Auw

Je kunt nog zo vaak zeggen: doe voorzichtig

fiets niet te hard
of niet te zacht, dan val je om
pas op dat paaltje,
maar als ze dan met een rotvaart hiertegen opknalt is het achteraf best wel komisch.


Want zo makkelijk is het niet om precies die van jezelf te raken. Je moet er alleen een kapotte knie, een tand door de lip en een kopstoot voor over hebben, maar dan heb je ook wat.

Weg

Enige tijd geleden beloofde ik mezelf me niet meer kwaad te maken over gedrag van medewerkers dat ik toch niet meer kon veranderen.
Op een gegeven moment moet je je er maar bij neerleggen dat het er niet meer in zit. Het is me een tijdje gelukt, maar ik ben bang dat ik er toch geen genoegen mee neem. Ik verwacht het beste van mezelf en mag dat volgens mij ook verwachten van mijn clubje op het werk. Vaak heb ik bij een paar mensen het idee dat ik ineens een andere taal spreek want wat ik ook zeg er wordt dom geknikt en ja gezegd, maar worden ze op de vingers getikt is het: o dat wist ik niet, heb je dat gezegd? of "O ik dacht..."het gaat nog te ver om te zeggen denk maar liever niet want dan wordt de chaos wellicht nog groter. Het ergste is nog dat het nog geen onwil is ook. Ze kunnen gewoon niet beter.



Zucht. Maar het is nu weekend!

Mijlpaal

Van de week met dochterlief naar de kapper geweest.

Ze is altijd nogal schuw, dochterlief niet de kapster, dus het is altijd even

afwachten wat het wordt.

Nou ze zat niet op de praatstoel maar de kapster mocht alles doen.

Ongelofelijk, vorige week vond ze het ook al leuk om kleren te kopen.

Ze wilde zelfs nog wel meer kleren, maar dat kon mijn bankrekening niet aan.

Met zulke ontwikkelingen ben ik hoopvol voor onze volgende shopervaring.

Helaas moest ze op dezelfde dag ook naar de, zoals ze zelf zegt"noem het woord niet dat begint met een T en eindigt met een s".

Het was een vervolgafspraak dus een behandeling.

Dat was me toch een beproeving voor het meiske. Zoals jullie vast al wel weten is onze nieuwe tandarts bepaald niet mijn favoriet. De andere patiënten in de wachtkamer klaagden ook al steen en been. Dat zorgde dat de feestvreugde aardig werd getempert en dochterlief steeds verder in mijn trui dook.

De man blijkt taaltechnisch thuis te horen bij onze oosterburen.

Hij heeft een harde intonatie en tja dat is niet zo'n pre als je kleine kinderen op hun gemak moet stellen. Maar hij deed duidelijk enorm zijn best en zo kweekt hij bij moeders ook wat goodwill. Anders ben ik zo weg bij hem, doe mijn kleintje onrecht en je ken et bekiek'n.

Uiteindelijk lag ik daar met een kind op de buik (heb ik dat ook eens meegemaakt) en twee assistentes en een tandarts om me heen wroetend in de kleine haar mond. Het ging niet zonder slag of stoot maar ze heeft het geweldig gedaan. Tja ze weet het "wat moet dat moet". Dus na verdoving en gaatje boren/vullen konden we na 45 minuten weer vertrekken.

Ik ga toch liever shoppen volgende keer.

Bald but beautiful

Het is niemand ontgaan,
het heeft gesneeuwd.
Het mooie vind ik altijd
het geluid buiten na
een nacht vol sneeuw.

Dat viel me afgelopen
weekend weer op.

Die stilte is zo mooi.

We zijn weer een paar dagen en sneeuwbuitjes verder en de stilte heeft plaatsgemaakt voor het geluid van kwetterende vogels. Ook erg fijn.

Hubbie maakte vanmorgen de opmerking "het is een mooie dag om foto's te maken". Ik gaf hem gelijk. Dus toen hubbie ook nog zei dan ga je toch het bos in was ik niet beledigd maar verheugd om dit goede idee. Echter de laatste (hopen we) sneeuw voor deze winter is natuurlijk rap weg met een zonnetje erbij. Dus ik stond al om 08:45 met de sportieve stappers in het bos te fotograferen. En heerlijk was het. Helaas waren de vorige maand omgevallen bomen netjes opgeruimd/ aan de kant gesmeten. Dus een spannende steeple chase zat er dit keer niet in.

