Ik worstel en ben weer boven

Woensdag had ik een gesprek n.a.v. mijn spontane,interne sollicitatie op mijn werk.
Toen ik hoorde dat ze me graag in het team wilden, was ik verbaasd ( je geloofd er gewoon niet meer in op een gegeven moment) en blij.
Donderdag hadden Smitsky en ik een afspraak bij AEGON voor speeddaten en ik heb geleerd "wat je begint maak je af".
Dus we stapten voor de derde keer die week in de auto naar Ljouwert.
Een van ons ( dat was ik niet) stelde voor om ipv Ljouwert naar Grunning'n te gaan voor de IKEA. Stuk leuker. Maar we gingen toch maar naar het mooie Friesland.
Bij binnenkomst ( toen we eindelijk de uitgang van de parkeergarage hadden gevonden) in het AEGON gebouw voelde ik me al snel misselijk vanwege de bedompte "hoge toren/ramen dicht" geur. Of het was psychisch, dat kan ook.
Ik bedacht ineens dat ik een verkeerde weg was ingeslagen. Dat wereldje wilde ik toch niet meer ?
Ik wilde minder reizen, meer tijd voor man en kind, maar bovenal LEUK werk.
En dat heb ik toch net gekregen bij mijn huidige baas!
Vrijdag kreeg ik te horen dat ik er zelfs een jaar bij kreeg. Wat wil ik nog meer.
Ik was al aan het oefenen hoe ik de man van het uitzendburo ( die vastbesloten was mij aan een goede baan te helpen) zou vertellen dat ik de functie bij AEGON niet wilde omdat ik een betere keuze had gemaakt toen ik werd gebeld door een ander buro in Zwolle. Jawel, ze hadden wat leuks voor me!
Ik heb vriendelijk bedankt en Smitsky voorgedragen. Ben benieuwd!
Al vanaf vrijdag heb ik een BIG SMILE en dat hebben ze tijdens ons jaarlijks familieweekend zeker gemerkt.

Kuttah!

Mijn zus en ik zijn al heel wat jaren de beste maatjes. Dat lag vroeger wel anders, maar misschien kan ik daar beter niet over uitweiden. In ieder geval hebben we het laatste jaar weinig Q-tijd gehad met elkaar. Ze is vaak "uit het land"vanwege de liefde en als we elkaar face to face spreken zijn er altijd anderen bij. Na onze laatste gezamenlijke onderneming ( NEW YORK) hebben we weinig ongestoord kunnen l***en zonder afgeleid te worden door kleine potjes met grote oren of dove oortjes die altijd alles willen horen. Nu was het geval dat we beiden mochten komen naar de Friese hoofdstad Ljouwert voor inschrijving bij een goed uitzendbureau. Ze hadden wel wat leuk werk voor ons. Wijselijk hebben we ze niet ingelicht over onze verwantschap. Wat niet weet, dat niet deert. Het "leuke werk" betekende natuurlijk eerst inschrijven dan nog een keer terug voor een voorlichtingsdag en jawel, morgen voor een sollicitatie. Dus dat is tenminste 2 uur Q-tijd per dag op de snelweg. Gisteren reed ik, vandaag reed zij!!!!!!!!!!!!! Lezers weten dat Smitsky haar moterrijbewijs heeft gehaald, dus rijden kan ze wel. Maar in die mini van haar is het wel scheuren. En of ze nu alert is? Allereerst ziet ze de politiebus die achter haar aantuft pas als hij in haar kofferbak zit.

Dan missen we een afslag op de weg terug en gaat ze ook nog handheld SMS-en tijdens het rijden op afrit en rotonde!!!!!!!!!!!

Daarom bij deze: Smitsky? Nee vanaf nu Kuttah!

Van je kroost moet je het hebben!

Op de manege is het al een tijdje crisis. Een hele manege vol paarden en ponies die in meer of mindere mate ziek zijn is geen pretje.
Daarom komen Kiddie en ik niet in de buurt van de manege om besmetting van verzorgpony en andere edele dieren te voorkomen.
Aangezien vriendin G en ik voor 4 juni een rit op een Shire gepland hebben was het fijner geweest als ik toch nog voor die tijd weer eens op een paard zou kunnen rijden.
Maar dat is nu al bijna 3 weken niet gebeurd.

Vandaag echter mocht ik , geheel onverwacht, op mijn lievelingetje Wanda.

Ze krijgt momenteel niet zoveel beweging dus vriendin G. had Kiddie en haar vriendinnetje D. al aangeraden om de spagaat te oefenen als ze wilden rijden omdat het beessie zo breed is geworden. Naderhand mocht ik dus ook nog even.

