb ik soms het gevoel op de beklaagdenbank te moeten plaatsnemen, mijn "werkcoach" is wel te pruimen.
Maar goed, ik bedacht dat ik er wel op de fiets heen kon, daarna even lekker naar de markt voor groenten en fruit gevolgd door een bezoekje aan Mutti. Het was best koeltjes te noemen om 9 uur 's morgens, al had ik het lekker warme vest van Sunseekers aan.
Maar zoals het een bikkel betaamt: het is weer gelukt.
De andere ritjes ,vanaf maandag, meegeteld zit ik nu op ruim 45 kilometer die ik in deze windtunnel die polder heet heb afgelegd.
Op de terugreis rook ik het weer: het boerenland ( zonder de mestmeur van de afgelopen dagen) zoals het vroeger ook rook . De grond, de voorzichtige warmte, alles komt weer tot leven.

Heerlijk! Het enige vervelende is dat mijn lijf de martelingen zat is en begint te protesteren.
Maar even een dagje rust en de auto nemen zodat ik morgenavond weer op een edel dier kan rijden zonder al te veel spierpijn.

Geen woorden

Met een paar mensen van mijn werk heb ik nog geregeld contact. Een daarvan hoorde, voor mijn vertrek, dat haar man ziek is. Ik ben nog eens bij haar thuis langs geweest, heb gezellig gekeuvelt met haar en haar sympathieke man en we belden af en toe met elkaar.
Twee weken geleden had ik haar blij aan de lijn. Hij was opgenomen in het ziekenhuis. Dat hij zo moe was kwam door te laag HB dus daar konden ze gelukkig wat aan doen.
Ze vertelde dat ze hem, begin maart al verrast hadden met zijn lintje omdat eind april misschien te laat is voor hem.
Aan het einde van het gesprek zegt ze nog: "wat moet ik nu als hij er straks niet meer is?".

Gisteren is hij gestorven. Ik weet even niets te zeggen.

Opgeknapt?

Zoals het er nu naar uitziet kunnen we ons huisje op wielen vrijdag ECHT ophalen.

Zo te zien heeft onze dame als proefkonijn gefungeerd.

Jawel het is echt ons campertje.

Ben benieuwd of ze beter kunnen verven dan ik.

Waardeloooooooos

Ik zie het niet, maar voel het gewoon. De reactie van Hubbie is er waarschijnlijk een van " de mondhoeken iets omhoog, met gigantisch veel moeite een grinnik binnenhoudend en de pretogen verbergend achter neergeslagen oogleden" als ik zeg: morgen ga ik dat wel even verven.
Ik kan best wel wat voor elkaar krijgen ( boekenkasten in elkaar flansen lukt me nog wel), maar een aantal karweitjes zijn beter af ZONDER mijn twee rechterhanden. En jawel verven staat met stip op nummer 1 in de "niet aan beginnen" lijst.
Vaak heb ik na een verfklus twee leuke handafdrukken, in een met verfblik corresponderende kleur, op mijn achterwerk. Ja, je moet je handen ergens laten als je op afstand het resultaat wilt bewonderen. De verf zit na zo'n kloddersessie ook op mijn ondergoed, in mijn haar en tussen mijn tenen. We moeten bijna een liter extra kopen om het verlies aan verf goed te maken.
Maar vandaag zou ik het weer gaan doen. Als Hubbie alle uren van de dag moet werken is het wel logisch dat ik het nog een keer probeer, toch? Vooral nu Sunseekers heeft aangegeven dat ze benieuwd zijn naar de veranderingen. Dan moet het wel af zijn.

Dus vandaag mezelf weer aan extreme nekpijn geholpen door het plafond te verven ( afwasbaar dus minder gevaarlijk voor mij). Maar waar het in de keuken goed is gelukt is het in de kamer k.. met peren.
Ik geef het maar toe: ik ben een waardeloze klusser.

Toen

Wat doe je met je oceanen van vrije tijd als je met de neus diep in de boeken van je opleiding moet zitten?

Juist, alles behalve dat.

Al een tijdje geleden was ik weer begonnen met Kiddies stamboom, maar het lijntje vanaf mijn vader was niet te trekken. Mutti gaf al aan dat het nog wel eens kon zijn dat zijn zusje ons meer kon vertellen. We spreken elkaar zelden, het is meer een kerstkaartenrelatie. Ze is niet zo bezoekerig zullen we maar zeggen.

Ons laatste treffen was toen we mijn vader naar de verbrandingsoven moesten brengen.

