Tja

Het meest aparte "beroep"in de wereld is volgens mij moeder (of vader) zijn. Er is geen handleiding bij zo'n kind als het geboren wordt terwijl je in de meeste beroepen als je een ongeleid projectiel moet begeleiden een stevige cursus/opleiding moet volgen. Okee een heleboel gaat vanzelf als je maar veel oplet en luistert naar dat kleine hoopje mens dat ter wereld is gekomen. De kraamverzorgsters helpen je ook een beetje op weg en als je pech hebt krijg je veel goedbedoelde adviezen van het concentratie, oeps sorry consultatiebureau. Het eerste dat je leert is: "niet alles vertellen". Gaandeweg mag je het helemaal zelf doen, met partner als je geluk hebt. En dat heb ik.

Op een gegeven moment denk je het wurm al wel een beetje te kennen. Elke reactie is bekend, van brullen, schreeuwen, lachen, schateren , mokken en wat er nog meer mogelijk is, verbaal gezien dan.

En als je zoals vandaag voor de 2de keer naar paardrijles bent geweest en kindlief begint in de auto keihard (echt KEIhard) te snikken weet je: dit was de laatste keer!

Nou mooi niet, na een tijdje komt het eruit: ik wil niet naar huis , ik wil hier blijven. Paarden zijn veel te leuk.

Daar zakt mij nou de broek vanaf!

Scary bird

Maak het niet te bont

Afgelopen zaterdag heb ik met een aantal collega's lekker typisch Hollands gegeten. Heerlijk smikkelen van groentensoep, boerenkool met spekjes, zuurkool met klapstuk, hutspot en een vlaflip na. Hierbij hoorde natuurlijk een typisch Hollands servies. En daar stond het mooi te wezen: Boerenbond servies. Alles was er van soepterrine met soeplepel, borden, theeglazen, schalen, onderzetters. Teveel om op te noemen. Zelfs het tafellaken was precies goed.

Aangezien ik natuurlijk ook niet vies ben van een leuk serviesje kom je er vanzelf over aan het babbelen. Blijkt dat, zoals het een goede dochter betaamde, de BB-eigenaresse was begonnen met het bij elkaar sparen van het servies in haar verlovingstijd. Langzamerhand werd dan alles bij elkaar gespaard. Dat is wel even anders dan onze verzamelwoede. Maar daar heb ik 2 excuses voor. Allereerst is ons servies niet meer in de maak, dus moet je pakken wat je pakken kan en ten tweede was onze verlovingstijd van zo'n korte duur (hebben we die gehad dan) dat er van een servies bij elkaar sparen geen sprake kon zijn.Maar goed:

Na dit gezellige avondje weer naar huis gereden en per ongeluk wat aan sightseeing gedaan in een stadje. Maar ach uiteindelijk om 0:20 toch weer thuis aangekomen en meteen vol verbazing naar het "werk(stuk) in uitvoering" van hubbie gestaard. Okee, het moet nog verder afgewerkt,

we willen de TV nog vervangen en ophangen, maar ik ben nu al heeeeeeeeeel content met het resultaat.

I'm a winner

Het is me gelukt. Mijn persoonlijk record is vandaag gebroken.

En ik hoefde er helemaal geen moeite voor te doen. Gewoon het hele gedoe maar ondergaan, zal ik maar zeggen.

De route van werk naar huis heb ik, zonder autopech, in 99 minuten of zo je wilt 5940 seconden afgelegd.

Geweldig resultaat voor 35 hele kilometertjes met de auto.

Of niet dan!

Hortsik

Vandaag is het eindelijk zover. Kiddie mag naar de opstapcursus. Hoewel ze de eerste lessen nog niet in de buurt komt van een mogelijk "opstappen"of ze moet het opgeven , dan weer wel, maar het begin is er.

Ze gaat uitzoeken of ze het echt wel leuk vind om een paard/pony te verzorgen en uiteindelijk er op rijden.

