The End?

Ik had afgelopen week al gezien dat het er stond toen ik er met de auto langsflitste. Het eerste wat ik dacht was wat is er gebeurd? Vreselijk ongeval?

Tevens bedacht ik me dat er iets miste wat daar normaal gesproken zou moeten staan.

Zo'n paaltje wat me al een paar keer zo'n leuk envelopje met acceptgiro heeft opgeleverd.

Tour de Polder

Gisteren met kiddie boodschappen gedaan in "het dorp". Het is heen en weer maar een kilometer of 5 á 6 dus dat is geen uitputtingsslag. Zelfs met een zachte band en tassen vol met scappies is het wel te doen. Zo ook gisteren.
In de Polder waait het echter ALTIJD. Toen ik vroeger dagelijks 9 km naar school fietste (dus ook met windkracht 8 en slagregens) reed en liep ik wel eens vloekend over de buitenweg aangezien ik niet alleen 's morgens tegenwind had, maar gek genoeg 's middags OOK.
Toen ik gisteren, overmoedig geworden, voorstelde om de volgende dag naar oma te fietsen, had ik geen legitieme reden om Kiddies verzoek van vanmorgen te weigeren.
Dus daar gingen we op pad. Zonnebrand op de blote delen,drinken en wat snaai mee en op weg.

Af en toe "stoppen foto" en uiteindelijk even rusten bij oma. Niet lang daarna zijn we met de terugreis begonnen en "gelukkig" was de wind niet gedraaid: we hadden de helft van de reis fors tegenwind. Maar hoeveel we nu gefietst hebben? Volgens mijn en kiddies billen een heel eind.

Na berekening (zelfde route per auto)kwam Hubbie met het definitieve oordeel: 2 x 11 km.

Nou dat valt alles mee! Woensdag naar school fietsen?????

Wanneer

Zeg, kan iemand mij vertellen op welke leeftijd kinderen NIET meer op de muur tekenen?

Dan weet ik wanneer ik weer kan behangen.

Duutser word'n

Het moet toch niet gekker worden. Jarenlang een drempel gehad inzake alles wat Duits is. Okee, ik heb wel examen gedaan in Duits, dat dan wel weer.
Eindelijk kom ik zover dat we in Duitsland gaan camperen en al terugrijdend horen we dit nummer. Ik vind het GE-WEL-DIG.

Celluwattis?

Het kan niemand ontgaan zijn dat we in dit deel van het land een pittig buitje hebben gehad afgelopen nacht.


De eerste flitsen begonnen al vroeg in de nacht en zwollen langzaamaan tot een waar vuurwerk. Dan lig je daar allebei gewoon te wachten op het moment dat kiddie uit winterslaap ontwaakt en in paniek om je roept. Dat gebeurde uiteindelijk later dan gedacht en uiteindelijk hebben we een poging gedaan om met z'n drietjes samen in 1 bed nog wat slaap te pakken. Toen het eenmaal rustiger was buiten ging dochterlief terug naar haar eigen mandje, maar bij het ECHTE noodweer aan het einde van de nacht/ begin van de ochtend was ze vlot terug en zaten we alledrie rechtop in bed. Ik weet niet hoe groot die hagelstenen waren, maar het klonk telkens als een mokerslag op de dakkapel.


Vanmorgen de "schade"opgenomen. Eerst loop je voorzichtig naar beneden en zie je dat er een plas water bij de voordeur ligt. Ach, dat kan gebeuren. Dan neem je een kijkje in de achtertuin. Je weet wel daar waar je je trots hebt staan zoals de kweeperenboom, die gisteren nog vol knoppen zat en dus een mooie opbrengst zou gaan geven. Zou, inderdaad. Alles weg. Dan de onthoofde rabarber. Toen naar de voordeur en zien dat je schommelbank een afdakje heeft met heel veel scheurtjes.















De auto's en de camper zullen toch niet..?
Dus wel! Hubbies auto is ongeschonden (gelukkig maar want die is alleen WA verzekerd), maar mijn mooie zwarte bolide en de camper zijn geschonden. Hun rugjes voelen aan als ongelijk gelegde kinderkopjes. Ach dan ben ik even niet meer de enige met een sinaasappelhuidje.

