De Lippe

Het is nog iets meer dan 8 weken weg, maar af en toe voel ik de lippe al trillen.
De vraag wat ik voor een soort afscheid wil is al gesteld en ik heb duidelijk veel zin in een stille aftocht.
Dat ik hier later spijt van zal krijgen besef ik ook dus moet het maar wat opzichtiger worden opgepakt.
Als ik erover zit te praten dan voel ik me ergens toch wel een beetje triest worden.
Drie-en twintig jaar , overwegend, met plezier en toewijding werken voor een baas. Vele avonden overwerk zit er in die baan.

En dat is binnenkort voorbij.....

En ik kan nu wel zeggen dat ik vol, gezonde, spanning mijn toekomst tegemoet treed, en dat klopt ook zeker. Ik heb al mijn opleiding aangevraagd.
Maar dit alles doet gewoonweg pijn.Verrotte pijn.

Die laatste dag wordt megak.. Dat besef ik.

Nu heb ik voorgesteld aan Hubbie om in december toch maar een paar dagen weg te gaan. Om de zinnen te verzetten en bij te tanken voor de grote strijd die nog komt: het vinden van een leuke baan. Het liefste natuurlijk de eerste week van december.
We hadden de deur richting Sunseekers (kerst) wel dicht gedaan, maar zouden ze toch nog plaats hebben in de herberg. Wellicht kunnen we nog wat cultureel doen.
We kunnen natuurlijk ook kiezen voor een paar dagen Rome of Londen om te shoppen EN cultureel te doen, maar dan nemen we Kiddie niet mee. Moet je haar toch ook niet aandoen, zo'n stad. Ze heeft al aangegeven dat ze het HE-LE-MAAL NIET erg vind om een paar nachtjes bij Smitsky te zijn. Smitsky is ook al akkoord. En zolang ze overdag naar school gaat heeft ze weinig tijd om ons te missen. Wat nu?

Sunday

Vandaag kwam Kiddie aan het bed met de mededeling: je hebt een berichtje maar ik snap het niet.
Okee, geef me maar even de bril dan probeer ik het wel.
Al wakker? Kom ik bakkie doen want ik wil Mini laten genieten.
Na vertaling mijnerzijds; ze wil met de mini een stukje rijden, heb ik terug ge-smst:
Nu wel, tot zo!
Dus om iets na 9-en liep de koffie door en probeerde ik nog steeds wakker te worden.
Spontaan besloten om met de 4 dames ( Lola incluis) op pad te gaan om fotootjes te schieten. Kon Hubbie rustig, zonder afleidingen, aan de gang in huis.

Zo gezegd zo gedaan.
Daarna de Mini afleveren bij Grote Broer en Smitsky afgezet bij het Plophuusjen.
Pff, ben nu alweer moe.

HO!

Vandaag niets bijzonders in de planning. Er zijn maar een paar boodschapjes nodig en kiddie moet heen en weer naar school en paardrijles. "Rustig" dus.
Dus een goed moment om je dierbare zus en moeder met een vroeg bezoekje te vereren.


Sta ik om een uur of 9 in de supermarkt krijg ik een belletje van Smitsky.
Mutti moet even naar de huisarts, dus ik laat mijn deur wel open.

HO!


Laat mij maar met Mutti naar de dokter, voel ik me eindelijk eens nuttig. Mijn moeder zal niet snel zeggen dat ze graag even gebracht wordt met de auto. Dus nu ze veel pijn heeft aan haar knie is ze lekker mijn slachtoffer.


Nadat we een kwartier hadden rondgedoold vonden we uiteindelijk de gezochte residentie van dit exemplaar van het edele ras der huisartsen.


Voorlopige diagnose: slijtage (de knie) en flapdrol ( de huisarts).


Dus op weg om een kiekje te laten maken in ons nieuwe in porta cabines gehuisveste ziekenhuis.


Eerst nog even naar het Gemeentehuis om de legitimatie te verlengen en de vingerafdrukken af te laten nemen. Ik had een bang vermoeden dat het ziekenhuis ons weer zou wegsturen omdat moeders geen geldig ID had. Maar gelukkig .. ze mocht door.


Wat me opviel was dat de medewerkers van dit ziekenhuis allemaal zo vriendelijk en blij waren!!


Heel apart.


Dus na de afdeling röntgen, waar ik schaamteloos heb meegekeken hoe geavanceerd dat tegenwoordig gaat, konden we weer richting huis.


