De boodschap

Ik moet jullie iets schokkends vertellen. Het is erg moeilijk voor me. Degene die mij kent zal bijna een hartverzakking krijgen. Misschien moet ik het dan maar niet vertellen.

Het is zo anders dan jullie van mij gewend zijn.

Nu kan ik het wel mooi gaan verpakken zodat de boodschap minder hard aankomt, maar hoe?

Okee, zucht goed dan:

Ik heb het gedaan, na zeker 15 jaar is het weer gebeurd:

Ik heb boodschappen gedaan..............................op de fiets!

Blikkie opentrekken?

Vanmorgen dacht ik nog: het zal wel rustig zijn op het werk. Ik bedoel maar deze hele week zijn de kindertjes vrij dus ook veel van de pa's en ma's toch?

Nou mooi niet. Allereerst was het op de weg naar het werk toe al zo druk dat ik dacht dat ik me een week vergist had. Wie had dat blik vol blik eigenlijk geopend. Nou die verdient een linkse hoek.

Maar niet getreurd.

Ik wist dat de planning goed was en er genoeg mensen zijn, zeker voor zo'n rustige dinsdag.

Er zijn genoeg handjes om het werk licht te maken, ook al wordt het een normale i.p.v. rustige dag.

Okee, picture this: vrijdag gesproken met onze stagiair over het te laat komen.

Zo frappant dat na elke waarschuwing het twee dagen goed gaat, behalve als ik er niet ben want dan moet moeders naar de kaakchirurg en dat weet je pas 's morgensvroeg toch?????

Dus moet zoonlief mee. Ja, ja zal wel.

Dan bij de derde waarschuwing, zo zie je maar ik ben best geduldig, vertel ik hem: nu op tijd en niet meer van die ad hoc afzeggingen want dit ga ik zwaar in je beoordeling meewegen.

Komt het kind later naar me toe: moet ik als ik ziek ben het ook ruim van tevoren doorgeven!!!!!!!!!!!!!!!

Mijn god, waar heb ik dit aan verdiend. Hij is niet eens blond, dus ik was niet voorbereid.

Maar goed, ik kom dus vandaag op het werk en ja hoor wie wordt er ziekgemeld!!!!!!!!!!!!!

Juustem.

Dus met een paar handjes minder aan de slag. Na met z'n allen een slag in de rondte te hebben gewerkt was het allerbelangrijkste werk al een uur eerder klaar dan anders. Moeten we vaker doen dus.

Zo leer je weer eens wat!!

Daarna bezig met al het werk wat ook belangrijk is maar de laatste twee weken tussen wal en schip is beland.

Nou dat was dus een utopie.

Ze bleven maar binnenstromen: die allervriendelijkste, lieve, fijne klanten.

Die ik toch om vier uur echt wel met de tong op de schoenen de deur uit kon kijken.

Na al dit werk en zeer uitgeput heb je dan ook nog 1 collega, die de hele middag zich had opgesloten in de spreekkamer en blijkbaar nix had gemerkt( ja, ja, zal wel) die om 18:00 zegt , hoe kan het dat we nooit eens om 17:15 klaar zijn.

Blijkbaar moeten we onze klanten net zo behandelen als in die ene chocolade reclame (loketje dicht en snaaien).

Hij kan nog wat verwachten, mijn wraak zal zoet zijn. Ik heb een hele vrije dag om me daar op voor te bereiden.

Ik lust hem rauw.

Op een oude fiets moet je het leren

Vorig jaar in januari kreeg onze Lynn een prachtige fiets. Leuke felle kleurtjes en eens niet roze!

Zijwieltjes waren nog wel een belangrijke toevoeging want Lynn fietst amper.
Pa en ma zijn van de auto generatie. Wij doen alles met de auto. En niet alleen omdat we ietwat buiten de bebouwde kom wonen, maar gemak dient de mens. Bovendien is naar het werk fietsen tijdtechnisch bezwaarlijk en openbaar vervoer zullen we maar niet over praten. Dramatisch dus.
Maar goed: de fiets.