Ik zag het vroeger voor mezelf wel zitten.

Met wapperende haren op een prachtig paard over een exotisch strand galopperen en het feit negeren dat ik natuurlijk niet dat mooie ranke lijfje had als mijn tweede ik in deze fantasie.

Het paardrijden heb ik nooit kunnen doen aangezien er thuis de duiten niet voor waren.

Dat geeft niet, daar ben ik niet slechter van geworden.

Echter 1 ding is me altijd bijgebleven: mijn vader heeft me ooit een pony beloofd. Dat hij dat helemaal niet waar kon maken besefte ik op die leeftijd niet. Dit is iets waar ik bij de opvoeding van mijn kind telkens aan terugdenk. Nooit valse beloften doen. Duidelijk zijn in wat mogelijk is en wat niet.

Dus kiddie weet al dat er GEEN paard in onze achtertuin komt te staan. Al was het alleen maar om de praktische kant van het verhaal. Want wie zorgt ervoor als we de hort op zijn.

Hang on

Ik voel zo mee met Smitsky en "soon to be ex- Mister Smitsky". Ja echt allebei. Het is gewoon nooit leuk zoiets dus vanaf hier een opsteker van hubbie. En ik sluit me er bij aan.










En uiteindelijk zal het volgende nummer weer bij allebei passen.

Zapperdezap

Samen, als een stel ouden van dagen, naar de beeldbuis loeren kan erg gezellig zijn. Maar velen onder ons, waaronder hubbie, hebben de neiging om te ZAPPEN. Zeer irritant als je net denkt dat dat ene programma dan toch misschien voor de verandering wel een boeiend onderwerp heeft, maar dat voordat je het woord STOP hebt kunnen uitspreken je visueel alweer op een ander net bent neergestreken. Helaas is dat dan nog erger als je dan de pech hebt dat je, meestal ruime,blik wordt vervuild door de kop van die griezel van een Jeroen Pauw.

Gelukkig heeft manlief dat gaandeweg onze relatie afgeleerd, al waren er wel een aantal stokslagen en eenzame opsluiting voor nodig.

Enfin,afgelopen woensdag zet ik de TV aan en hubbie werkt aan de eettafel , zoals zo vaak, nog even wat meegenomen werk af. Okee, het is natuurlijk woensdag, dan is er geen moer op TV. Waarschijnlijk omdat op deze traditiegetrouwe "bokkenavond" vele nieuwe stelletjes wel bij elkaar op de bank zitten maar meer om aan elkander te frutten en dus geen enkele notie hebben van wat er op TV gebeurd. Waarom zou je dan iets leuks laten zien, nietwaar!

In ieder geval deed ik een poging een leuk programma te vinden. Dus al zappend (ja, ja ik dus ook!!!) kwam ik via een vrouw met enorme gezichtbeharing en een goed hart, volgens de "Secret Millionaire" langs een stuk of 10 vreselijke vrouwen als mogelijke "Schoonmaakdiva" ( ik hoor echt niet bij hun doelgroep), een sportkanaal (aargh),Het Blok (nooit iets van gevolgd)en een vreselijke D-film (B-film is nog te hoog gegrepen voor dit acteerwerk) uiteindelijk bij de KRO.

Die hebben vaak series als Cadfael, Silent Witness, Wire in the Blood, Waking the Dead en ga zo maar door.

Ongelofelijk dat we met zoveel commerciële zenders pas kwaliteit vinden als we afstemmen op onze eigen publieke omroep!

Een kind kan de was doen?

Al bladerend door de fotoboeken kwam ik Spanje 2006 en Zussenuitje 2006 tegen.

Leuheuk!

Aangezien Spanje in december een vervolg krijgt vind ik eigenlijk dat dat zussenuitje, wat vorig jaar niet kon doorgaan, ook maar eens moet worden gerealiseerd.

Eerlijk is eerlijk in plaats daarvan zijn we naar Soestdijk geweest, wat heel leuk was, maar we zijn alweer bijna 1 jaar verder. Dusss.