Maar een kaalslag was het wel.

Bingo

Gelukkig: ze is eindelijk een groep verder en mag vanaf volgende week het diepe in.

Nu had hubbie haar beloofd dat ze een kadootje mocht uitzoeken als ze een groep verder zou zijn. En gek is dat, ze vergeten dat soort beloftes NOOIT.

Hubbie ging met haar naar de speelgoedwinkel en jawel ze kreeg er weer een. Dit keer een dure. Gek hoor, meestal ben ik degene die hiervoor door de knietjes gaat, want ik heb nog steeds een zwak voor dit speelgoed

En ach waar er 9 zijn kan er ook een tiende bij!

Jammerrrrrrr

Ik wil er niet aan denken. We hadden anders dit weekend in de Eifel rondgetrokken, maar door het geweldige weer en de hoge temperaturen zitten we een lang weekend thuis.
Ook niet te versmaden natuurlijk, maar ik had zo'n zin in het eerste camperweekend van dit jaar. De die hards van een schoonzus en schoonbroer zaten gisteravond in Hoogeveen in hun camper te bivakkeren. Brrrr.
Zo'n rustig weekend is misschien toch wel goed, gezien de luiheid die mij elke dag overvalt.
We hebben ondertussen al een aantal weekendjes gereserveerd voor het Camperen al heb ik nog steeds geen vrij voor 2 mei. Hubbie heeft dan verplicht vrij en dan zouden we samen 5 daagjes op pad kunnen. Maar goed daar komen we ook wel weer overheen. Dochterlief mag toch niet teveel zwemlessen missen.

Vanmiddag gaan we op verjaarsvisite, want daar hebben we nu de kans voor, en ik heb mezelf beloofd dat ik NIET ga snoepen.

C..C...C.. Camperen.

Vorig jaar hebben we in november nog heerlijk op Texel gezeten in ons tweede huisje op wielen. Dus we zijn niet snel uit het veld geslagen. Het waaide toen ook nog zo hard dat 's ochtends het veer uit de vaart was. En we dachten om komend weekend maar weer eens alles van stal te gaan halen en lekker het seizoen te openen door richting Aken te gaan.

Het voortreffelijke weer dat verwacht wordt

Donderdag veel regen. Daarna guur weer met enkele Maartse buien. Maandag opnieuw regen, mogelijk voorafgegaan door sneeuw. (bron: KNMI)


heeft ons echter doen besluiten om onze hobby nog een paar weekjes in de ijskast te zetten.

Laserbehandeling

Maandag is een zware dobber. Als je na het weekend, dat veelal ook volgestopt zit met leuke , vermoeiende uitjes, weer om 06:00 wordt wakkergeschud heeft je hoofd een paar uur extra tijd nodig om je lichaam in tempo bij te houden. Dus meestal rijd ik dan op de automatische piloot in mijn autootje richting die arbeit. Zo ook vanochtend.

Ben lekker aan het tuffen tot ik in mijn spiegel een motormuis zie met zo'n spannend lichtgevend bordje. Gut denk ik nog, dat is onverwacht. Waarom zou hij me toch aanhouden?
Hoe dan ook het is altijd smakelijk om een vent in uniform te aanschouwen, zelfs op de vroege maandagochtend.
"Weet u waarvoor ik u aanhoudt mevrouw?" Nou nee eerlijk gezegd niet. Vanwege uw snelheid mevrouw. Oh denk ik ik heb natuurlijk een km of 10 te hard gereden, meer kan het niet zijn want ik let (meestal) op de teller.
"U had net vrij baan en toen heeft u te hard gereden, heeft u uw rijbewijs bij u?"
Me van geen kwaad bewust zeg ik nog monter: "ja hoor" en overhandig hem mijn rijbewijs. Naar mijn kenteken vroeg hij niet , maar goed ook want ik weet eigenlijk niet waar in de auto dat ding ligt.
Na het noteren van de broodnodige informatie komt hij ook nog even laten zien wat de lasergun voor snelheid had aangegeven." Hoeft niet hoor" zeg ik nog, het zal wel kloppen.
Het kwartje, nee de euro viel bij mij pas toen hij afscheid nam door me het gele vodje te overhandigen met de mededeling: de hoogte van de boete wordt door de Officier van Justitie bepaald. Auw dat deed pijn.

