Roggelen we wel

Enkele jaren geleden was er zo'n campagne op TV van postbus 51.

Dat het wel lijkt of wij en in het bijzonder onze kinderen zoveel "moeten". Dat de ouders daardoor nog meer "moeten" werd niet belicht, jammer. Want wie mag die "kinderen"overal naar toe chauffeuren? Juustem, de papa's en mama's die denken dat het nu eenmaal het beste voor hun kroost is als ze veel sociale contacten leggen, sportief en creatief bezig zijn en daardoor geen tijd hebben om voor de TV of achter de computer te zitten.

Ik moet zeggen dat ik het allemaal zo onbegrijpelijk vond. Kon me niet voorstellen ooit in zo'n scenario te moeten acteren. Nu is de woensdag wel een vliegdag voor me, maar als je de rest van de week dat niet hoeft, omdat je moet werken, mag een mens niet klagen.

Alleen we hadden het zalige plan om aankomend weekend lekker naar Londen te gaan, zonder kroost.

De avond ervoor nog even een afscheidsfeest voor mij, en Manlief is daarbij.

Geen probleem, de hulptroepen ( Schone Zus en Smitsky) hebben elk het Schatjen 2 nachten te logeren.

Maar dan blijkt dat Dochterlief op 2 feestjes wordt verwacht. Oef.

Maar ook dat is nu geregeld:

Vrijdag naar de gastouder tot 15:00.

Manlief haalt haar op en brengt haar naar feestje nr. 1.

Ouders feestvarken brengen haar bij logeeradres 1 ( Schone Zus) rond 21:30.

Zaterdag brengt Schone Zus Dochterlief naar feestje nr. 2 en wordt ze rond 18:30 weer afgeleverd bij Schone Zus.

Zondag neemt Smitsky het 's avonds over en ze brengt haar maandag en dinsdag naar school. En haalt haar 1 x op bij de gastouder en eenmaal bij school. Dan 's avonds wordt Dochterlief in bed gepleurd in Huize Zustertjen en komen wij weer thuis.

Ongelooflijk wat een organisatie en hulp heb je nodig om een keer met z'n tweetjes op pad te kunnen.

En dochterlief kan wel een agenda gebruiken.

Zelfkennis

De hele week heb ik al te kampen met spierpijn. Mijn hele lijf doet al een week niets anders dan kreunen en steunen bij enige actie. Op een gegeven moment begint ook je nek een partijtje mee te zeuren.
Ik wist het zeker: de reden van mijn kwakkellijf zit 'm in mijn Hortsikles van afgelopen vrijdag, of eigenlijk in het paard in kwestie, Bolino.
Ja jongens,ik weet het, het is een lief paard, maar de lieverd heeft wel bijna de hele les met mij "in gevecht"gezeten omdat ze niet deed wat ik wilde. En ja , het zijn net kinderen, geef je ze te veel de ruimte dan pakken ze je in. Uiteindelijk kwam ik in grafstemming van het paard af en had stijve handen van het in bedwang krijgen van dit edele dier.
Dus volgens mij had ik daarom de hele week overal pijn en dat is toch wel erg vervelend. Uiteindelijk kwam vandaag de climax ( nee niet zo eentje) want mijn hoofd spatte bijna uit elkaar toen ik vanmorgen opstond. Hiermee valt niet te werken dus moest ik me , 1 week voor mijn definitieve afscheid, ziekmelden. Wat een afgang.
Na een paar uurtjes slaap stond ik op, zonder spierpijnen en met een afnemende hoofdpijn. Tegen de avond was alle pijn zo goed als verdwenen en kon ik toch nog naar mijn Hortsikles.
Op mijn eigen verzoek had ik wederom Bolino, want ik geef niet zo snel op, en de samenwerking ging prima. Heerlijk rijden dus.
Maar ik moet nu de waarheid onder ogen zien.
Het ligt niet aan het paard, maar aan good old stress.
Ik zie er zo enorm tegenop om nog aan het werk te gaan... de laatste loodjes wegen enorm zwaar.

Moi, Me, Ik

Als je het geluk hebt ( dat heb ik nog niet) dat je mag komen op een sollicitatiegesprek dan weet je al dat een van de vragen is "wat is je zwakste punt".
Ik heb er natuurlijk vele. Maar een groot deel daarvan kun je ook positief bekijken. Daarom is dit natuurlijk ook een K..vraag. Maar wat zou ik dan antwoorden?
Niet dat ik baal als iemand zegt dat ik iets fout heb geschreven, want dan lijkt het alsof ik tegen geen enkele kritiek kan, en dat is niet zo! Want ik haal na zo´n opmerking alleen maar uit met mijn loeiharde vuist en heb de rest van de dag zo´n zonnig humeurtje dat iedereen met een boog om me heen loopt.
Mijn allerzwakste punt is heel simpel , ik heb een hekel aan schoonmaken. Ik ben makkelijk en heb erg weinig tijd om de kamers in dit huis eens een goede schoonmaakbeurt te geven buiten het wekelijks stofzuigerritueel. Maar straks wordt het voor mij een "living hell".
Want wie heeft straks zoveel vrije tijd dat ze van gekkigheid wel aan het poetsen moet?