Buzzzz

Hoe komt het toch dat ik door de jaren heen telkens zonnebrillen kocht van ongeveer een tientje en telkens moest bekennen dat die krengen gewoon NIET werkten? Beschermde de oogjes prima, maar als je iets wilde zien dan was het "helaas pindakaas". Best linke soep als je achter het stuur van je rijdende auto zit.

Vandaag maar de stoute Crocs aangetrokken en binnengestapt bij de opticien (moest toch lenzenvloeistof hebben) en gevraagd naar een goede zonnebril. Nederlander als ik ben heb ik wel eerst gevraagd in welke prijsklasse "de echte zonnebril" begint. Dat viel me eigenlijk enorm mee.

Dus vanaf vandaag is het gemartel over (hoop ik).

Enne Smitsky, niet slaan als ik kom aangebuzzed, okee?

Hapt lekker weg

Afgelopen december waren we in Sunseekerland bij , jawel, Sunseeker. Op een gegeven moment kwam er iets op tafel wat een nostalgisch gevoel opwekte. Het was weer als vanouds, lekker vol van smaak. Dus ik nam me voor om thuis weer eens over te stappen naar dit oude vertrouwde merk. Allerlei supermarkten heb ik al "op de kop gezet"op zoek naar deze heerlijkheid. Ik had er gaandeweg wel het 4 dubbele voor over als ik het nog maar een keer zou mogen ervaren. Helaas, nergens meer te koop, en te krijgen al helemaal niet.

Laat ik nu net vanmiddag er beikant overheen struikelen in de super vlak bij Mutti's huis.

Dat wordt genieten!!

Honey

Weet je wat je NOOIT moet doen?

Een halfvolle, heerlijke doucheschuim laten staan in de douchecabine als je een dochter hebt die graag met water en LEGE flessen speelt.

Zucht!

Sunseeker kan ik nog wat bestellen?

Voorouders

Vorig jaar heb ik de stamboom van mijn moeder uitgeplozen met behulp van Internet en een reeds bestaand boek over 1 tak van de familie. Op een gegeven moment verdwenen voorouders over de grens en werd het via Internet zoeken moeilijker. Maar sommige lijnen stopten bij 1750 en anderen pas bij 1625. Toch een mooi resultaat. Aangezien ik alleen een groot schilderij wilde maken met daarop de stamboom heb ik wel de directe voorouders vastgelegd maar verder niets. Maar dit keer ga ik het breder en beter aanpakken. Dat betekend dus ook buiten Internet speuren.
Aangezien ik mijn vader en voorouders (nog) niet via Internet kan vinden heb ik me toegespitst op Hubbies familie.

Afgelopen zaterdag kreeg ik nl. Het Familieboek in handen. Dit boek is prachtig samengesteld door mijn schoonzuster uit alle foto's die gevonden werden toen mijn schoonmoeder, veel te vroeg, overleed. De familie heeft altijd een passie gehad voor fotograferen en dat is toch wel een genot om te zien. Zelfs foto's van begin vorige eeuw.



De man op de foto was volgens de verhalen een zeer onaangename man. Zijn dochter ging in de jaren 20 vanuit Duitsland naar Nederland om werk te zoeken en vond daar een man, en uiteindelijk 2 kinderen. Volgens de overlevering was ze geen voorstander van grote gezinnen!


Die was dus al aardig eigenzinnig, net als haar dochter. Nu weet ik het zeker: mijn dochter blijkt gewoon erfelijk belast!

De priester op deze foto werd beëdigd in 1930, maar stierf aan helse pijnen, volgens het bidprentje, op 29 jarige leeftijd in 1936. Hubbie heeft nog eens geprobeerd documentatie te vinden via het Bisdom, maar helaas.

Wel hebben we zijn altaarkruis sinds jaar en dag in huis staan.