Ik heb ervan genoten, voelde dat ik eindelijk eens wat voor dat oude, eigenwijze, lieve mens dat mijn moeder is kon doen. Al was het natuurlijk peanuts.


Zegt ze bij de laatste rotonde:
"volgens mij zou jij wel een goede politieagent zijn".


Verbaasd vraag ik hoezo? Daarop kreeg ik niet een echt duidelijk antwoord.
Maar toen ik opperde "omdat ik zo bazig ben zeker" hield ze wijselijk haar mond.

(On) zin

Afgelopen vrijdag verveel ik me, doe ik anders noooooooooooooooit hoor, op het werk en zie daar een, mij nog onbekend, blad liggen. Het is een uitgave van juni dit jaar.

Oeh, staat een artikel in over Ierland. Dus ff kijken.

Valt mijn oog op een van de bijgevoegde foto's.

Dat kan toch niet waar zijn, zou het echt? Ben meteen gaan zoeken tussen de , momenteel in opslag zijnde, fotoboeken en jawel daar is dan de foto van vorig jaar.

Hiernaast zie je een deel ----->

Het is dezelfde plek. Eerst is er dat gekke gevoel van "wat een toeval"en dan denk ik wat een enorme afgang voor zo'n blad om zulk oud materiaal te gebruiken.

Nazomeren

Lekker, ze is weer thuis. Met leuke verhalen en mooie foto's zodat het bij ons ook weer gaat kriebelen. Tuurlijk willen we graag weer die kant op, maar volgend jaar is nog zo onzeker. En je kunt je geld maar 1 keer uitgeven, nietwaar.

Daarom houden we het eerst nog maar eens even bij de mooie plekjes vlakbij.

Zoals de tuin op een mooie nazomerdag bijvoorbeeld.

To take a walk

Wat moet je doen als je een hond hebt?

Juustem, wandelen.

Ik bedacht dat Kiddie en ik, nu we Smitsky's schaduw een paar daagjes hebben, wel eens lekker in het bos konden gaan wandelen. Hubbie moest toch naar zijn kapper ( dat is ongeveer 45 minuten verderop en dat dus x 2) voor zijn broodnodige maandelijkse haircut en update over het reilen en zeilen in zijn geboren en getogendorp B.

Natuurlijk was Kiddie meteen voor en ik dacht dat als we lekker op tijd gaan kan ik vast ook nog wel wat leuke foto's schieten. Zoals de ouderwetse kabouterpaddestoel, nu eens niet in het rood maar in Hollands oranje.

Het viel niet mee om, met een rugzak op de rug ( voor de volgens Kiddie broodnodige versnaperingen) , een fototas aan je schouder en een zware camera om je nek, mooie foto's te maken.

Achteraf zijn een paar kiekjes niet scherp genoeg of net niet wat ik wilde, maar het was een heerlijke wandeling van 1,5 uur met geweldig gezelschap( dat kind van mij is echt een lot uit de loterij... meestal) en prachtig weer.

Boe

Vandaag weer de laatste werkweekdag. Lekker. Ik heb zelden geen zin in mijn werk, maar de laatste tijd....

Het opstaan is al een hele crime. Met moeite doe ik de luiken open. Deze slaan meteen weer dicht aangezien het in de slaapkamer nog lekker schemerig is om 06:15. Een kwartiertje later begint de radio. Flarden van gesprekken komen tot mij. Beelen heeft weer iets te vertellen. Een paar minuutjes later begint de wekker te schreeuwen: je moet eruit, eruit, nu meteen.

Ook dat kan mij nog niet het duwtje geven.

Na een minuutje of 10 komt Hubbies stem over alles uit: je moet nu eruit!

En dan, na een geërgerd Ja ja, kom ik er uit. Kreunend kruip ik onder de douche en na het hele ochtendritueel zit ik om 07:45 in de auto. Dat is een kwartier te laat, maar ik besluit dan maar om de auto in de dure parkeergarage te zetten. Ben ik tenminste op tijd.

Alleen moet je dan niet stoppen om een foto te maken.

Kon het niet laten.

Volgende keer maar mijn echte camera meenemen.

Aangekomen op het werk ben ik mijn strijd weer vergeten en ga ik er weer helemaal voor.

Nog een weekje of 10......

Picture this!

