Nou Kiddie voelde zich gisteren weer prima. En al was het niet zo dan toch.
Want je laat een spannend eerste ritje met Wanda natuurlijk niet voorbijgaan.
Nadat we de ruim 40 kilometer asfalt hebben afgelegd en een berg versnaperingen hebben verorberd bij vriendinG. gaat het feest beginnen: paardrijden.
Het is toch even wennen: een paard dat niet in een manege thuishoort, 1meter 60 hoog is en dus anders reageert dan de andere 4- hoevigen waar je op gewend bent jezelf te verplaatsen, maar het ging eigenlijk erg goed. Ook al was Kiddie duidelijk wat gespannen.
Draven was nog niet helemaal perfect, maar dat komt de volgende keer wel weer. We moeten niet overdrijven natuurlijk.
Hubbie had het stervenskoud maar bleef trouw af en toe de ontspanknop van zijn fototoestel indrukken. En als ik het even overnam kon hij snel zijn handen verwarmen in zijn winterjas.
Pas op de weg terug, in de auto, had hij weer wat warmte terug. De arme ziel.
2 opmerkingen:
Wat is het toch een schat
Ik wed dat Kiddie geen moment last heeft gehad van de buitentemperatuur. Arme Hubbie, hij vind knollen al niks, moet hij ook nog koud staan.We zullen hartverwarmertjes meebrengen.
Een reactie posten