Sapperdeflap

Een paar weken geleden vroeg vriendin N. of ik vandaag mee ging naar een clinic van het prille Horseballteam om foto's te maken. Dat klonk mij prima in de oren. Dat ze me ook meevroeg als back up voor de autorit, bij extreme koppijn van haar kant, heb ik maar even niet als belangrijkste reden geregistreerd. Als ik plaatjes kan schieten dan laat ik dat natuurlijk niet voorbij gaan. Dat het betekend dat mijn Hubbie alweer een dag alleen zit en ik wederom met ijstenen de dag afsluit heb ik maar voor het gemak niet in de beslissing meegenomen. Alles voor een plaatje, toch?

Jammergenoeg was het wel helemaal in Vries, dus we hadden een behoorlijke rit voor de boeg.

De vader van een van de deelneemsters kennen wij niet zo goed en zijn naam wisten we al helemaal niet. Het is een aardige man, maar oneerbiedig werd het al gauw die "Pipo" en uiteindelijk geinden we ( de moeders) steeds over "Pipo di Pasta". Nogmaals: het was/is een erg aardige man dus hij verdiend deze benaming niet, maar goed..

Het duurde lang voordat ze eindelijk aan de wedstrijd konden beginnen, maar we verwachtten natuurlijk niets. Want de andere ploeg was ruim 2 x zo groot , erg profi gekleed en had hun eigen ponies meegenomen.




















"Onze" meiden mochten gebruik maken van de manegeponies aldaar en zoals het echte paardenmeiden betaamd waren ze allen op slag verliefd op deze edele dieren met namen als Schoffie en Nicola(a)i.
Aangezien ze er veel plezier in hadden waren deze 4 meer aanwezig dan de 10 van de tegenpartij, maar je mag laten zien dat je lol hebt in wat je doet, toch?
Blijkbaar waren de "Ladies in Red" toch nog niet zover in Horseball als we verwachtten want we wonnen met 2-1!


Na een korte evaluatie konden we weer terug naar de Polder ( en het sneeuwde). We maakten met elkaar een tussenstop bij de Mac voor een broodnodige vette hap, tijdens etensspitsuur, en werden vergast op een voorstelling van een gele clown.

Krijg ik een sms-je van mijn eenzame Hubbie: "waar zijn jullie?".

Ik reageerde terug met: "Joure bij Mac. D kijken naar een Pipo".
Zijn reactie: "Sapperdeflap, tot straks dan".
Wij, de 3 moeders, zeken ons bijna in de broek van het lachen. En de kinderen snapten er niets van. Tja als je Pipo de Clown nooit hebt gezien dan houdt het natuurlijk op.

Niet zo rustig

Kiddie wilde dolgraag uit logeren. En wie ben ik om dat tegen te houden? Het is ook superhandig want dan kan ik wat meer uurtjes werken.
Toen ik een tweetal tantes had ingehuurd kwam Kiddie met het verzoek om bij vriendin D. te mogen slapen.
Okee Tantetjes afgezegd (komen later vast nog van pas) en Kiddie zondagavond afgeleverd voor 2 nachtjes in het drukke, volle gezin van vriendin D.
Met de gedachte dat ze al na een dag en nacht graag naar huis zou willen waar het lekker rustig was namen we het er maar van en gingen zondagavond een bioscoopje pakken.
En toen werd het maandag ( en geen enkel bericht van het kind)... en dinsdag ( toen heb ik zelf maar een mailtje en smsje of 2 verzonden).... en ja hoor.... eindelijk woensdag ( dus uiteindelijk 3 nachten later)....daar was ze weer.
Ze leek nogal moe, maar had het super gehad... altijd iemand om mee te spelen, op de WII of DS, gewoon ouderwets Mens erger je Niet, honden uitlaten, paardrijden. Genoeg gezelligheid en actie.
Dan valt het thuisfront nogal tegen natuurlijk, zo lekker rustig.
Vanavond moest ze toch maar op tijd naar bed bedachten we. En dat lukte ook, al kreeg ik wel een hartverzakking toen ze niet goed werd tijdens het douchen en zelfs even weg viel.
Gelukkig lijkt het vooralsnog uitputting te zijn in combinatie met te warm water.
En jawel morgen lekker uitslapen tot 9 uur, wat willen we nog meer. Hmm tot 10 uur misschien.

