Overkill

Vorige week ging de kogel door de kerk: hubbie wil graag terug naar zijn roots. Hoewel, ergens anders heen mag ook (hij is er een van de diplomatieke bommetjes) als het maar uiteindelijk vertrek uit de Polder betekend. Want volgens hem gaan we ooit zeer natte voeten krijgen.
Naar mijn oorsprong gaan ( Zeeland) zit er niet in want het oprukkende waterprobleem is daar allicht nog wat groter.
Nu wil ik niet zeggen dat hij in een midlifecrisis zit, al heeft hij er de juiste leeftijd voor, want
we hebben door de jaren heen al vaker leuke toekomstplannen gemaakt. Ooit stonden we aan de vooravond van de koop van een boerderij. Ondanks dat we het voorlopig koopcontract hadden getekend is het niet doorgegaan, vanwege bouwkundige mankementen (bij het huis!).
Toen zijn we ons stulpje aan de buitenweg maar gaan verbouwen en verbouwen en verbouwen en verbouwen. Oftewel: er kan nog wel een vakantietje volgemaakt worden met opknappen.
Allengs verandert je leven met de komst van een kleine spruit en je toekomstplannen op gebied van huis en dagbesteding worden naar de achtergrond verdreven. Maar nu is het tijd om knopen door te hakken. En dat valt niet mee. Want wat gaan we doen, welke gevolgen heeft dat voor je bestaande manier van leven en hoe zal het zijn voor de belangrijkste persoon in ons leven : kiddie. Maar gelukkig staan we samen met de neus dezelfde kant op dus we komen er geheid wel uit. Alleen moet het bij mij nog even bezinken. Gelukkig is daar alle tijd voor, want als dit huis verkocht moet worden dan moet het wel tiptop eruit zien. Dus: werk aan de winkel!