Voor het gemak tel ik de verwendag, die Smitsky me gaf, even niet mee.

Je zou denken "een kind kan de was doen" maar dan heb je de nieuwe Smitsky, of oude wat je wilt, nog niet ontmoet.

Want Tiengemeten is geen optie meer, dus wat nu?

Heel diep nadenken en vooral met haar overleggen anders is ze me weer voor.

Gaaaaaaaaap

Vandaag een record behaald. Nee niet met steentjes in alle kleuren en maten, maar in slapen.
Vanochtend uit de slaap gehaald door een roepende dochter. Aangekomen in haar slaapkamer gevraagd waarom ze op mijn verzoek niet naar onze sluimergrot is gekomen. "Ik wil dat je de deur opendoet". PARDON, word ik uit mijn welverdiende slaap gehaald omdat madame te lui is om zelf haar deur open te doen!! Het moet niet gekker worden, dit hebben we meteen maar even uitgepraat zullen we maar zeggen. Dochterlief wilde natuurlijk eigenlijk stiekem naar beneden om haar schoen te bekijken. En aangezien ik toch al klaarwakker was ben ik maar meegehobbeld de trap af omdat het dametje de donkere woonkamer toch wel een beetje eng vindt.
Nu moet je weten dat ik zonder lenzen een blind molletje ben en zonder hulp van mijn bril en/of lenzen deze vroege vogelactie heb uitgevoerd. Gelukkig wist ik wat ikzelf in die schoen gepleurd had anders had ik alles tegen mijn neus moeten houden om te zien wat het was.
Na wat verbaasd en goedkeurend gemompel mijnerzijds is ze tevreden , omdat Sint en Piet haar niet hebben overgeslagen, gaan spelen. En ik toog weer richting BED. Met de bedoeling om een uurtje later eruit te komen. Het werd echter 11:45.
Zonde van je dag eigenlijk, maar toch wel prettig.
De rest van deze korte dag besteed aan de foto's die nog besteld moeten worden en bladeren in de fotoboeken. Heeeeeel nuttig!

I'll be back

Het is niet te geloven. Triomfantelijk komt de kleine onverlaat uit school huppelen met het gewraakte ding.

Het is terug op het honk.

En nu maar hopen dat het niet weer wordt verloren.

Ach, we hebben in ieder geval nog een als reserve.

Koeien hebben staarten

Bij een andere blogger las ik laatst dat je beter niet kan schrijven over gebeurtenissen die al een paar dagen oud zijn. Want dan ben je het gevoel van dat moment een beetje kwijt. Volgens mij kan het ook zijn als goede rode wijn. Leg het even op de plank en het verhaal wordt voller en krachtiger.

Maar toegegeven: te lang wachten betekend een zuur bekkie bij het nuttigen.

Nu ben ik van de week, voor het eerst in haar jonge leven, met kiddie wezen SINT MAARTEN lopen. Ik ben lekker een 1,5 uur eerder van die arbeit vertrokken en samen met nog een moeder en haar 2 kids even langs de winkels en huizen gelopen in het grootste dorp van de Polder. Een hele ervaring rijker zal ik maar zeggen. Gelukkig is de andere moeder een gezellig mens dus zo vervelend was het niet. Kiddie was eerst wat schuchter maar daarna liep ze voorop om aan te bellen. Heel goed natuurlijk voor haar ontwikkeling. Want het is me toch een schijtert af en toe. Na zo'n 2,5 uur deuren openen heb ik de handdoek in de ring gegooid anders was kindlief tot 22:00 doorgegaan.

Bakken met snoep gingen mee naar huis. Nu maar hopen dat ze een deel van de versnaperingen het einde van het jaar laat halen.

Dacht het niet!!!!

Double o seven

Gisteren hebben we hem gezien. En hij is GE-WEL-DIG. Super! Wreed, snel, vol actie en dan ook nog dat lekkere ding. Mijn dag kon niet meer stuk.

