Verschrikkelijke ikke

Dan ga je met je kind naar de bioscoop.
Je merkt dat je dochter de enige is met beide ouders aanwezig.
Je merkt ook dat er vaders zijn die het allemaal niets kan schelen als zoonlief je bijna de nieren uit het lijf schopt door de stoel voor hem, de mijne dus, te gebruiken als voetbal.
Deze vader doet zelfs alsof hij op een andere planeet zit als je het joch vriendelijk doch streng verzoekt de stoel niet meer te schoppen op straffe van levenslange rolstoelbewoning. Het joch koos eieren voor zijn geld en stopte zijn actie.
Voor de film en in de pauze rennen er continu een stel ADHD koters rond in de bioscoop en ik moest me bedwingen om niet even een voetje uit te steken.
Maar gelukkig begon de film en hebben we weer genoten in 3 D.

Het gesprek van morgen ....

Afgelopen vrijdag moest neef Z. met spoed onder het mes. Dat blinde ding moest eruit. Gelukkig knapte het onfrisse lichaamdeel pas toen het uit zijn buik was gesneden anders hadden we hier niet zo rustig over geschreven.
Het heeft Kiddie natuurlijk wel aan het denken gezet, maar toen we hem gingen opzoeken in het ziekenhuis was alles wel weer onder controle. Ze gaf in ieder geval toch wel aan dat ze blij was dat hij niet dood was gegaan anders had ze minder neefjes overgehouden.
En daar moest ze toch niet aan denken.
Woensdag waren we de gehele dag weer op de manege toen een van de ponies werd weggebracht naar de Dierenkliniek voor een broodnodige operatie.
Na nog een laatste aai over zijn bol van ons zei ze later dat ze maar hoopte dat hij niet dood zou gaan. Mijn immer aanwezige voorzichtigheid vergetend zei ik " je neefje is toch ook geopereerd en dat ging toch ook allemaal goed!". Ze zei er niets meer over, dus was blijkbaar gerustgesteld.
Net hoorde ik dat de pony de operatie heeft overleefd, maar bij het ontwaken zijn been brak en men hem moest laten inslapen.
Je mag het best weten ik heb een paar tranen over mijn wangen laten biggelen.
En morgen? Morgen mag ik het Kiddie gaan vertellen.

How to catch a...

Vanavond kwamen Kiddie en ik in het donker thuis ( op de fiets, niet belangrijk wel even meldenswaardig) en de kat glipte mee naar binnen.
Murphy ( zo heet deze kat) begon te grommen. Nou dan weet ik het wel: een ander dier is meegeglipt het huis in.
Even kijken wat er extra rondloopt.
Erg makkelijk te zien op een zwarte tegelvloer ( NOT) maar er bewoog zeker iets. Ik dacht een veldmuisje. Murphy kreeg m niet te pakken en maar beter ook. We zijn geen koelbloedige moordenaars, weet je!
Aangezien Murphy en ik het beestje niet te pakken kregen dacht ik dat ik later maar nog eens moest kijken. Vaak hebben ze ondertussen de weg naar buiten wel gevonden.
Na Kiddie naar bed te hebben gedaan begon ik vol goede moed aan de selectie van de foto's van vandaag. Dit deed ik natuurlijk wel in de computerkamer en niet aan de eettafel in de keuken. Ben niet bang voor muizen, maar schrik wel als ze over mijn tenen heen lopen.
Na een half uurtje zie ik uit mijn ooghoek iets de computerkamer in schieten.
Het zag er bruin en klein uit.















Yep, een muis. En het klom in onze boekenkasten, achter de computertafel en ook omhoog.
Het beest was echt retesnel dus ik kreeg m gewoon niet te pakken. Toen Hubbie eindelijk thuiskwam hebben we hem gezamenlijk kunnen vangen in de prullenbak ( al sprong hij er ook nog een keertje uit) en is hij weer veilig in de tuin om als uilenvoer te kunnen dienen.

NCIS LA

Heel af en toe gebeurd het. We kijken per ongeluk naar een waardeloze ( zijn ze dat niet altijd) spin-off van een succesvolle serie die al een paar jaar loopt. Deze serie vormt daarop geen uitzondering.

Toen ik een van de actrices zag kreeg ik een déjà-vu.

Die Pixar tekenfilm "the Incredibles"daar zat ze ook in. Als getekende versie, dat wel.

Body fit!

Mijn, zeer actieve, schoonzus traint spieren en uithoudingsvermogen van menig vrouwspersoon in deze Polder. Ze komt elke avond op bezoek in een ander dorp. En vanavond was dat het dorp waar mijn vader woonde toen hij dit leven vaarwel moest zeggen.
Op Broeder G's verjaardag ( haar Husband) afgelopen weekend had ik het erover dat ik die huppelende, zichzelf in het zweet werkende dames wel wilde fotograferen. Dat kwam goed uit want de site mist nog een aantal plaatjes, dus ik was van harte welkom.