Al jaren maak ik van elke vakantie een fotoboek. Ook nu alles tegenwoordig digitaal gaat.
Ik ben dus uit de tijd want ik bestel de foto's en maak een plakboek. Zo ook van de gewone doordeweekse foto's. Ik plak er bonnetjes, brochures, entreetickets, bioscoopkaartjes, enz. bij en dat vind ik leuk. Ook die digitale boeken vind ik mooi, maar ik hou het toch nog bij ouderwets knip- en plakwerk.
Afgelopen zomer heb ik zelfs allerlei dingen vantevoren ingeplakt. Beetje sullig, maar het scheelt veel nadenkwerk als je het nu ipv 4 weken later doet.
Normaal gesproken probeer ik met het foto's inplakken bij te zijn voor de zomer begint, maar gezien onze weekendjesweg gedrag dit jaar heb ik wat achterstand opgebouwd.
Het is veel werk want buiten ons familieboek maak ik ook een , uitgedunde, versie voor Kiddie. Als zij later op haar zelf gaat wonen heeft ze een kamer nodig voor alle fotoboeken ben ik bang.
Maar goed. Meestal bestel ik grote en kleine foto's via een afdrukcentrale.
Dit keer was ik ontevreden, want ik kreeg van sommige foto's 4 tot 6 exemplaren. Ietwat overdreven zou ik zeggen. En ik wist zeker dat ik de juiste aantallen had ingevoerd. Bovendien was een grote afdruk helemaal niet goed qua kleur.
Dus ik schrijf een klacht. Ze hebben dit goed opgepakt, maar vertellen dat ik toch echt zelf de aantallen heb ingegeven, maar dat ik een nieuwe miniposter krijg, want die was idd niet zoals het zou moeten. Grom, maar okee dan maar.

En wat krijg ik vandaag binnen?
Jawel, een tweetal nieuwe, betere miniposters. Heel goed.
Maar wat moet ik nu met die 442 andere foto's die ik erbij kreeg en al teveel heb?En dan zal ik maar niets zeggen over al die vergrotingen die ik nu extra heb (wel makkelijk want ik wilde juist nog bijbestellen). Moet ik nu maar weer reageren of krijg ik dan alles nog eens 2 keer toegestuurd?

Oeps

Op fietse

Afgelopen week moest Kiddie met de oppas mee naar het korfballen en dan is het handig als je dat op je eigen fiets kan doen. Nu bleek dat kindlief bijna met haar knietjes het stuur raakt dus tijd voor een nieuwe.

Naar mijn idee kun je dan beter wachten tot het weer fietsweer wordt aangezien we al richting de herfst gaan betekend dat WACHTEN.

Maar nee, donderdag kwamen we erachter en zaterdag was tie der al.........

En natuurlijk wil je als trotse eigenaresse van zo´n hippe bike wel fietsen.

Dat werd een rondje rond het eiland met je moeder. Aangezien ik ook nog beloofde dat we zondag naar Oma, Smitsky en de Manege konden fietsen was ik vandaag het haasje.

Vanmorgen keek ik naar buiten en dacht al dat ik volgende keer maar beter een slag om de arm kan houden. Een flinke wind recht in de bakkes zou het worden.

Maar goed, we hebben het gedaan. Een nat pak rijker, maar enorm voldaan liggen we uit te blazen in huize Zustertjen. Hubbie mag vandaag koken!

Black and White

Vandaag mocht ik zomaar mijn grote neven vastleggen op de gevoelige plaat.

De buitenopnames waren lastig omdat de zon regelmatig verdween en binnen kon ik door gebrek aan ruimte c.q. de juiste spullen niet altijd even goed uit de voeten, maar ik ben gematigd tevreden. Je moet maar zo denken, alle begin is moeilijk.

Met hun goedkeuring plaats ik er nu alvast een paar.

De bedoeling was om de ochtend te gebruiken voor het fotograferen en de middag naar Zwolle te gaan voor de Middeleeuwse Markt of desnoods naar de Pieperfestiviteiten in Emmeloord. Helaas zat dat er niet in want pas om 15:30 waren we weer thuis. Maar ik vond het een hele leuke ervaring.

Who wants next?

Nine Eleven

Vandaag was me het dagje wel. Het is 11 september. De dag dat mijn vader een paar jaar geleden onverwachts de pijp aan Maarten gaf. Normaal ben ik niet zo dat ik de datum als een moment van treurnis aanpak. Daddy is altijd in mijn gedachten. Niet continu, maar hij komt zeer regelmatig voorbij. Maar als iedereen denkt aan 9-11 en vliegtuigen denk ik eraan dat dat de dag was dat hij er ineens niet meer was.