Prof

In ons kikkerlandje is het een gewoonte om te leren zwemmen. Ondanks dat het land steeds voller wordt blijven we toch nog met veel natuur zitten in de vorm van water. Dus dat we allemaal leren hoe we ons hoofd boven water moeten houden is geen overbodige luxe. Leerden wij vroeger het nog op school, tegenwoordig moet men zelf voor de broodnodige zwemscholing zorgdragen. Het is een prijzig grapje als je nagaat dat er standaard 1 a 1,5 jaar voor wordt uitgetrokken om het kleine spul aan de felbegeerde diploma's te helpen. Nu is er in het plaatselijke zwembad een hele goede badmeester aan het werk dus met een gerust hart laten we dochterlief daar al enig tijd watertrappelen. Eerst 2 keer in de week, maar sinds de wijziging in hubbies job is het verplaatst naar 1 uur op de zaterdagmorgen. En toen begon het gedonder.

Nu wil het geval dat we duidelijk merken dat de organisatie op de zaterdag te wensen over laat. Niemand wil dan werken lijkt het. Telkens is er een andere badjuf of meester en dat vinden wij geen goed teken. Als dan ook nog blijkt dat de kleine meid vlak voor de verplaatsing naar zaterdag al bijna naar de volgende groep mocht en nu bij de nieuwe juf/meester al 8 weken stationair wordt gehouden heb ik het wel gehad. Maar afgelopen zaterdag mochten we kijken en kregen we een update.

Allereerst had ze weer een andere juf. Maar deze staat bekend als zeer bekwaam dus moet kunnen.
In het bad achter ons worden kinderen die een lintje verder zijn getraind in het gekleed zwemmen zodat ze zeer binnenkort kunnen afzwemmen. Onze juf moest eerst nog even de andere juf op weg helpen.

Voorbereiding is natuurlijk uit den boze bij zulke getrainde mensen dus gaan ze gewoon de eerste 10 minuten van de les met elkaar in discussie terwijl de kinderen klappertandend aan de rand van het zwembad staan.

Eindelijk begint de les en ja hoor juf 2 schreeuwt na 5 minuten naar juf 1 dat ze het niet meer kan en dat ze wil ruilen. En dat doen ze dan ook.

Leuke actie: kinderen van slag en ik werd behoorlijk pissig. Ze wilde ruilen want het werd niets met die geklede zwemmertjes. Nogal logisch zegt juf 1. Als je ze 2 baantjes laat zwemmen in vol ornaat terwijl ze maar een halve hoeven dan verzuipen ze ook bijna.

Mooi, de toon was lekker gezet. Aan het einde van het lesuur mochten we nog eens 10 minuten wachten op het gesprekje met juf 1, die de kinderen geen les heeft gegeven en dus ons kind niet eens kent. Hubbie deed het woord en bleef netjes maar kritisch, uiteindelijk kon ik mijn smoel toch niet houden. Maar goed ,de kat is uit de zak en ze weten nu hoe we erover denken. En volgende week? Hebben we weer een kijkles. Ik zal hubbie maar meenemen voor wat diplomatie.

Soms....

Op vrijdag hebben we standaard overleg. Dan moet iedereen op tijd zijn want veel tijd hebben we niet voor we open gaan. Nu wil het geval dat eigenlijk iedereen wel eens te laat komt. De een vaker dan de ander en ondanks regelmatige waarschuwingen blijft het gebeuren. Vanmorgen was ik het zat en ontving ik een collega, na de goedemorgens, met de mededeling "je bent te laat". Niet meer, niet minder. De medewerker begon te pruttelen en zei "het is niet zo want de bus was op tijd op station". Ja, maar je bent te laat binnen. Uiteindelijk was de mededeling: als je mensen overspannen wilt hebben moet je zo beginnen. En daar waren de tranen.

Zucht, waar heb ik dit aan verdiend.

Ze hebben me zeker door. Mijn enige doel in het leven is om ervoor te zorgen dat al mijn medewerkers thuis komen te zitten met een burn out . Tuuuuuuuuuurlijk.

Goh en ik heb er zo'n plezier van!

Kat in het bakkie?

Nee, doossie.

Komt tijd, komt raad

Op het werk is sprake van wijzigingen in de werktijden. De boodschap kwam vanuit de werkgever gezien niet echt uit de lucht vallen, maar tja als je nadenkt over de privégevolgen.... dan is het even slikken. Want in ons geval is hubbie net gestart met zijn nieuwe job en daardoor weer fulltime aan het werk. Dochterlief heeft er duidelijk problemen mee dat paps niet meer een vrijdagmiddag thuis is en ook niet meer 2 keer in de week met haar naar zwemles gaat. Moeders ziet ze nog evenveel als daarvoor want ze was al gewend dat die regelmatig later thuiskwam en/of extra moest werken. Nu heeft ze het wel enorm naar haar zin bij de gastouder want daar zijn ook andere kinderen, maar ja ze is wel heel gek op haar vader.

