Gisteravond kon ik na een middagje staan op hakken ( ja, ik weet het, niet slim) nog net als een kreupele ezel mijn comfi stoel bereiken om doodvermoeid te kijken naar All You Need is Love. In de beginjaren van dit program hadden mijn collega's ( een daarvan was Smitsky) mij en mijn leuke client bij de Bank opgegeven. Gelukkig was ik ondertussen al een keer mee uitgevraagd voordat de redactie belde om dit leuke item breed uit te meten op de TV. Hubbie en ik zijn sindsdien samen ( en naar mijn weten nog steeds met wederzijds goedvinden) en dat zonder hulp van Roberto.
Maar goed, vandaag was het iets vroeger aantreden en ik bedacht dat ik beter wat comfortabeler schoeisel kon aantrekken.
Helaas geen succes want al na een halve dag riepen ze me toe: we willen eruit, gooi de schoenen NU uit.
Tja dat kon natuurlijk niet, want dan krijg ik die flappers nooit en te nimmer meer IN de schoen. Laat staan dat ik nog kan autorijden met Donald Duck voeten.
Maar goed vriendin N. en ik hebben het volgehouden en de meiden hebben, ondanks dat ze onze directe steun moesten missen toch prima hun proefjes gereden.
Al baal ik enorm dat ik geen enkele foto heb kunnen maken en ik dit aan lieve Hubbie heb moeten uitbesteden was het toch : eind goed al goed.
1 opmerking:
En hij heeft zijn best gedaan toch! Na zo'n dag is het altijd weer lekker om gewoon achter het bureautje te kruipen :-)
Een reactie posten