Sapperdeflap

Een paar weken geleden vroeg vriendin N. of ik vandaag mee ging naar een clinic van het prille Horseballteam om foto's te maken. Dat klonk mij prima in de oren. Dat ze me ook meevroeg als back up voor de autorit, bij extreme koppijn van haar kant, heb ik maar even niet als belangrijkste reden geregistreerd. Als ik plaatjes kan schieten dan laat ik dat natuurlijk niet voorbij gaan. Dat het betekend dat mijn Hubbie alweer een dag alleen zit en ik wederom met ijstenen de dag afsluit heb ik maar voor het gemak niet in de beslissing meegenomen. Alles voor een plaatje, toch?

Jammergenoeg was het wel helemaal in Vries, dus we hadden een behoorlijke rit voor de boeg.

De vader van een van de deelneemsters kennen wij niet zo goed en zijn naam wisten we al helemaal niet. Het is een aardige man, maar oneerbiedig werd het al gauw die "Pipo" en uiteindelijk geinden we ( de moeders) steeds over "Pipo di Pasta". Nogmaals: het was/is een erg aardige man dus hij verdiend deze benaming niet, maar goed..

Het duurde lang voordat ze eindelijk aan de wedstrijd konden beginnen, maar we verwachtten natuurlijk niets. Want de andere ploeg was ruim 2 x zo groot , erg profi gekleed en had hun eigen ponies meegenomen.




















"Onze" meiden mochten gebruik maken van de manegeponies aldaar en zoals het echte paardenmeiden betaamd waren ze allen op slag verliefd op deze edele dieren met namen als Schoffie en Nicola(a)i.
Aangezien ze er veel plezier in hadden waren deze 4 meer aanwezig dan de 10 van de tegenpartij, maar je mag laten zien dat je lol hebt in wat je doet, toch?
Blijkbaar waren de "Ladies in Red" toch nog niet zover in Horseball als we verwachtten want we wonnen met 2-1!


Na een korte evaluatie konden we weer terug naar de Polder ( en het sneeuwde). We maakten met elkaar een tussenstop bij de Mac voor een broodnodige vette hap, tijdens etensspitsuur, en werden vergast op een voorstelling van een gele clown.

Krijg ik een sms-je van mijn eenzame Hubbie: "waar zijn jullie?".

Ik reageerde terug met: "Joure bij Mac. D kijken naar een Pipo".
Zijn reactie: "Sapperdeflap, tot straks dan".
Wij, de 3 moeders, zeken ons bijna in de broek van het lachen. En de kinderen snapten er niets van. Tja als je Pipo de Clown nooit hebt gezien dan houdt het natuurlijk op.