Maar wat doe je dan als ook moeders 5 dagen moet werken om aan haar uren te komen? Later beginnen levert geen duidelijke winst op in huize zustertjen. En je hebt natuurlijk geen kind gekregen om haar maar uit te besteden aan anderen. Dus moeders is al aan het puzzelen geslagen hoe ze toch die woensdag vrij kan houden. Minder uren werken kan wel, maar kan grote gevolgen hebben als de overname een afgerond feit is. Dilemma.
Maar eigenlijk is het niet zo'n groot probleem. Het is gewoon prioriteiten stellen.

Die woensdag is belangrijk voor haar en mij en verder? Dat regelt zich wel. Dat heb ik nu wel geleerd van al die fusies, reorganisaties en wijzigingen.

Ik geloof dat ik het eindelijk begin te leren.

Bella Italia

Af en toe, en de laatste weken regelmatig, pak ik een boek met vakantiefoto's en geniet van de herinneringen.

Van bijvoorbeeld de eerste zomervakantie met de kleine meid. Ze was net een maand of 17 oud.We gingen in het voorseizoen want dan is het niet zo duur en kindlief zat nog niet vast aan de schoolvakanties. Wat ook fijn was is dat het in Toscane, want dat was de bestemming, nog niet zo heet is. Ahum, maar dan ben je nog nooit met ons op vakantie geweest.

We gingen met onze kanjers uit Spanje en met caravan (zij dan) en tent (wij dus, tja de camper was nog niet in beeld). De voorgeboekte camping stond vol met bemoeizuchtige Nederlanders en als de kleine wilde proberen te lopen dan hoefde ze niets te doen, ze rolde vanzelf de heuvel af. En de tent, tja als je even 's nachts naar de plee moest mocht je blij zijn dat je hem terug kon vinden. Ja stom van ons dat we ons kapmes niet hadden meegenomen.Allesbehalve ideaal dus, maar vlakbij hadden we wel o.a. Pisa. Dus alvorens ons boeltje te pakken en een ander stekkie te zoeken hebben we toen toch besloten een paar daagjes te wachten om eerst nog wat scheve torens te bekijken.

In Pisa heb ik trouwens in een onooglijk achteraf snackbarretje (waar de plaatselijke bevolking ook at) de best mogelijke Calzone gegeten die er in mijn ogen bestaat. Mjammie, het water loopt mij nu alweer in de mond. Overigens heb ik ooit eens thuis geprobeerd het te evenaren, die Calzone, maar het was zo weinig dat we daarna voor ons viertjes Chinees hebben moeten halen.

Uiteindelijk zijn we bij het Gardameer uitgekomen en hebben we nog tripjes gemaakt naar o.a. Sirmione en Venetie. En het was zo heet!!!!!!
Maar o wat was het een supervakantie. Ik wil daar toch wel weer eens heen, met de camper.

En met de Spanjegangers, maar dat zit er denk ik niet in. Jammer.

Two faced woman

Ik ben een tegenstrijdig mens. Ik vind het leuk om mensen te ontmoeten en dat is handig in mijn werk. Ik stap op alles en iedereen af en ben niet op mijn mondje gevallen. Drukte is niet erg, dan gaat de dag ook lekker vlot voorbij.Op het werk dan.

Thuis ga ik het liefst met alleen mijn beste vrienden en liefste familie in een hutje op de hei zitten. Soms denk ik wel eens dat mijn werk mijn redding is anders zou ik snel gereduceerd zijn tot een grijs, waarschijnlijk niet klein maar juist enorm, muisje dat de hele dag in haar huisje aankeutelt.

Ik weet het zeker: ik ben iemand met twee gezichten. En ik ben het allebei echt. Niets is fake, ik ben enorm geinteresseerd in mijn medemens, maar zodra ik in de auto stap richting huis transformeer ik naar een andere ik. Soms blijf ik er enigszins in hangen en zegt hubbie dat ik minder bazig moet zijn want " je bent niet op je werk".

Mijn andere ik is bezig met een kleinere wereld en vind dat heerlijk.