Juist!

Kloas

Hij is er weer!

Dochterlief is al meerdere keren onderhouden over het feit dat deze man op TV in onze ogen de "echte" is, maar dat hij niet zo oud is als de echte Echte ( volg je het nog) oftewel de oorspronkelijke en dat deze ook niet alle kadootjes regelt, want dat kan hij niet betalen en daarom doen Pa en Ma dat . Een van haar antwoorden was daarom "dus jullie hebben gelogen". Auw! Het enige correcte antwoord daarop is natuurlijk "Ja, maar....".
Vanavond was ze het zat en gaf ze aan dat ze er de voorkeur aan geeft om te geloven dat hij bestaat. Ook goed.
Dus de schoen werd gezet. Kiddie heeft de gedachte al goed in de smiezen. Ook een ander iets gunnen heeft ze meteen in praktijk gebracht want ook onze schoenen hebben een plekje gekregen.
Ik geef toe niet bepaald onze mooiste schoeisel maar daar zal de goede man vast niet op letten. Nu nog iets zoeken om in de hare te doen. Die van ons slaan we maar over.

Volgens mij zijn wij de schoenkadootjesleeftijd toch rijkelijk voorbij.

Zucht.

Herfst

Buiten waait het. En niet een beetje, maar echt stevig.
Hubbie en Kiddie balen daarvan. Ze "kunnen er niet goed van slapen" zeggen ze dan.
Dat Kiddie al uren vast ligt te ronken zal dan wel een hallucinatie van mijn kant zijn.
Hubbie echter heeft al meerdere keren bewezen een slechte nachtrust te verkrijgen bij deze weersomstandigheden.
Erg sneu, maar ik geniet ervan ( de harde wind en niet het ongemak van Hubbie ) en slaap als een roos in deze situatie. Zal wel komen omdat ik in de herfst ben geboren.
Hoe dan ook, morgen ben ik vast genoeg uitgerust voor een stevige boswandeling.

Pfff

Ik ben zelf de eerste om het toe te geven.
Als je iets wilt moet je de koe bij de horens vatten en geen tijd verliezen.
En toch heb ik dat de laatste maand gedaan: tijd verloren.

Waarom kon ik me er niet toe zetten? Geen idee.

Maar gelukkig is het tij gekeerd.
Vanavond heb ik het gedaan. Er liggen 2 witte flopjes klaar voor de post.
Ach, het is een begin.

Sint

Het is weer de tijd van de oude mannen. Die eeuwenoude grapjurken zijn in hun tijd zo'n goed voorbeeld geweest dat we er nu nog last van hebben.

Het begint met die ouwe Maarten. Okee hij is heilig verklaard en zal dus zeker veel goeds hebben gedaan. Dat zou je denken, maar als je het geheel plaatst in de eeuw dat het speelde ( 4de eeuw) dan vond men je al een heilige als je sorry zei wanneer je iemand een oog uitstak tijdens een ruzie.

In ieder geval is deze voormalige ridder zich gaan wijden aan het geloof en heeft zo een plaatsje in de hemel verworven. Eerst iedereen doden die jou of je koning in de weg staan en daarna je zonden wegwassen in een klooster. Er is toch niet zo heel veel vooruitgang te bespeuren in de wereld.

Ach door de eeuwen heen hebben we met elkaar er een leuke traditie van gemaakt en vanavond mocht moeders mee op stap.

Dochterlief was enorm verlegen van al die mensen die de deur opendoen en kroop het eerste half uur achter mij weg ( is niet moeilijk, lukt makkelijk), maar na een tijdje ( boos worden, ultimatum stellen mocht niet baten) was het ijs gebroken en werd er zelfs HOORBAAR gezongen over tomaten met een kale kop.

Met een zak vol suikerwerk zijn we uiteindelijk weer voldaan huiswaarts gekeerd.

En nu wachten op de volgende. De Goedheiligman himself.

Texel

Vandaag was de dag dat we op verjaarsvisite "moesten"op Texel. We dachten eerst om de zaterdag erbij te pakken, maar gezien de weerberichten zagen we daar toch maar vanaf.

We gingen ruim op tijd weg, en ik vond dat dat wel een complimentje waard is, toch wederom sloten de vrachtdeuren achter ons. Als je weet dat de rest of the family al tegen elkaar had gezegd "varen we nog niet? Nee want ze wachten nog op family Zustertjen" begrijp je al hoe het er normaliter aan toe gaat. En jawel, dat is eigenlijk altijd de schuld van de dames in dit huis. Ik ben niet bang om mijn tekortkomingen te verklappen. Echt niet!

Dit keer echter waren we dus wel op tijd weg, maar we leefden allen in een klein wereldje en sommige automobilisten worden dan zo angstig dat ze bij zicht van toch nog meer dan 100 meter standaard 20 km onder het normale ( toegestane) tempo het asfalt betreden. De auto voor ons probeerde de angsthaas al wat op te drukken ( zoals ze aangekomen op de boot ons al bevestigden) maar veel animo had deze slak niet getoond.

