Als puber komen de minder positieve gevoelens los. De voortrazende hormonen in het jonge lijf zorgen dat er bij velen gevoelens loskomen die zijn weerga soms niet kent. Liefde,verdriet, boosheid, onzekerheid,depressie, overal is wel een liedje voor te vinden om je in te verliezen.
Vroeger,toen ik net mijn muziekwereld aan het ontdekken was, had mijn 2de broer de in mijn ogen raarste smaak. Alice Cooper was een zeer aanwezige gast op zijn kamer. Hij had zijn hele kamer, plafond incluis volgeplakt met posters. Hij en Grote Broer experimenteerden ook met chloor en t-shirtjes. Dat mijn moeder dat allemaal heeft goedgevonden. Ze was wel erg tolerant. Grote Broer hield van veel muziek, Bob Dylan, David Bowie en later U2. Smitksy had eerst Donny Osmond, toen o.a. the Sweet en later ging ze over op Bowie en zoveel meer. Maar 2de Broer vond mijn keuze toch wel enorm "soulkikkerig". Ik heb er vast een trauma aan over gehouden, want een hele tijd heb ik die muziek niet gedraaid. Een groot deel van de puberjaren was ik met veel, heel veel muziek luisteren bezig en op een gegeven moment was ik even " New Wave". Echte mega veiligheidsspeld door mijn oor, met de scherpe punt open en recht voor uit. Opa's oude lange overjas aan, volledig zwart gekleed en babyzeep in mijn haar om het rechtop te laten staan (suikerwater werd zo smerig).Geweldig statement was dat.
Maar helaas die tijd is al weer lang voorbij, maar die eerste muziek, die heb ik weer hervonden.
Die zanger zal nu wel al met een looprek lopen, want in die tijd was hij al een veertiger volgens mij.
In ieder geval nog steeds heerlijk om naar te luisteren. Moet mijn LP's maar weer eens van zolder halen!
3 opmerkingen:
Hmm, ja hier krijg ik ook wel even heimwee van..
Heb je trouwens nog wel een platenspeler??
Volgens mij is het nog steeds een lekker ding. Zingt hij nog??
@smitsky: ja
@ sunseekers: ja
Een reactie posten