Nu weet ik weer waarom ik zo graag een beamer wil.

Wishful thinking

Vorige week ging 's avonds de bel. Ik word allervriendelijkst begroet met "heeft u geen licht want ik ging net al bijna op mijn bek". Kijk nu is bijna niet helemaal en ben ik niet zo snel onder de indruk van wat grove taal. Weer zo'n voordeel van mijn beroep: de dikke huid.

Ik ben even wat licht aan het regelen zodat hij bij aftocht niet in de vijver beland en hij maakt me ondertussen attent op de hoeveelheid muggen die ineens mijn plafond bevolken. Hmm, balen, maar al gebeurd. "It's water under the bridge" zullen we maar zeggen.

De man overhandigd mij een pakje en komt ook wat ophalen. Hij begint lekker te kletsen over zijn niet zo heel geweldig verlopen dag. Over boerinnen die willen dat hij op het raam bonkt als hij er is, want er is geen bel, en die hem uitscheld voor rotte appelen omdat hij dat niet doet. Krijg ik een heel relaas te horen over dat we met elkaar met respect om moeten gaan, etc, etc. En in een onbewaakt moment (ben er nog steeds niet achter hoe dat heeft kunnen gebeuren) praat hij ineens over een knappe mevrouw waar hij vaak wat moet brengen en die hem een keer uitnodigde een nummertje te komen maken. Uh, tja. Een knappe dame en hij. Sorry dat kon en wilde ik me toch even niet voorstellen.

En toen zei hij dat hij dat NOOIT zou doen, want hij was gelukkig getrouwd.

Ja, ja, het was vast wishful thinking.

Uche uche

Gisteren toen we bij de film wegkwamen gaf mijn lieverdje wat kuchende geluiden. Vanmorgen had ze nog meer moeilijkheden, maar gelukkig zou ze vandaag worden nagekeken. In de file had ze de meeste moeite en gaf ze me het gevoel op kinderkopjes te rijden. Het is dat ik niets tekort kom anders had ik vanmorgen mijn gram kunnen halen.

Een lieve meneer haalde haar vanmorgen op uit de torenflat en zou haar na behandeling netjes terugbrengen op de afgesproken plaats, achter de bank.

Goed geregeld, behalve als je in de stromende regen, in het donker, haar niet kunt vinden. Dan ga je de hele 8 verdiepingen tellende flat in en probeert met je sleutel een knipoogje van haar te ontlokken. Niets, helemaal geen lief lichtje dat zegt: hier ben ik!

Dan maar de andere parkeerplaatsen af en uiteindelijk al gvd-end nogmaals achter de bank gekeken. En hoe gênant: daar stond ze dus. Te wachten op deze ongelooflijk domme muts.

Ik blij dat ik de garage niet gebeld heb, waar ze in hemelsnaam toch de auto hadden neergezet. Niet iedereen hoeft te weten hoe dom ik ben.

Oeps, te laat!

Van ruilen komt huilen??

Kijk, ze spelen het heel slim. Toegegeven ik kan ze geen ongelijk geven. Als ik dat zou doen ben ik gezien mijn broodwinning wel erg schijnheilig bezig. Maar het gaat natuurlijk allemaal om de knikkers. Soms zelfs letterlijk. Kan me dat nog wel van vroeger herinneren, dat stickerboek van de VIVO, ik wilde dat ik het had bewaard. Maar om eraan mee te doen en alles compleet te krijgen is wel wat kunst en vliegwerk nodig.

Want de laatste tijd verdeelde ik ons zuurverdiende geld over verschillende ondernemers. Eigenlijk bezoek ik steeds minder vaak de grote die voorheen "op de kleintjes lette". Want ja dat "grote" is blijkbaar een synoniem voor "duurder".