De dag verliep verder gewoon als elke andere werkdag tot het bijna sluitingstijd was en ik , na te zijn uitgescholden, heb gezegd tegen een klant dat zijn rekening zal worden opgezegd.
Een minuut of 10 later krijg ik telefoon van mijn collega. Haar telefoontje heeft me intens verdrietig gemaakt. Haar man voelt zich goed, maar er is bij hem kanker gevonden. Maandag begint de chemo al. Maar ze geven hem weinig kans op overleven. Ze gaan proberen er wat maandjes bij te plakken. Zo vreselijk wat die lieve mensen overkomt.
Een beetje bijgekomen en energiearm ga ik mijn boeltje opruimen en bel Manlief.
In het kleine dorp waar hij werkt hebben ze 2 oudere mensen gevonden in hun huis: vermoord.
Wat een ellende op 1 dag.

Mag het morgen een beetje leuker zijn?

Smitsky the Gardener

Hubbie verteld dat hij een SMS kreeg van Smitsky.

Oordeel zelf:

Uhm, lieve zwager van mij....

Was jouw schop erg duur?

Je krijgt een nieuwe van mij....

Sorry....

Ik zal haar maar aanraden wat minder te gaan sporten.

Brrrrrr

Afgelopen weekend heerlijk gekokkereld voor Smitsky en Co. Ze gaan naar Ierland voor een paar daagjes en wilden wat praten met ons, Ierlandgekken, om te zien of wij hen nog Tips & Tools konden geven. En achteraf gezien is er ook nog naar geluisterd, wat een mazzeltje.
In ieder geval was dit voor ons een kans om eens een geheel Iers menu samen te stellen en ons Engelse Zoete Viooltjesservies uit de kast te trekken.
En wat hadden we gemaakt? Mocht het jullie interesseren:

Allereerst een drankje Driver's special
Dan Potato Soup with Brown Soda Bread
Hubbies Irish Stew
Applesauce ( 's morgens nog zelf de appels voor geplukt)
Champ
Carrots
Lemonade
En als toetje een variatie op de Irish Coffee: Blas meala

Voor de zekerheid ( lees: dochterlief) ook maar een wit broodje gebakken in de machine en iedereen was tevreden.

Vanmiddag wilde ik weer brood bakken in de machine en zag ineens dat er iets miste. Jawel de deeghaak. Oeps. Had ik niet het restje van het gebakken witbrood maandag weggegooid omdat de dichtheid daarvan al zover was dat je er iemand de hersenen mee kon inslaan? En blijft het ding niet regelmatig in het brood hangen? Yes!
Wat te doen?
Jawel, met mijn kop in de vuilnisbak. Hoef jullie vast niet te vertellen dat mijn eetlust voor vandaag vertrokken is.

Vroem

Jawel, het is me alweer overkomen.
Alleen dit keer kreeg ik geen pleister op de wonde in de vorm van een geüniformeerd lekkertje.
Ik moet zeggen dat die motormuis van vorige keer dat ook niet was.
Logisch want als ik al eens in aanraking kom met wat uniformen dan zijn het wijven of net de puberteit ontgroeide pukkeljochies.
In ieder geval was deze prent niet zo hoog als de vorige, maar het blijft zonde van het geld.

No Stay, No Go?

Ik ben er al redelijk ver in. In HET proces.
Ik heb momenteel al de instelling "er sluit een deur, maar er wordt een andere geopend".
En zo is het natuurlijk ook.
Als ik een keuze heb gemaakt dan sta ik daar ook compleet achter.
Dus toen ik moest kiezen uit 2 kwaden heb ik dat gedaan.
Naarmate de datum dichterbij komt voel ik het steeds meer als een nieuwe uitdaging. Mijn huidige bezigheid doe ik nog voor 110 %, maar niet meer voor 200 %. Mijn ogen zijn gericht op die spannende tijd die komen gaat en ik heb al cursussen gevonden die ik wil gaan doen. De mogelijkheid om een soort van stage te lopen heb ik ook al overwogen en dat ga ik natuurlijk proberen te regelen. Ik ben voor het eerst sinds jaren weer vol enthousiasme voor iets.
Kortom, naar mijn idee heb ik mijn blik goed vooruit gericht. De beslissing is nl. genomen, al moet ik nog wel even daadwerkelijk mijn handtekening zetten. Vrijdag 27 november komt snel dichterbij. Afscheid is onafwendbaar. En na mij zullen veel meer mensen het veilige nest ( moeten) verlaten.