Ik dacht nog dat het dier door de hoeven zou zakken, maar gelukkig gebeurde dat niet. Ze maakte zelfs een klein galopje met me.

Toen ik Kiddie vroeg of het paardje qua maat ( let wel: hoogte)bij me paste ( ik had ze horen keuvelen met elkaar aan de kant) zei ze: "Ja, Wanda is breed en jij ook".
Daar is niets tegen in te brengen!

Rosamunde

En zo ging Familie Zustertjen een dag na een vermoeiende terugreis vanuit Espana nog even op en neer naar Texel voor een verjaardagsbezoekje.
Dat doen we natuurlijk alleen maar omdat we graag bij de jarige Job en eega komen, anders hadden we vast wel een goedklinkend excuus kunnen gebruiken om niet te gaan.
Zoals altijd was het gezellig, maar op een gegeven moment moet je toch een keer weer terug. Op de boot besloten we voor de verandering maar eens in de auto te blijven tijdens de overtocht.
Op een gegeven moment heb je die meeuwen wel gezien!

Alle andere reizigers stapten uit en gingen uitwaaien, behalve een gezin uit de omgeving van Nijmegen.
Deze zetten hun cd speler/MP3/4 of whatever aan met een variatie op Rosamunde. Keihard ging dat. De dochters zaten geselli achterin en gooiden continu afval door het open raampje. Kiddie en Hubbie begonnen al verontwaardigd te snuiven. Manlief wilde tot 2 x toe uitstappen en er op af gaan.
Al ben ik normaliter ook niet bang voor confrontaties, ik heb Hubbie toch maar tegengehouden. Want die mensen kun je toch niets meer leren. Respect voor alles en iedereen om hen heen hebben ze toch niet.

Vrijdag de 13de

Vandaag was het zover. We moesten nu echt weer terug naar Olanda. Kiddie had het er moeilijk mee. En ik was ook niet helemaal droog in de oogjes.
Maar helaas, we konden er niet aan ontkomen: de plicht roept en dat betekend terug naar school en werkplek na 10 heerlijke, warme dagen met onze Zonnige vrienden.
Het is natuurlijk wel een aparte dag om met het vliegtuig te gaan, maar ach we zaten met de aardbeving ook dichtbij en dat ging toch ook goed.

Alles ging lekker vlot tot dat we moesten boarden.

We hadden op de heenweg 3 tassen meegenomen als cabin luggage. Allemaal geen enkel probleem. Het werd netjes gewogen en alles was okee, we hadden zelfs nog kilootjes tekort.
Op de terugweg namen we nog wat extra artikelen mee , dus het was wel belangrijk om het gewicht goed te verdelen. Zo gezegd , zo gedaan.
Helaas, Hubbies ( op de heenreis goedgekeurde tas) mocht niet als handbagage mee.
Of we ff € 40,- wilden dokken want de gate ging sluiten binnen 1 minuut.
Kijk, dat zo'n tas te groot is ( al was hij in lege toestand binnen gestelde afmetingen) als hij is volgepropt kan ik me voorstellen, maar we hadden hem juist zo leeg mogelijk gelaten en op de heenreis was het ding gewoon goedgekeurd.
Hubbie is vrij rustig van aard, maar toen niet meer.
Ik, ja ik, moest hem kalmeren , lapte de schade en vroeg meerdere keren ( wel krengerig) om een bewijs van betaling. Uiteindelijk wordt bij het instappen de tas weggegrist om in het ruim te gaan. En ik mocht NIET onze dure camera's eruit halen.
Ik flipte! Kom niet aan mijn camera's. Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt!
Gelukkig kwam er op dat moment een kwibus met gezag ( en Engelstalig) voorbij en die liet de tas terugkomen zodat ik alles eruit kon halen.
Kiddie vroeg later ( veel later) of ik toen huilde. Bijna wel, moet ik toegeven.
Na deze consternatie kwamen we als laatste in het vliegtuig en konden we niet bij elkaar zitten.
Wel saai hoor, ik zat naast een ouder echtpaar met oordoppen in en de oogluiken dicht.
Ondertussen hoorde ik Hubbie luid lachen 4 rijen achter mij.
Gelukkig had hij de moed er alweer in.
Na een bumpy landing kwamen we weer heelhuids aan op het vliegveld Weeze.
Mooi op tijd om Kiddie die middag in haar nieuwe paardrij-outfit te laten lessen.
Dus niet. Alle paarden op de manege zijn ziek.
Is het toch een echte vrijdag de 13de.