Müde

Vrijdag was het weer zover: het jaarlijkse Familiekampeerweekend ( niet met deze , maar nu met de andere kant).
De weersverwachtingen waren natuurlijk niet om überhappy van te worden, maar er is geen weg terug.
Elk jaar wordt het evenement verzorgd door een ander koppel. Dit keer zaten we op een camping vlakbij Blaricum. Vrijdagnacht hebben we ons ingehouden en gingen de meesten op een nette tijd naar bed en een enkeling hield het vol tot 02:30. Dit alles was duidelijk te wijten aan de koele lucht die onze achterwerken en ruggen naar een temperatuur brachten waar een ijsbeer jaloers om zou kunnen zijn.

De zaterdag begon goed. Een zonnebril was geen overbodige luxe en dat was een gelukje tijdens onze verrassingstrip op de boot door de Naardervesting. Altijd leuk zo'n boottripje, maar als het ook nog lekker zonnig is, dan heb je natuurlijk de hoofdprijs.

Vanwege het mooie weer hadden we besloten om toch maar de gok te nemen en onze traditionele zaterdagBBQ wel te houden. Natuurlijk zijn we door alle jaren heen wel wijzer geworden en is er vantevoren al een schuilplek gemaakt met diverse zeilen, tentstokken en camperluifels.











En ja hoor, de BBQ ging aan en tevens de kraan met hemelwater.

Het was weer beregezellig, voor ons dan. Ik geloof niet dat de caravanners naast ons erg gediend waren van het dronkemans- en vrouwsgezang in de late uurtjes. Eerlijk gezegd was het een vreemde gewaarwording om als enige nuchtere tussen al die dubbeletongpraat te zitten tot 03:30 in de nacht. Ik wilde wel doorgaan, begon net wakker te worden, maar de watjes waren allemaal moe.

Vanmorgen weer op tijd opgestaan om op te breken in de regen en met elkaar het weekend af te sluiten met een hapje, drankje en "tot ziens -kus.

Het was weer gezellig, maar nu ben ik wel een heel klein beetje erg moe.

Zicht

Vanmorgen stond ik, net als elke andere doodnormale doordeweekse dag, met dopogen bij die bak waar zo'n kraan boven zit en je kunt gebruiken om je in te wassen( o, ja de wasbak) om mijn lenzen te wassen en daarna in mijn ogen te ploppen.
Toen ik nummer 1 in mijn rechteroog had kon ik ineens de andere niet meer vinden.
Toen ik na 10 minuten zoeken ( met bril op) het blauwe dingetje nog niet had gevonden werd ik al wat onrustiger. Na zo'n 20 minuten werd ik al lichtelijk paniekerig ( in mezelf) en begon al te bedenken waar en wanneer ik vandaag tijd had om een nieuwe te bestellen. De gedachte aan een familieweekend op de camping met een fietsenrek op mijn knar was ook niet erg aanlokkenlijk. Maar soms is het niet anders. En dat te bedenken dat ik al 22 jaar lenzen heb en nog nooit een lens echt kwijt ben geraakt. Ja, af en toe pleuren ze van je vingertop en vind je ze terug vastgekleeft aan je mouw, in de wasbak of in je BH.
Nou dan maar even praktisch denken en de eerste lens opnieuw indoen om te zien of je de linker of rechterlens mist ( verschil in sterkte). Tijdens het schoonmaken kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat de lens wel erg dik aanvoelde.
Jawel, ze zaten gewoon op elkaar! Hoe ik dat heb gedaan, beats me. Maar ik heb weer zicht.
Pffff.

Appeltje

Smitsky gooide gisteren een bommetje. Een wel heel verleidelijk bommetje. Of we niet eens samen weer op pad moesten gaan.

Toen in 2005 onze Pa het tijdelijke voor het eeuwige verruilde besloten we om jaarlijks een zussenuitje te organiseren. Want voor je het weet ben je weer een paar jaar verder.

We gingen al naar Parijs, sliepen in een kasteel in Limburg en zijn heerlijk verwend op de Veluwe. Berlijn moesten we annuleren vanwege de bloedprop bij Smitsky´s man.