Na af en toe de fiets uitproberen besloten we dit jaar dat het nu allemaal maar eens wat meer aandacht nodig had. Het zou mooi zijn als de kleinste telg straks mee kon op de fietstochtjes tijdens de weekendjes weg. Want mams wil nu toch echt meer beweging voor de hele familie.

Het dorp heeft ze met gemak ( incl. zijwieltjes) gehaald.

Dus we dachten: in de Achterhoek kan ze vast ook prima uit de voeten.

Fout!

Op het bospad gekomen vond Lynn het niet zo fijn dat deze niet geasfalteerd was.

Al die kuilen, bobbels en schuine paadjes zorgden ervoor dat ze op de fiets zat als een boot die elk moment slagzij kon maken.


En heel gek maar de zijwieltjes vonden het geen fijne situatie en dachten toedeloe en braken af.


Dit alles bracht hubbie tot een waar kookpunt, want ja ze kan het wel maar durft niet.

Zucht. Daar sta je dan enkele kilometers verwijderd van de camping. Dan maar een wandeltocht ervan maken. Is ook goed voor de mens, nietwaar.

Ze was verdrietig maar hierdoor wel vastbesloten om nu toch rap dit, zonder zijwieltjes, onder de knie te gaan krijgen.


Thuisgekomen werd de oude fiets van stal gehaald, maar deze was toch wel erg klein. Toen viel de aandacht op het fietsje waar het buurmeisje (nu reeds 16) op had leren fietsen. Het rode kleinood had reeds jaren dienst gedaan als tuinornament en was ietwat aan de roestige kant, maar...



Jawel met ware doodsverachting fietst ze nu, zonder wieltjes, al weken op dit fietsje rond.

Vandaag was het tijd om een tochtje te maken naar het dorp.
Jaja, ik kom eindelijk ook eens die auto uit.

En.... het ging top. Nu nog even een paar weekjes doorgaan met oefenen en regelmatig naar het dorp fietsen en ze kan eindelijk overstappen op haar eigen, mooie, nu al reeds een jaar oude, fiets.

En moeders blijft er ook fit bij. Wat wil een mens nog meer.

Guilty

Week in week uit gaat alles zijn gangetje. Je probeert overal mee bij te blijven. Alle activiteiten van Lynn, de overleggen en bijeenkomsten van je werk en .... het huishouden. Al lang geleden hebben we de beslissing genomen om liever meer tijd met elkaar te hebben dan een supernet huis. Keuzes moet je nu eenmaal maken en eerlijk gezegd was dit niet zo'n hele moeilijke.

Nu moet ik wel zeggen dat hubbie heel veel doet voor de dagelijkse gang van zaken.

Soms denk ik wel eens dat IK de moeder ben die zondags het vlees snijdt.

Maar wat doe je als je ineens , zomaar, een hele woensdag niets moet. Dochter gaat na school mee naar een verjaarspartijtje en wordt zelfs thuis gebracht. Heel leuk voor haar natuurlijk, betekend dit nu ook dat ik eindelijk eens de ramen moet gaan lappen, de bovenverdieping een goede beurt moet geven en nu eens echt moet gaan puinruimen?

Hmm, het schuldgevoel begint de kop op te steken, maar als ik zo eens naar buiten kijk...

Volgens mij is moeders op de schommelbank met een bakkie

thee ook een heeeeeeeeeeeel goed doel.

Trouwens de ramen heb ik vorig jaar nog gedaan.

Leven en (je) laten leven

Soms ga je vol frisse moed na een heerlijk weekend weer aan de slag.
Het opstaan geeft al wat moeite, al krakend, steunend en kreunend wordt het luie lichaam richting douche gesleept.
Na een heerlijke warme waterval is het brakke gestel meestal weer tot acceptabele modus gebracht.
Dan met een beetje geluk nog op tijd aankomen op je werk en de geweldige dag kan beginnen.

Je begint met het maken van een dagplan. Wat moet er zeker gebeuren en wanneer.

Maar soms, nou eigenlijk iets vaker dan soms, komt er iets voorbij wat alle, maar dan ook echt al je plannen danig in de war schopt.
Met een beetje mazzel kun je dan tegen de middag alsnog aan je dagplan (dan reeds middagplan ) beginnen.