Buiten deze staatsieportretten zijn er vele, heel mooie,
ontroerende, grappige momenten uit hun leven vastgelegd op de gevoelige plaat.

Inmiddels ben ik ook begonnen met het afspeuren van Internet en vond in de familie onbekende tweelingen, onbekende tweede huwelijken en vele andere fraaie weetjes.

Dit is fun!!!!!!

Vrij

Volgende week ben ik 5 dagen achter elkaar vrij. Hubbie 1 dag minder, maar dat is toch nog 4 dagen. En die 4 dagen zijn we dus alledrie VRIJ.
Voor in de tuin staat een mooi wit huisje op wielen geparkeerd. De planning volgende week is klussen in huis, maar ja dat kan in de weekenden erna ook nog. Toch?

Zullen we ons 2de huisje toch nog maar weer uitlaten?

Als het aan Kiddie en Hubbie ligt wel.

Maar dan moeten we weer de buren vragen voor de katten.

Ik laat Hubbie het gewoon vragen.

Wie kan hem nu iets weigeren?

Alweer

We hebben een nichtje, van 13, ze heeft in haar leven al een boel meegemaakt. Haar vader (Hubbies broer) had al een huwelijk achter de rug. Haar halfbroer en zus waren geen deel van haar leven, verdrietig voor haar vader, maar niet vervelend voor haar. Toen haar grote zus werd geboren bleek deze een afwijking te hebben, zgn. klompvoeten. Dit is tot op heden nooit helemaal goed gekomen en ze zit regelmatig in een rolstoel. Toen ze zelf na een paar jaar werd geboren was iedereen zo blij dat ze niets mankeerde. Maar op de leeftijd van 4 jaar bleek ze een tumor in haar hoofd te hebben. Dus ook zij werd ziek, erg ziek. Na een operatie ging het langzaam beter, toen kwam er weer een tumor en weer moest ze onder het mes. Hierdoor was 1 kant van haar gezicht minder te controleren. Ondertussen kreeg ze nog een broertje. Helaas had ook hij klompvoetjes. Dat dit alles het huwelijk van haar ouders op losse schroeven zette lijkt me niet zo vreemd. Helaas gingen ze daarom uit elkaar. Ook voor de kinderen een zware dobber. Maar toen ook nog bleek dat moederlief de buurvrouw liefhad en daarmee trouwde was het wel even genoeg zou je denken.
Maar helaas. Haar vader vond het nodig zich van het leven te beroven.
Ondanks alles heeft ze school goed doorlopen, want ze is slim, maar helaas door de operaties wel wat trager geworden.
So far so good?
Nee, gisteren heeft ze ons gemeld dat ze weer 2 tumoren heeft in haar hoofd.

Erase

In het dorp waar mijn moeder woont, en Smitsky sinds kort ook weer, zijn door de jaren heen heel wat nieuwe huizen neergezet. Vlak bij 1 van de ziekenhuizen staat een appartementencomplex, waar het lastig verhuizen is begreep ik van manlief.
Al rijdend met het gezin in de auto richting afhaalchinees zeg ik hardop dat het in dat potlood
( zo ziet het er nl. uit) vast mooi wonen is.
Ja zegt dochterlief en dat gebouw ernaast (=platte rechthoek) heet zeker het gummetje.

Mothersday

Wat een rijkdom is het toch om moeder te mogen zijn van mijn kleine meid.
Ik geef toe, af en toe vraag ik me af waarom ik dacht dat ik opvoeder zou kunnen zijn, maar het is een voldongen feit en ik geniet met volle teugen van haar aanwezigheid in ons leven.

Maar als ze zegt dat mama lief is wil ik nog wel eens om me heen kijken of ze niet een andere mama bedoeld. Maar als ze "out of the blue" roept dat ze van me houdt dan geloof ik haar meteen.

Al duttend heb ik de conversatie tussen hubbie en kiddie gehoord: nee nog niet, nog een half uurtje wachten, het is nog te vroeg. En dan, ja hoor, groen licht voor het heerlijke ontbijt op bed. Alleen dat al maakt me gelukkig.