En nu is het moment gekomen om die `rain cheque`te gaan inwisselen.

Smitsky zag haar Amerikareis niet doorgaan en we wilden altijd al eens samen daar naar toe.

De opmerking `kun je lekker veel fotograferen` gaf me ook nog een, overbodig, zetje.

Ik had al lang besloten dat ik heeeeeeeeeel graag met haar daarheen ga.

Opsteker

Een maandje terug vroeg het UWV aan ons, de arme werkzoekenden, om een foto te maken m.b.t. de "week van het Ambacht". De beste 5 zouden worden beloond met een leuke prijs.

Leuk initiatief en aangezien mijn fotocamera al redelijk vergroeid is met mijn persoontje bedacht ik dat ik wel mee kon doen. Moeilijk vond ik het om een ambacht te kiezen. Ja de oude ambachten dat weten we wel. Stoelen matten, klompen maken, pottenbakken. Maar nu blijkt dat ook een kapper en een webdesigner onder deze noemer wordt geschaard.

Mijn keuze viel op de plaatselijke bierbrouwer. Helaas was het te kort dag om dit op mijn manier aan te pakken.

Op de laatste avond voor uiterste inzending heb ik Broeder G. zo gek gekregen dat hij met zijn, voor hun komende reis naar Marokko aangepaste, (woestijn)eend poseerde. Je bent een (auto)monteur met gouden handjes of je bent het niet, toch! Ik heb hem verteld dat ik de foto wilde insturen en hij kan zijn kleine zusje niets weigeren. Dus zo gezegd, zo gedaan.

En deze inzending heeft mij een 4de plaats opgeleverd.

En er waren echt meer dan 4 foto's ingestuurd!

Het commentaar van de fotografe was helemaal goed.

En de nummer 1 had het zeker verdiend. Over de nummer 2 zullen we het maar niet hebben.

Ik mocht de leukste prijs in ontvangst nemen nl. een kappersbon (kan ik goed gebruiken) en een haarverzorgingsset, incl. reisföhn.

Hubbie was blij voor mij en nog meer met de reisföhn. Broeder G. moest wel even slikken toen ik hem, na zijn vakantie,vertelde dat de vergroting van mijn foto ongeveer een jaar lang in het UWV zou komen te hangen.

It runs in the Family

Ik heb het er nooit zo op gehad. Van dat geluid dan, het scheuren is wel te pruimen.

Al vond ik vroeger, toen Hubbie nog een snelle Alfa 33 had ( dat was voor de bende werd overgenomen door het Italiaanse huismerk Fiat ) dat deze bolide iets teveel van mijn rechtervoet vroeg. Ik had in die tijd nog maar net dat roze papiertje op zak en reed zelf in een Ferrarirode Mini 1000. Dus ik was niet heel erg veel snelheid gewend.

Maar goed even terug naar vandaag.

Kiddie, Lola en ik gingen met ons racemonster Smitsky in haar Coopertje naar de autocross omdat Neeflief S. aan de start zou verschijnen. Aangekomen kon ik constateren dat Smitsky haar autoramen weer moet lappen vanwege de vele Facial Prints die ik heb achtergelaten bij alle snel genomen bochtjes. "Ja, maar de auto nodigt dat uit", zegt ze dan. Tuurlijk zus, als jij dat zegt.

Ik zal haar voor volgend jaar opgeven.

Het was weer gezellig!

Mutti is blij dat haar hele nageslacht weer heelhuids thuis is na al die vakanties.

Happy of Eppy?

Dochterlief had vriendinnetje Y. te logeren. Heel gezellig natuurlijk. Lekker bij elkaar op de kamer slapen en veel, heel veel kletsen en weinig, heel weinig slapen.
Lekker vroeg weer op en beneden de vloer bedekken met pas gemaakte tekeningen. Heel gezellig gezicht zo 's morgens als je ogen nog maar half open zijn, maar je oren wel gezien het volume aan kwetterende kinderstemmen wat er bij je binnenkomt.
Omdat het mooi weer zou worden en ik wist dat ik de ochtend nog een aantal dingen moest doen ( zoals Hubbies Single Maltscollectie terug in de kast zetten)

gaf ik ze twee opties voor het middagvertier. Het "strand" of de film.
Gisteravond was het unaniem "de film".
Het werd "Hoe tem je een draak" in 3 D in ons lokale bioskoopje.