Maar er zijn van die dagen dat zelfs dat niet lukt.

Je raad het al vandaag was zo'n dag.

Op een gegeven moment geef je het maar op en laat je alles gelaten over je heenkomen, hopend dat de volgende dag meer mogelijkheden voor je dagplan biedt.

Achteraf moet je dan altijd bekennen dat zo'n dag ook z'n charme heeft.
Wat is er nu leuker dan niet weten wat de dag je brengen zal?
Behalve als het je laatste dag is natuurlijk. In ieder geval kan het dagplan morgen gewoon weer gebruikt worden alleen ff de dag aanpassen. Dat is makkelijk. Altijd positief blijven toch?

Ik ga er morgen maar weer vol goede moed tegenaan.

Maar laat me vanavond nog maar ff lekker klagen.

Hemel fahren

Afgelopen weekend vanaf Hemelvaartsdag een weekendje weg ingepland.


Aangezien we ook nog het NK Turnen willen gaan bekijken ,vanwege de deelname van de dochter van vrienden, gaan we naar het verre Terneuzen.


Nu is Zeeland mijn geboortegrond maar het is echt wel een ommelandse reis.


Dus op de heenweg heeft de meesterplanner (ik dus) een mooi kasteel uitgezocht om te bekijken. Even eruit en de beentjes strekken en een goede oefening qua planning voor volgende zomervakantie. Want alles is nu een generale repetitie voor 3 weken Groot-Brittannie.


De weervoorspellingen waren niet erg positief, maar ach zo'n kasteel heeft doorgaans wel een dak er op dus dat mag de pret niet drukken.



Zodra we in de camper stapten hoorden we het weerbericht: zonnig en hooguit een onweersbuitje. Hoe geweldig kan het allemaal toch gaan.


Al toerend richting Kasteel Ammersoyen begint achterin het klagelijk geluid van de kleine dame irritant door te klinken bij ondergetekende.


Ik weet het nu zeker. De eerste reisdag is zeker niet mijn beste dag voor een stralend humeur. Uit ervaring weet ik al dat dat op dag 2 merendeels is weggeebt. Gelukkig maar.

Ondanks gez.. van de achterbank zijn we allen toch blij met onze nieuwe vakantie ervaring.


Lekker vaak naar campings met altijd wel een schommel en dan ook nog vaak zee en kastelen. Wat wil je als meisje van 6 nog meer.


Uiteindelijk aangekomen op de camping in Baarland, aan de overzijde van Terneuzen .

Heel groot en zeer goed verzorgd, maar dit bevestigd wel weer dat we liever volgende keer wat kleinere campings gaan opzoeken. We hebben alles aan boord dus veel extra is niet nodig.


Dag 2 zijn we lekker naar Middelburg geweest. Effe nieuwe woorden leren, want waar zet je ons gevaarte dan neer zonder dat je uren moet sjouwen?

Nou hier dus: goed voorbeeld doet volgen.








De belangrijkste attracties waren nu binnen loopafstand. Je wordt bijna doodgegooid met abdijen en kloosters en zowaar hebben ze hier ook een Lange Jan. Nee niet dat lapje snoep dat je zelden normaal uit de verpakking kan peuteren maar een hoge toren. Volgens het meisje aan de kassa, ze zat er voor de 2de dag, waren het 102 tredes naar boven. Leek me erg weinig, maar het klonk goed. Nadat ik een paar jaar geleden compleet met koppijn van de inspanning de toren in Zierikzee had beklommen had ik mij niet meer aan zo'n intensieve beklimming gewaagd.






Net 10 tredes gehad komen we een dame tegen die zegt: het klopt niet, ik heb ze geteld het zijn 206 tredes. Oeps als dat maar goed gaat. Gelukkig vind Lynn het zo spannend dat ze superrustig en voorzichtig naar bovenklimt, met moeders als vangnet en klimhulp erachter. Daardoor heb ik niet de neiging naar boven te sprinten zoals hubbie heeft gedaan. Eenmaal boven ben ik amper vermoeid en dit bevestigd wederom dat mijn conditie veel beter is geworden de laatste maanden.