Gelukkig haalden we nog net onze geplande afvaart en konden we op tijd ons gezicht tonen bij geliefde (schoon) zus en zwager.

Na een gezellige dag begaven we ons nog even, want Kiddie en Hubbie vonden het koud, aan het strand.

Uiteindelijk maakten we de 2 uur trip naar huis en halverwege de afsluitdijk sloten mijn luikjes zich bij tijd en wijle en werd ik regelmatig wakker geschud door kindlief op de achterbank.

Volgende keer maken we er toch maar een weekend van.

Zo'n dagtripje is voor dit oude mens veel te vermoeiend.

Kiekendief

Zoals jullie , hopelijk, weten heeft de Flevopolder een vogeltje als blikvanger, nl. de kiekendief.

Is het jullie( = poldergenoten) al eens opgevallen dat niemand heeft begrepen hoe je deze sticker op je auto moet plakken?

Walhalla

Mijn boekenkamer is al bijna af. Er moeten nog wat "bovendelen"gekocht en in elkaar gefrut worden, maar alles moet er toch wel al in kunnen. Dacht ik. We hebben alleen wel erg veel fotoboeken. Die waar je behalve foto's ook bonnetjes, entreebewijzen, wikkeltjes, vliegtickets, etc, etc. in plakt. Geen mooi gelikte digitale fotoboeken voor mij, nee heerlijk Old School knippen en plakken. Nadeel is echter dat dit echt monnikenwerk is en veelal tot resultaat heeft dat ik na zo'n plaksessie (waarbij minimaal 3 maanden foto's moeten worden verwerkt) een paar weken met verkrampte lichaamsdelen zoals de schouders, door het leven moet.

Deze naslagwerken hebben nu al de ruimte van 1,5 kast ingepikt.
Onze "kleine"collectie kookboeken hebben ook 1 kast ingevorderd en de andere kasten zijn al helemaal gevuld met al het andere leesvoer.
Nu moeten we echter nog wel alle jeugdboeken van Hubbie ( dat zijn er 2) en mij (iets meer) van zolder halen om ze ook een plaatsje in dit Walhalla te laten innemen.
Kan Kiddie er als ze zin heeft ( that'll be the day) in lezen.

Zo zie je maar weer.
Denk je dat je klaar bent, ben je nog een paar weken bezig om alles naar t zin te krijgen.

Ach het houdt je van de straat.

Schokkers

Gisteren hadden we ons zgn."vriendenuitje". Ik had aangeboden om e.e.a. te regelen en met elkaar hadden we bedacht dat we zouden gaan voor een stadswandeling met daarna diner.

Maar naar welke stad ga je dan. Kampen, Amersfoort?

Nee, Schokland! We wonen er praktisch naast, maar de vrienden kennen het natuurlijk niet zo goed als wij. En dat terwijl het toch echt Werelderfgoed is .

We begonnen om 11:30 met een rondleiding over het voormalige eiland en aten daarna een eenvoudige lunch in het museumrestaurant. Omdat we maar een klein stukje hadden gezien besloten we om ook de oude haven van Emmeloord te gaan bezoeken, nadat we hadden rondgelopen in het museum.

Gelukkig bleef het weer prima, al was het aan het einde van de middag wel frisjes te noemen.

De warme chocolademelk smaakte naderhand menigeen zeer goed.

Deze dag was zo'n succes dat we met z'n allen nu hebben besloten dat we vaker dit soort dingen met elkaar moeten gaan doen.

De eerste date staat al: een huiselijke High Tea bij ons op derde kerstdag.

Tja je moet wat als je Sunseekers en Moat niet hebt met kerst.

Kast

Het was een zware week. Mijn lijf doet overal pijn. En niet vanwege een opkomend virusje maar gewoon van simpele, ouderwetse, eerlijke lichaamsarbeid.

Nadat we afgelopen dinsdag 's avonds nog even naar Amersfoort zijn gereden om e.e.a. in te slaan ben ik de volgende dag begonnen. Ik heb mezelf overtroffen door met de gedrevenheid van een pitbull me vast te bijten in mijn taak, nl. het in elkaar flansen van 12 kasten.

Op een relatief klein vloeroppervlak ( de rest van de kamer lag vol met materiaal) heb ik zonder hulp de eerste 9 kasten gerealiseerd. Tuurlijk zijn dit geen hersenbrekertjes, maar ik voel me toch voldaan dat ik het ZELF heb gedaan. De laatste 3 mag Hubbie doen, want hij wilde zo graag helpen.

Bovendien moesten alle boeken nog van boven naar beneden worden gesjouwd. Gelukkig was ik wel zo slim om de rest van het gezin daar wel bij te laten helpen.

Maar aangezien dit projectje niet bepaald dagelijks werk is voor een bankemployee kamp ik nu al een paar dagen met zere botten, gevoelige knietjes en pijnlijke schouders.

Ach ik weet waarvoor ik het doe...... mijn boekenkamer.