Dan ga je met je kind naar de bioscoop.
Je merkt dat je dochter de enige is met beide ouders aanwezig.
Je merkt ook dat er vaders zijn die het allemaal niets kan schelen als zoonlief je bijna de nieren uit het lijf schopt door de stoel voor hem, de mijne dus, te gebruiken als voetbal.
Deze vader doet zelfs alsof hij op een andere planeet zit als je het joch vriendelijk doch streng verzoekt de stoel niet meer te schoppen op straffe van levenslange rolstoelbewoning. Het joch koos eieren voor zijn geld en stopte zijn actie.
Voor de film en in de pauze rennen er continu een stel ADHD koters rond in de bioscoop en ik moest me bedwingen om niet even een voetje uit te steken.
Maar gelukkig begon de film en hebben we weer genoten in 3 D.
3 opmerkingen:
Stiekem zijn Pa en Ma van mijn nichie L. ook nog wel een beetje "klein" ....
Evengoed, ik had die adhders wel pootje gehaakt. En die Pa van dat schoppende kereltje had ik een heis voor zijn treiter gegeven.
Ik wacht altijd tot dit soort films van het net te trekken zijn. M'n zelfbeheersing is niet opgewassen tegen het ADHD-publiek in de bios.
Ik hoor het wel.. het was een gezellig middagje uit.. hahaha..
Een reactie posten