Toen ik vanavond voorzichtig mijn hoofd om de deur van de plaatselijke gymzaal stak keken een boel afwachtende vrouwen mij aan. "Kom je kijken" was de vraag. "Hmm, zoiets" zei ik. Toen ik ineens een camera om mijn nek hing zag ik ze denken "oh my God". Maar na uitleg van schoonzus vonden ze het allemaal wel goed.
Een uur lang mocht ik het van dichtbij aanschouwen: vrouwen in soms erg vreemde houdingen die zichzelf door slavendrijfertje L. met plezier in het zweet werken.
Een ding weet ik zeker: ik houd het bij paardrijden en de Wii. Veel beter.

Panic

Zo! Ik heb de trutschoenen met hakjes in de hoek gepleurd en mijn tenen weer de vrijheid gegeven.
De euforie van "ik heb gesolliciteerd op een leuke functie" is omgeslagen naar een lichte paniek.
Want de kans dat ik volgende week bij de laatsten hoor is dit keer niet gering.
Flexibele werktijden zijn geen probleem, want overal is een oplossing voor, maar geen vaste vrije dag. Oei dat is even slikken. Veel tijd voor mijn kleine meid is dan ook weer een stuk moeilijker.
De vrijheid die ik bijna een jaar heb ervaren ben ik dan kwijt.
En de studie, het vrijwilligerswerk en vooral mijn fotografie gaat dat dan nog lukken?

Het uurloon zit zelfs onder mijn uitkering. Mijn hemel waar ben ik aan begonnen!

Stelletje #####

Dit weekend waren we druk. Op zaterdagochtend vroeg weg en laat weer terug.
Daarom pakte ik een uurtje geleden pas de post uit de brievenbus.
Dat geeft normaliter niet, maar er zat zo'n leuke UWV vlop bij.
En jawel (gedateerd vrijdag de 15de, bezorgd zaterdag de 16de) dat ik op afspraak moet komen bij mijn "werkcoach" op maandag de 18de om 10 uur!
Daar worden ook mijn rechten en plichten besproken. Die plichten zijn nu wel extra duidelijk, maar die rechten daar wil ik wel eens even met die gozert over babbelen.
Blijkbaar denken die lui dat ik niets anders heb te doen op een dag, want kans om de afspraak te verzetten heb ik zo niet.

Beursdeej

Hubbie en ik hebben 8 dagen na elkander oud en nieuwviering.

Om familie en vrienden niet kort achter elkaar de gang naar Huize Zustertjen te laten maken bouwen we in het weekend tussen de verjaringen altijd een klein feestje.

Meestal blijven er een man of 15 eten en maak ik een pan snert en Chinese tomatensoep of i.d.

Maar omdat ik nu bij het gilde der uitkeringstrekkers behoor dacht ik dat ik eenieder ook wel op zelfgebakken taart kon trakteren.

Vriendin N. hielp me vandaag met een groot deel van de voorbereidingen.

Poolse koek, citroentaart, chocoladecake, appeltaart en spongecake, eiersalade, knoflookdip, snert, tomatensoep en morgen minicakejes ( made by Kiddie en vriendinnetje D.) in gifgroene, paarse, rode, oranje, blauwe kleuren maken het feest af.

Volgende week ben ik pas echt jarig, maar Hubbie vroeg of ik mijn kado nu al wilde hebben.

Mwoh, natuurlijk wil ik dat NU. Mijn grote wens is uitgekomen, want ik kreeg dit van hem:

Ik was helemaal sprakeloos. Wat een geweldige vent heb ik toch.

Dan is hij er bij mij wel bekaaid afgekomen.

Ik wil meteen aan het werk. Kan ik de visite nog afzeggen denken jullie?

Eerste Hulp Bij Onbenulligheden

Woensdag is de dag dat ik en Kiddie ( afzonderlijk van elkaar) paardrijles hebben.
Ikzelf ben een absolute beginner, al doe ik al bijna een jaar mee aan het gehobbel.
Sinds kort heb ik mijn les naar de ochtend verplaatst vanuit een overigens supergezellig meer ervaren ruiters zijnde vrijdagavondlaat- clubje naar een beginnersclub. En dat is toch een verademing.
In mijn les zit een oudere man ( ja zelfs ouder dan ik) die erg doof is en heel sympathiek.
Echter hij is , in mijn en andere ogen, veel te zacht om een paard/pony zijn wil op te leggen.
Paarden en ponies zijn niet altijd even blij met elkaar. Dus moet je ze nooit en te nimmer heel dicht bij elkaar laten komen. Sommige edele dieren gaan dan schoppen en/of bokken.
En ik kan je zeggen dat dat niet gezellig is.
Deze gepensioneerde man kan zijn paardje niet laten doen wat hij wil, dus dendert het dier gewoon de groep in.
Toen ik tegen hem zei dat ik van dat soort acties gewoon telkens een hartverzakking krijg zei hij glunderend: "dat geeft niet, ik heb EHBO".