Maar wat moet ik dan met de volgende opmerking:
"als je toch nog zou willen overwegen te blijven, dan weet ik nog een mooie vacature".

Geluk

Ik prijs mezelf elke dag erg gelukkig. Heb eigenlijk niets noemenswaardig om mijn beklag over te doen. Heb een fijn gezin, leuke familie en vrienden, leuk werk, lekker huis en een spannende toekomst.
Het enige wat ik niet of nauwelijks heb is geluk in de loterij.
Al jaren doe ik mee aan de 2 maandelijkse BankGiroloterij en met een clubje van (oud) bankmedewerkers doen we mee aan de Grote Vis loterij.
Die grote oranje vis is nog steeds niet in onze tuin op het droge gevallen.
Aan die andere verneukeratieve loterij, de zgn PostcodeLoterij doen wij niet mee. Want als je ooit wilt stoppen dan durf je niet want je komt het te weten als later blijkt dat er op je adres alsnog een prijs is gevallen.
Gisteren ging Manlief een tankje brandstof scoren en zag dat hij iets goedkoper uit was bij de Firezone. Dus hij wil zijn pasje pakken om te gaan beginnen, crosst er een dame in een rood Firezone- autootje op hem af en zegt dat hij deze tankbeurt met een max. van 50 liter kado krijgt!
Bingo! In de pocket! Toch leuk.
Dan vandaag maar meedoen aan de loterij op de Open Dag van de Manege. Jawel 2 van de 6 lootjes hadden prijs!
Helaas ging de grote prijs aan onze neus voorbij, maar het wordt misschien tijd om nog een extra Staatslot te kopen.
Hmm je weet maar nooit!

Ahum

Ik kon het niet laten: mijn camperblog is weer hersteld in ere. Voor de liefhebbers!

The day after

Je weet het eigenlijk wel, maar je beseft het je pas achteraf.
Ik wist wel dat er een heleboel van mij aan de luie kant waren.
Dat ze met zijn velen zijn wist ik ook nog wel.
Maar dat je ze allemaal tegelijk kon voelen weet ik nu.

De eerste keer viel het zo ontzettend mee. Pas na 3 dagen merkte ik wat.
Gisteren was mijn tweede les. En dit keer een echte, geen gehobbel en hopen dat je standvastig blijft, nee het echte werk.
Misschien komt het daardoor wel.
Dat ik van de bal van mijn voet tot aan mijn hoofd ALLE spieren in mijn lichaam voel.
Ik hoop dat ik morgen, second day after, nog mijn bed uit kan rollen.
Heb Hubbie al aangegeven dat hij me dan maar een zetje moet geven.

Antiflu

Ik ben thuis. Ik ben officieel ZIEK gemeld.
Gisteren knalde mijn kop bijna uit elkaar. Hoest me af en toe de longen uit mijn lijf. Het zweet breekt me bij tijd en wijle uit. Ben ontzettend sloom. Mijn holtes ten hoogte van mijn jukbeenderen doen auw en mijn kaak reageert alsof hij 3 weken continu in werking is geweest en wel een smeerbeurt kan gebruiken. En dan praat ik nog maar niet eens over mijn Zululip.
Dan wordt er geopperd dat het misschien de M. griep is.
Dacht het niet.
Want dat hoesten heb ik al maanden. Sloom ben ik wel vaker. Zweet uitbreken?
Ik ga al richting overganggerechtigde leeftijd.Mijn hoofd kan ook exploderend aanvoelen vanwege de onzachte botsing met de zwembadmuur. Aangezien mijn eetlust niet drastisch verminderd is kan het ook zijn dat mijn kaken te druk zijn met malen.

Hoe dan ook: IK HEB GEEN GRIEP!

Want volgens mij kon ik dan allereerst niet mijn bed uitkomen en ten tweede had ik het ook niet kunnen opbrengen om dit blogje te maken.

Sorry even het zweet van het toetsenbord vegen.

Morgen probeer ik de buitenwereld weer te betreden, want ik wil natuurlijk niet mijn 2de paardrijles missen. No way!