Mijn karakterfoutje merk ik het beste als ik in mijn eentje boodschappen aan het doen ben. Ik ben dan redelijk in mezelf gekeerd en gefocused op het doel van dat moment. Ik ga dan ook het liefste heel vroeg in de ochtend boodschappen doen want dan zijn er lekker weinig mensen om me heen. En shoppen doe ik ook liever niet want een drukke winkelstraat, en al helemaal niet op koopzondag, verpest bij mij al de fun en ik maak binnen 15 minuten iedereen af die tegen me aan loopt.

Naarmate ik ouder word komen mijn twee ikjes wel steeds meer bij elkaar, maar als ik plotseling en onverwacht een collega tegenkom in de supermarkt sla ik compleet dicht en weet ik me geen raad met mijn houding. Ik moet echt wel een gespleten persoonlijkheid hebben.

Ik wist het wel, mijn omvang komt omdat ik twee personen ben.

That's the question

Nee ik wil het niet hebben over dat spel dat de EO pleegde uit te zenden.
Ik wil het eens hebben over iets wat meer met de tijd meegaat. Want hoeveel vrienden kun je hebben? Volgens dat waar ik het over wil hebben, soms heel erg veel. Tegenwoordig heb je geen vage, goede of zomaar kennissen meer, nee je hebt meteen vrienden.
En och zo zielig als je er maar 1 hebt. Zoals ik. In 2006 als voorloper begonnen, maar na de start heb ik me omgedraaid en never nooit de race afgemaakt. Totdat iedereen me kriebel krabbelt en ik verdikkeme niet meer weet wat ik in die omgeving ook al weer voor naam heb. Dan nog maar een keer starten, maar nu geef ik antwoord als de ene en blijf ik op de andere nog steeds de zielepiet met 1 vrindje. Maar ik vraag me eigenlijk wel af wat ik in hemelsnaam nu meer, beter en leuker kan doen met al die vrindjes wat ik daarvoor al niet via de ouderwetse e-mogelijkheden kon doen. Vertel het me want "to hyve or not to hyve"that's my question.

Woei

Zoals ze het in Zwolle plegen te zeggen:

Wat een woei he.

(J) Oehoe

We houden van mooie dingen. Zoals oude spullen die je ook gewoon kan gebruiken. Dus zilveren bestek, mooi porselein, tinnen bekers, kristallen glazen, ga zo maar door. En als we al het gangbare hebben gaan we gewoon wat verzinnen. Willen we een mooi gedekte tafel voor High Tea, kopen we gewoon nog wat kristallen jamglazen, leuke zilveren lepeltjes, een petit four schep en we kunnen onze lol niet meer op.

We gingen regelmatig naar antiekmarkten, maar sinds de komst van ons nageslacht werd dat minder frequent. Je kunt begrijpen dat de ontdekking van E-bay en MP belangrijk is in het vergaren van de broodnodige spulletjes. Zo kunnen we de collectie uitbreiden zonder de deur uit te gaan, behalve om de pakjes op te halen in de plaatselijke buurtsuper annex posterij. Manlief is er zelfs een keer voor opgestaan om 3 uur 's nachts om de bieding niet te verliezen.

En zeg nu zelf een pakje uitpakken is altijd feest. Jammer is wel dat ze telkens zeggen dat je het item hebt gewonnen maar je moet altijd betalen. Thuh.

Vandaag zijn we weer naar een antiekmarkt geweest, ook omdat we dochterlief graag willen laten zien dat er veel moois is.

Nou dat hebben we geweten, in tegenstelling tot vorige keren was ze enorm geboeid door alles wat ze zag. Voornamelijk alles wat onbetaalbaar was vond ze mooi. Zoals een paar prachtige beelden van een paard en een panter. Okee ze viel ook voor een oude knuffel in de hoedanigheid van een eekhoorn. Ze wilde dat we een bronzen olifant kochten voor AJ. Maar helaas het kleintje was te kostbaar.

We hebben in de loop der jaren af en toe wat uiltjes gekocht. Om de een of andere reden, niet Harry Potter, vinden wij de uil machtig mooi.

We hebben al een vaas, een groot houtsnijwerk, beeldjes tijdens vakanties en op antiekmarkten aangeschaft.

En wat doet kindlief?
Ze koopt ( met ons geld weliswaar) dit.....

Ze zeiden een lamp van Tiffany, maar hoe dan ook ik vind m leuk.