Na een fortuin te hebben uitgegeven aan cola, M & M's en popcorn kregen we de bril op en gingen we van start.

Op een gegeven moment werd mijn schouder aan linkerzijde, waar Kindlief zat, enigszins vochtig vanwege het gesnotter van mijn spruit. Ik hoefde niet lang te wachten voordat vriendinnetje Y. ook , al was dat wat bescheidener, begon te sniffen. Maar gelukkig was er een Happy End.
Na de film hebben de dames zich nog even laten gaan met wat gebrom in de microfoon.

Horsesh..

Vandaag draaide het allemaal om dieren.

Tussen de middag mocht ik voor de tweede keer Sam, de lieve grote hond van Broeder G. en Schone Zus L. uitlaten en toen Smitsky vroeg of mijn arm nog in de kom zat kon ik alleen maar reageren dat ik heel soms blij ben met mijn overgewicht.

Daarna Kiddie van school plukken en hup naar de manege ( sorry hoor).

Daar hoorden we, terwijl de kids aan het rijden waren, dat Wallstreet en Aspen, de inmates van de manege, beiden zijn ingeslapen op de respectabele leeftijd van 30 en 31 jaar.

Heel verdrietig , ook al weet je dat het eraan zit te komen.

Ondertussen was Kiddies vriendinnetje Y. erg blij want ze mocht vandaag op een heus paard nl. Indy. Moeders had me al gevraagd om a.u.b. de camera mee te nemen om foto's te maken aangezien ze zelf moest werken ( dat doen sommige mensen nog).

Na de les zijn Kiddie, vriendinnetje D. en ik gaan kijken bij een "verzorgpony" welke mij werd aangeboden afgelopen zondagavond n.a.v. mijn oproep bij de buurtsuper.

Enorm leuke mensen en een superleuk paardje.

Kiddie wilde alleen nog maar poetsen, maar vriendin D. wilde wel rijden.

Prachtig gezicht. Dus nu heeft Kiddie nog een activiteit erbij.

Kunnen de dames mooi samen doen.

Kinderpraat

Vandaag, na Kiddie van school te hebben geplukt, op weg naar vriendin G. en haar paardje Wanda. Kiddie en ik vinden dit een gezellig uitstapje. Kiddie kan op een geweldig paard rijden, helpen met de paardjes, spelen met de honden en ik kan weer lekker bijbeppen met vriendin G.























Toen we uiteindelijk vertrokken was het al ver na kinderbedtijd voor een doordeweekse maandag, maar soms is het niet anders.
Gezellig keuvelend rijden we de 40 autominuten naar huis als het avondnieuws erop komt.
Hierin wordt melding gemaakt van een echtpaar uit Den Haag dat dood is aangetroffen in hun woning, men houdt rekening met een misdrijf.

"Dat is zielig", zegt Kiddie.

"Ja, dat is het zeker", zeg ik.

"Wat gemeen voor die dieren"vervolgt ze.

"Dieren, het zijn mensen die zijn vermoord. Een echtpaar."

"O, zegt ze, ik dacht een echt paard". "Als het mensen zijn dan is het niet zielig".

Back to work

Wat een geweldig weekend was het weer.

Vrijdagavond tijdens mijn paardrijles eindelijk in galop geweest. Zaterdag onze lieverds weer gezien en vandaag heeft Kiddie op deze zonovergoten dag nog een proefje gedaan en gehaald.

Zulke weekendjes wil ik wel vaker.

Morgen is het weer werk aan de winkel. Te beginnen met het oppakken van de boeiende opleiding, waar ik al een paar maanden op achterloop.

En natuurlijk de sollicitatieplicht. Dat is ook hard werken.

Haay

Voor de enkeling die af en toe hun ogen verblijden met het lezen van mijn blog:

momenteel zitten we lekker in Britain ( nee niet ons huis leeghalen ) en af en toe schrijf ik wat op mijn andere blog (zie hiernaast onder zustertjen on the move).

Tot over een weekje!