Oudjaar

Zo aan het einde van het jaar worden alle mooie, maar vooral minder leuke gebeurtenissen oeverloos herhaald.
De vliegtuigramp in Tripoli, de vroegtijdige dood van Antonie Kamerling, alle vreselijke natuurrampen en ontelbaar meer trieste verhalen komen voorbij.
Morgen is de geboortedag van mijn vader, hij stierf plotseling 5 jaar geleden op de verjaardag van mijn schoonzus. Hij wilde er blijkbaar zeker van zijn dat we hem meer dan 1 keer per jaar zouden gedenken. De slimmerd!
Elk jaar gaan we naar zijn huidige habitat: de hei.

Dit jaar niet. Ik hoop dat hij het niet erg vind dat ik het een beetje anders doe dit jaar.
Aan hem denken doe ik toch wel.

Nee ik ga niet janken... denk ik.

Naar de overkant

Ik heb er een hekel aan om doelbewust mensen te kwetsen, dus doe ik dat niet. Ik probeer diplomatiek te zijn en als de boodschap na meerdere pogingen nog niet is aangekomen?
Tja dan geef ik 'm recht voor zijn ( of haar) raap.

Maar ben ik in DE periode van de maand aangekomen en is mijn lijf overactief op hormonaal gebied dan ben ik een heks. Bovendien kan zich dat heel abrupt afwisselen met spontane traantjes ( wel bescheiden natuurlijk) bij het zien van een programma als "Spoorloos".

Gelukkig is normaliter dit maar een korte periode, maar stel: je komt langzaamaan in de overgang. Wordt het dan erger?

Het antwoord bestaat uit 2 letters. Hebben jullie nu geen medelijden met Kiddie en Hubbie?

Tranen

Vanavond was het zover. Ze wilde nog ontsnappen, zelfs meer dan eens, maar haar laatste poging werd ook niet gehonoreerd.
Het uiteindelijke resultaat: een gezellige middag en avond met veel kadootjes voor iedereen.
En het allermooiste vond ik toch de reactie naderhand van Kiddie.
In tranen bekende ze dat het zo ontzettend gezellig vond met oma erbij.

Ben ik helemaal met haar eens. Al moet ze niet zo zeuren over andermans kookkunst.
Maar ach dat doet ze al haar hele leven, dat veranderd niet meer.