Ook wij, met ons , volgens sommigen, zeer mooie salaris merken dat we met een beetje planning goed gebruik kunnen maken van de koopjes. Voorheen kocht ik alles bij 1 winkel want dat was tijdtechnisch interessant, maar er is veel vreugde te beleven aan geld "overhouden". Vandaag zelfs toen ik de Goedheiligman alvast aan het helpen was bleek er een actie bij betreffende winkel en verdiende ik zo even nog eens 5 euri extra op datgene wat ik toch al wilde aanschaffen.

Maar goed, het volkrijgen van stickerboeken en compleet maken van Disneypopreeksen valt niet mee. En eerlijk gezegd pas ik er ook voor om overal in mee te gaan. Moet niet te gek worden.

Uiteindelijk heb ik vandaag voor het eerst,met kiddie en haar vriendinnetje, een ruilbeurs bezocht. Nou dat viel best mee. De plaatselijke supermarkt had gewoon alles wat ze nog hadden liggen uitgestald op nummer en je mocht pakken wat je nodig had. En er waren een boel mensen die je alles wat je nog miste toestopten. Heel goed gevoel geeft dat als mensen zo met elkaar omgaan. Vriendinnetje van kiddie moest nog een boel stickers en eigenlijk ook nog een boek. Nou dat hebben we meteen maar geregeld. Zo zie je maar weer: kinderen gelukkig en het "Dierenwereldboek" kan vanavond, compleet gevuld , in het overbekende "vergeethoekje" worden gelegd.

Denk dat ik het maar in de "bewaardoos" deponeer. Leuk voor later.

Maar ze hebben ook weer een nieuw item bedacht met verdacht veel aantrekkingskracht voor bijna 8 jarigen: De Mushabelly.

Hangvogel

Afgelopen verjaardagsfeestje zijn we weer met onnoemelijk veel kadootjes verwend. Keer op keer zeg je dat het niet hoeft maar als het wel wordt gedaan is dat natuurlijk toch altijd weer leuk.Het vervelende is dat wij al zo ontzettend veel dingen hebben dat het vaak dagen, weken en soms zelfs jaren duurt voordat we het juiste plekje voor de nieuwe aanwinst hebben gevonden.

Met het volgende vogelvriendelijke item hadden we minder moeite. Zeg nu zelf het hangt al binnen 2 weken. Een nieuw record voor ons!

Maar zoals je ziet is mijn hubbie een echte vent.

Gewoon het labeltje er aan laten hangen.

Lam(el)lendig

Al een paar dagen ben ik zielig, vind ikzelf, want ik voel me k..

Het is geen griep maar ik ben gewoon hangerig. Nee het is absoluut geen griep. In mijn lange leven heb ik dat nog maar 1 keer mogen ervaren: een echt hardnekkig virus dat mijn leven voor ruim een week volledig "on hold"zette met liters zweet en prachtige waandenkbeelden.

Precies in de week dat mijn geliefde, enige, zuster in het huwelijksbootje stapte. Gelukkig was ik op de dag des oordeels al weer enigszins op de been, maar ik heb er weinig van meegekregen.

Gisteravond zou ik gezellig met mijn oud-collega's weer eens bijpraten. Zo'n date met elkaar afstemmen is geen makkie dus na eindeloos heen en weer mailen met diverse mogelijke data was het ons eindelijk gelukt om dit huzarenstukje te volbrengen. Nou volbrengen, ik mocht nu dus weer vlak voor de eindstreep afhaken. Jammer, maar helaas.

Maar na een paar dagen als een dweil op de "bank"te hangen werd het weer eens tijd om wat actie te ondernemen. Hubbie vroeg zich af of ik wel wist dat het geen lente was!!!

In ieder geval hebben we van mijn hoge nood tot het veranderen van de woonkamer en de kasten te verplaatsen, een deugd gemaakt en onze verzameling porselein maar eens in kaart gebracht. Het is dat we in gemeenschap van goederen zijn getrouwd anders had ik het niet ONZE verzameling durven noemen.

Het vervelende is echter dat ik nu , door een verkeerde beweging, als een mankepoot door het leven moet.