Bijna december

Het is alweer bijna zover. Vol verwachting klopt ons hart. Wat gaan we doen, wat willen we doen, kunnen we het wel doen zoals we het in ons hoofd hebben. Hubbie vind elke optie wel prima, ikzelf ben niet met elk idee in mijn nopjes. Nieuwe mogelijkheden worden geoppert, oude wensen komen weer boven, het geldzakje wordt bij de overwegingen meegenomen. Is het voor Kiddie wel leuk? Ook dat wordt zwaar meegewogen.


Tja, het valt inderdaad niet mee.

Ons eerste plan is vervallen: voor Kiddie geen leuke optie.











De volgende optie ( mijn idee) vervalt want het is een eng plan volgens Hubbie.








Daarom: volgende zomervakantie gaan we naar Schotland ( wijzigingen voorbehouden).

Doen we anders nooit hoor!

In een spontane bui, of was het een moment van volslagen verstandsverbijstering, zei ik ja tegen een uitnodiging van mijn buurvrouw.
Ze heeft allerlei clubjes waar ze in zit en een daarvan is de Christelijke Vrouwenvereniging.
Het onderwerp van de avond leek me wel leuk. Bovendien is het wel eens goed om mee te gaan naar plaatselijke activiteiten.
Buurvrouw waarschuwde me al verontschuldigend dat er wel een liedje zou worden gezongen. Och, zei ik, dan hou ik wel even mijn mond. Ik respecteer eenieder, welk geloof ze ook aanhangen, mits het andersom ook gebeurd. Bovendien vind ik "geloven" een interessant fenomeen. Ik kan daar uren over praten met mensen die rotsvast daar in staan over hoe ze het geloof ervaren .
We kwamen aan in de kerk en ik zag overwegend grijze, hoogbejaarde vrouwen.
Ik werd hartelijk welkom geheten en toen gingen we bidden en een psalmpje zingen.
Toen aan het einde van de avond er nog een Psalm tegenaan werd gegooid zei buuv
"dat doen we anders nooit hoor".
Dat ik het een rustgevende avond vond gaf me te denken dat ik wel erg gezapig begin te worden. Maar gelukkig ga ik vanavond naar een "Pleasureparty". Ik zal buuv maar niet meevragen.

Dip or Dep?

Vandaag voel ik me eindelijk weer eens wat beter dan de laatste weken.
Laatst had ik een redelijke kans op een baan. Echter het was wel iets waar ik niet meer in wilde werken. Na wat gereken kwam ik erachter te moeten inleveren t.o.v de WW om dit baantje te kunnen aannemen. Dat betekende dus: minder geld, minder tijd voor gezin en terug in mijn oude werkomgeving.
Aangezien ik ben opgevoed met het gevleugelde "geen handje ophouden maar werken met je donder" was ik ondanks alles toch teleurgesteld toen ik me na de wijze woorden van mijn moeder ( je wilde er toch niet meer werken) toch maar terugtrok.
Toen ik eerlijk vertelde bij het UWV dat ik heb afgehaakt kreeg ik de wind van voren. Ik mocht niet weigeren, want dan kwam mijn uitkering in gevaar! Zijn advies: vertel dit maar niet meer, want ik moet het doorgeven anders aan de andere afdeling. Nou dat had ik zelf al bedacht. Tevens werd me nog even haarfijn uit de doeken gedaan hoe het werkt: het interesseert de UWV geen bal wat voor werk je graag wilt doen en of je het zou kunnen. Je moet in je oude baan terug want dan ben je sneller uit de WW. Dat het goedkoper is om mensen hun kwaliteiten in te laten zetten in een baan die ze graag willen is blijkbaar een gedachte die niet bij beleidsmakers op komt. Zucht...
Maar ik heb een prachtbaan gezien hier vlakbij. Nu maar hopen dat ze me in ieder geval uitnodigen. Ik wil het zo ontzettend graag gaan doen. En weet je, het boeit me niet zo heel erg hoe het betaald, als ik maar lekker kan werken. Nog een week, dan weet ik meer.