Toendertijd heeft ze, ietwat in paniek toen mijn vader zo plotseling was gaan hemelen, Smitsky een behoorlijk heftig verhaal verteld uit haar leven. Mijn vader wist er niets van en heeft het postuum van haar vernomen.

Vanmiddag kwam ze langs.Wij hebben met zijn drietjes ( Smitsky was er bij) heerlijk gepraat over haar ouders en onze opa en oma. Ik kon haar laten zien dat ik dankzij haar herinneringen al weer een stuk verder was gekomen met de stamboom en de meegebrachte foto's zijn super.

Je komt erachter dat je oma niet zo'n vreselijk mens was als je altijd had gedacht, maar een vastberaden, sterk iemand die niet alles even goed heeft aangepakt. Zoals het bij het ouder worden hoort: je relativeert.

Het was een fijne middag.

Wan(t)da

Nou Kiddie voelde zich gisteren weer prima. En al was het niet zo dan toch.

Want je laat een spannend eerste ritje met Wanda natuurlijk niet voorbijgaan.

Nadat we de ruim 40 kilometer asfalt hebben afgelegd en een berg versnaperingen hebben verorberd bij vriendinG. gaat het feest beginnen: paardrijden.

Het is toch even wennen: een paard dat niet in een manege thuishoort, 1meter 60 hoog is en dus anders reageert dan de andere 4- hoevigen waar je op gewend bent jezelf te verplaatsen, maar het ging eigenlijk erg goed. Ook al was Kiddie duidelijk wat gespannen.

Draven was nog niet helemaal perfect, maar dat komt de volgende keer wel weer. We moeten niet overdrijven natuurlijk.

Hubbie had het stervenskoud maar bleef trouw af en toe de ontspanknop van zijn fototoestel indrukken. En als ik het even overnam kon hij snel zijn handen verwarmen in zijn winterjas.

Pas op de weg terug, in de auto, had hij weer wat warmte terug. De arme ziel.

Eruit

Soms is het een geluk dat dingen lopen zoals ze lopen. Zo jammer dat we het vinden dat de camper niet op tijd klaar was om nog een vol weekend te kunnen tuffen, zo fijn is het dat het zulk k..weer is dat we blij moeten zijn dat we niet weg zijn gegaan!

Kiddie is eigenlijk nooit ziek, tenminste de eerste jaren van haar leven even buiten beschouwing latend, maar jawel: gisteravond kwam alles eruit. Vanachteren en vanvoren. Dan ben je blij dat ze op dat moment onder de douche staat en niet in haar bedje in de camper ligt.

We hadden echter een date met mijn vriendin en haar paardje Wanda, dus toen ik dat ging afzeggen was er weer veel verdriet, maar vandaag is supernat weer dus een geluk bij een ongeluk.























Morgen gaan we alsnog, tenminste als Kindlief nu wel haar maaltijden kan binnenhouden.

Busy

Vandaag de boodschappen gehaald op de FIETS.

Goed bezig toch!

Startsein?

Het is bijna Pasen. Traditioneel het eerste camperweekend van het seizoen.
De camper is, met een beetje geluk, vanavond weer terug op zijn honk in de voortuin en morgen mag hij schoongemaakt en ingepakt voor het eerste weekendje op pad. De nieuwe fietsen zijn ook al een paar dagen binnen ( nog wel even kijken of ze op de camper passen) dus het feest kan beginnen.

Maar hebben jullie al eens naar buiten gekeken? Of al even de vooruitzichten bestudeerd?
Inderdaad: geen bal aan.
Dus hebben we gisteravond besloten om dit weekend anders in te vullen. Verven of behangen bijvoorbeeld.
In ieder geval nog geen start van het "eropuitseizoen 2010" dus.

Ach, volgens Piet wordt het een geweldige zomer.

Update: de camper was niet klaar, dus we kunnen niet eens weg al zouden we willen. De reparateur is ziek!

DDD

Gisteren kwam vriendinG. weer eens lekker bijpraten.

Nadat we even hadden gepraat over de mogelijkheid haar paard Wanda te leasen (waar we nog eens heel diep over moeten nadenken hoe dit te realiseren is) kwam ze met het idee om een bioscoopje te pakken i.p.v. voor de buis te gaan zitten.

Hubbie wilde de film ook graag een keer bekijken, maar vanwege zijn slechte ervaringen met 3d brilletjes hadden we besloten te wachten op de DVD. Maar nu ben ik alvast met vriendinG gegaan.

De clou is voorspelbaar, maar toch een hele gave film. Al die special effects. Wauw! Ga kijken als je de kans krijgt en geniet.