Maar ziehier de andere kadootjes:

Zelfgemaakt bewaardoosje

Zelfgekozen boeket

Boek voor zelfmaaksauzen
Zelfgemaakte tekening

En....

Dit wonderlijke fenomeen met een tekening van mijn lieve dochter

Wat een mazzelaar ben ik toch, he.

Waar is het pek!!!!

Ik zei in het verleden wel eens "een mens is pas volwassen als hij/zij durft om kind te zijn".


Ach en op zekere hoogte is dat natuurlijk wel waar, maar ergens moet wel een grens liggen.

Ikzelf ben, zoals velen weten, altijd al gefascineerd door Barbiepoppen. Niet door de poppen zelf, maar wel door de kleertjes. Waarschijnlijk is het een niet verwerkt trauma omdat al die mooie kleren niet voor mij weggelegd zijn en waren. Wie zal het zeggen. Helaas is mijn enigste kind, ofschoon het toch een echt meisje is, niet bijster geïnteresseerd in Barbie en haar kleren. Ze kleed Barbie en Ken het liefste uit en speelt er zo sporadisch mee.


Tevens raakt ze al enigszins uit de "roze" klerentic en draagt ze Spidermanschoenen, jurken, spijkerbroeken, kekke laarzen, glitteropdrukken, roze en legergroen als ze daar zin in heeft.
Bovendien voetbalt ze graag en zit ze op paardrijles. Ze is dus van alle markten thuis.


En ik moet zeggen inzake haar nieuwste, zelfuitgezochte speelgoed: ik ben heel volwassen.

Mais oui, Aber Wohl

We hebben net de vakantie achter de rug en zijn al druk in de weer met het beslissen waar we heen gaan in de zomervakantie. In eerste instantie waren we al overeen gekomen dat mijn idee van een rondtrip door Europa met o.a. Slovenië het zou worden. Maar we hebben nog geen airco en eerlijk gezegd zit ik niet te wachten op alle dagen zwetend de camper uit te rollen. Bovendien is het camperen op camperplekken mij enorm bevallen vorige week.
Eigenlijk willen we ook wel graag een paar daagjes meer doorbrengen bij onze Sunseekertjes in La Douce France.
Dat laatste hebben we als uitgangspunt en nu nog beslissen waar we dan verder heen gaan.

Ze hebben in Duitsland veel moois, zeggen ze. En veel camperplekken zeggen ze.

Hmm.

(Not) so lucky

Kom je na een weekje thuis ga je kijken hoe het met je lieverdjes is gesteld.

Een paar hadden een uniek fijn plekje van me gekregen omdat ze anders een week binnen en dus droog zouden kunnen komen te staan. De rest had geen plek en mocht vanaf de tuintafel meekijken naar de mazzelaars.

Resultaat na 1 week: de mazzelaars waren volgens de slomerds met/ zonder huis enorm aangenaam om op te kauwen en de not so lucky exemplaren leven nog.

Toch nog een meevaller.

Elk nadeel heb z'n voordeel.

Que?

Afgelopen week er lekker even tussenuit. We wilden naar Denemarken, of toch maar de zekerdere zonnestralen pakken? Het werd het laatste. Zaterdagochtend gingen we uitgerust op pad en kwamen allengs in La Douce France. Het land waar, net als in Espana, de Whisky bij de grootgrutter te koop is voor een malt prijsje. Dus niet zo gek dat manlief voor dit land heeft gekozen om tijd te verdoen en te genieten. Wat echter wel opviel was dat manlief iets liet zien wat voor mij heel erg nieuw is. Hij nam telkens het woord(dat is niet uniek) in het Frans. En men snapte hem ook nog!!!! Niet erg natuurlijk als je nagaat dat ik maar 1 jaar Franse les heb gehad en erg gewend ben om in het Engels te l...

Maar ik heb al stiekem (eerder op de man af) gevraagd of hij ipv op zwemmen misschien

a. Franse les had genomen of

b. een Franse minnares had.

Op beide werd negatief geantwoord. Gelukkig maar, het was dus maar een stuiptrekking.