Kreun

Dit weekend stond in het teken van de helpende hand bieden ( samen met vriendin N.) aan onze geliefde manege.
Gisteravond kon ik na een middagje staan op hakken ( ja, ik weet het, niet slim) nog net als een kreupele ezel mijn comfi stoel bereiken om doodvermoeid te kijken naar All You Need is Love. In de beginjaren van dit program hadden mijn collega's ( een daarvan was Smitsky) mij en mijn leuke client bij de Bank opgegeven. Gelukkig was ik ondertussen al een keer mee uitgevraagd voordat de redactie belde om dit leuke item breed uit te meten op de TV. Hubbie en ik zijn sindsdien samen ( en naar mijn weten nog steeds met wederzijds goedvinden) en dat zonder hulp van Roberto.
Maar goed, vandaag was het iets vroeger aantreden en ik bedacht dat ik beter wat comfortabeler schoeisel kon aantrekken.
Helaas geen succes want al na een halve dag riepen ze me toe: we willen eruit, gooi de schoenen NU uit.
Tja dat kon natuurlijk niet, want dan krijg ik die flappers nooit en te nimmer meer IN de schoen. Laat staan dat ik nog kan autorijden met Donald Duck voeten.

Maar goed vriendin N. en ik hebben het volgehouden en de meiden hebben, ondanks dat ze onze directe steun moesten missen toch prima hun proefjes gereden.

Al baal ik enorm dat ik geen enkele foto heb kunnen maken en ik dit aan lieve Hubbie heb moeten uitbesteden was het toch : eind goed al goed.

Het houd je van de straat

Het was me het dagje wel.

Vanmorgen vroeg aangetreden op de manege om te helpen met de kind/ouderdag. Op een gegeven moment gingen wij ( vriendin N en ik) helpen in het grote restaurant voor de lunch van de deelnemers.Deze hulp werd gestaag uitgebreid naar strengen knoflook pellen, tomaten snijden en komkommers raspen ( ondanks waarschuwingen sneed ik me 2 keer flink in de vingers, kloterasp), eten aanvullen, kletsen met de ouders,afruimen en stofzuigen op zijn XXXXL's. Best groot hoor zo'n restaurant.Nadat ik me dus volledig in het zweet had gewerkt konden we nog net het laatste meepakken op de manege: de ouders te paard. De dag mag geslaagd genoemd worden!Ondertussen kwam Hubbie aan met wat schone kleding voor mij, want om nu een personeelsfeest bij te wonen met paardenslijm op je rug en een rijbroek aan de billen, leek mij niet de bedoeling.Dus aansluitend kon ik met Hubbie naar het restaurant om een avondje op te trekken met zijn collega´s.We hebben op een quad gezeten ( ik was net even iets anders aan het doen) en met een grote Fries (Hester) in de bak rondgesjeest om ring te steken( heel gek, maar ik zat er als eerste op). Wonder boven wonder waren deze vrachtwagenchauffeurs overal voor in.
Om 10 uur nokten we af om Kiddie op te pikken bij de oppas: Mutti.

Is Mutti door een verkeerde beweging niet meer in staat om op haar ene been te staan.

Tja, dan maar om 22:40 nog even bij de Huisartsenpost binnengereden om ernaar te laten kijken.

Toen ik Mutti zei dat het nu wel zo rustig was in het ziekenhuis dat we wel een wedstrijdje konden doen met die rolstoel in de gangen moest ze wel lachen en gaf ondeugend toe dat ze dat wel zag zitten. Helaas waren we meteen aan de beurt en kwam het er niet van. Mutti kreeg pijnstillers en krukken mee en voor we het wisten was ze de deur al uitgekrukt.

Dit heeft natuurlijk nog een vervolg, maar ze is eerst gered. Nadat ze me verzekerde dat ik niet hoefde te blijven slapen en me beloofde morgenochtend te bellen heb ik haar met een gerust hart achtergelaten.

Fuuuut fuuuut

Op mijn nieuwe job is het vaak best gezellig. De avond spant de kroon want dan vliegt menig pikante ( lees: platvloerse) opmerking heen en weer. Daar geniet ik natuurlijk helemaal niet van, want ik heb het niet zo op dat vulgaire....
Op een van mijn eerste avonden vond ik het nodig om wat te fluiten om de spreekwoordelijke leegte tijdens het wachten op een stem aan de andere kant van de lijn op te vullen. Niet eens zo hard deed ik dat, maar een van de oudgedienden was niet blij met deze afleidingsmanoeuvre dus deed ik het vooral zo vaak mogelijk.
Over fluiten gesproken.. onze kat Murphy komt gezellig bij me zitten als ik het Engelse volkslied fluit en gisteren?
Gisteren waren we bij de verzorgpony en het diertje is , op zijn zachts gezegd, wat onrustig.
Tot ik begon te fluiten.... ze bleef stokstijf staan en de meiden konden alles met haar doen.
Het grote nadeel van een Horse Whistler te zijn is dat je er zo'n gigantische stijve mond van krijgt.