De hele week heb ik al te kampen met spierpijn. Mijn hele lijf doet al een week niets anders dan kreunen en steunen bij enige actie. Op een gegeven moment begint ook je nek een partijtje mee te zeuren.
Ik wist het zeker: de reden van mijn kwakkellijf zit 'm in mijn Hortsikles van afgelopen vrijdag, of eigenlijk in het paard in kwestie, Bolino.
Ja jongens,ik weet het, het is een lief paard, maar de lieverd heeft wel bijna de hele les met mij "in gevecht"gezeten omdat ze niet deed wat ik wilde. En ja , het zijn net kinderen, geef je ze te veel de ruimte dan pakken ze je in. Uiteindelijk kwam ik in grafstemming van het paard af en had stijve handen van het in bedwang krijgen van dit edele dier.
Dus volgens mij had ik daarom de hele week overal pijn en dat is toch wel erg vervelend. Uiteindelijk kwam vandaag de climax ( nee niet zo eentje) want mijn hoofd spatte bijna uit elkaar toen ik vanmorgen opstond. Hiermee valt niet te werken dus moest ik me , 1 week voor mijn definitieve afscheid, ziekmelden. Wat een afgang.
Na een paar uurtjes slaap stond ik op, zonder spierpijnen en met een afnemende hoofdpijn. Tegen de avond was alle pijn zo goed als verdwenen en kon ik toch nog naar mijn Hortsikles.
Op mijn eigen verzoek had ik wederom Bolino, want ik geef niet zo snel op, en de samenwerking ging prima. Heerlijk rijden dus.
Maar ik moet nu de waarheid onder ogen zien.
Het ligt niet aan het paard, maar aan good old stress.
Ik zie er zo enorm tegenop om nog aan het werk te gaan... de laatste loodjes wegen enorm zwaar.
2 opmerkingen:
Joh meid dat is toch logisch, wat een spanning zal dat geven in geest en lijf. Probeer gewoon de dingen op je af te laten komen en laat de emoties gewoon komen. Ik weet het, makkelijk lullen, maar toch
Sterkte Lieverd, iets anders neerpennen heeft geen zin, je weet het diep van binnen zelf wel, je moet er doorheen. Wij denken aan je
Een reactie posten