Middelburg is dus mooi, maar volgens het kleinste familielid is de zee nog leuker.




Dus naar zee, Lynn's passie en ook wel een beetje de mijne. Maar de parkeerplaatsen zijn vol. Enne we zijn wel wat aan de grote kant.


Toen hebben wij het goede voorbeeld maar gevolgd. Waar 1 schaap over de dam is...





Gewoon doen dus.

Nadat we weer verder gingen kwamen we zo'n 250 meter
verderop een megaparkeerplaats voor o.a. campers tegen.


Zul je altijd zien.






Na het uitwaaien zijn we met onze vrienden
lekker wezen eten.

Lady Lynn nam heerlijke lasagne maar verbrandde haar vinger. Dus rap naar de kraan en koelen die handel. Na een gelpakking en megadotten verband, verstrekt door oberes, ging het tafelen verder. Vis was ook lauw nog te pruimen dus niet getreurd. Lynn vond het allemaal niet meer zo lekker, al had ze zich er vooraf nog zo op verheugd. Na een paar hapjes en, niet onbelangrijk, een mega ijsje was het leed weer geleden en gingen we met achterlating van een lading verband in de vorm van een vinger (zonder inhoud) weer naar de camper.

De volgende dag vroeg opgestaan om het turngeweld te gaan aanschouwen. De turnster in kwestie was niet helemal fit en had de dag ervoor al aardig wat afgespuugd. (Andere kleine turnstertjes gingen daar mee door in de zaal, brrrrrrr).

Ondanks dat zette ze een enorme goede prestatie neer en werd ze net niet eerste.

Op de terugweg dachten we (lees: ik) we luisteren niet naar onze vrouwelijke navi, maar we nemen het veer Kruiningen-Perkpolder en niet de Westerscheldetunnel. Dus onder het genot van een werkelijk overheerlijke , maar enorm plakkerige Zeeuwse Bolus gingen we op pad. Een uur extra tijd om de volgende bestemming te halen.

Wisten wij veel dat dat ding allang uit de vaart is. Ik kan me nog herinneren dat deze veerdienst regelmatig werd genoemd bij de verkeersinformatie. Dat betekende dus toch de tunnel voor de tweede keer a 16,50.

Helaas betekende dit 1 uur extra reistijd en mogelijk missen van de laatste rondleiding op kasteel Hernen, onze laatste pitstop

Kasteel Hernen is vooral bekend vanwege de serie Floris. Als dat geen nostalgie is.

En idd we misten de rondleiding met 10 minuten, maar ach we hebben wel wat kunnen rondkijken. Volgende keer beter.

Uiteindelijk waren we rond 6 uur weer op de thuisbasis. Moe maar voldaan.

Camperen

Jarenlang ging ik met hubbie en delen van zijn grote familie en vrienden op vakantie met de tent. Ik vond dat eigenlijk best te pruimen, maar 3 weken voor de tent zitten is niet mijn ding. Laat mij maar lekker rondtoeren in le car en af en toe per ongeluk een wijnveld inrijden met kuilen van een meter diep. Sorry schat, verkeerde paadje op de kaart. Zullen we terug en de volgende nemen. En kijk daar onverwacht een middeleeuws kerkje in het Franse landschap.



Als je zo'n makkelijke hubbie hebt als ik blijft de vakantie erg plezierig ondanks rook uit mijn eigen oren.

Uiteindelijk kochten we een grote de Waard tent, want ja ik ben niet bepaald gebouwd voor kruipdoorsluipdoor tentjes.






Ook daarin vele jaartjes plezier beleefd tot....

De kleine erbij kwam.



Ik kreeg al vele visioenen van kinderen die 's nachts de plee zoeken en in nabijgelegen vijver belanden. Dus vele jaren van huisjes huren deed zijn intrede. Lekker makkelijk, als het snertweer is is de tv bij de hand en je blijft zelf ook lekker droog.



En aangezien Ierland en Engeland geliefde vakantielanden zijn is dat geen overbodige luxe.



Maar toch begon het , vooral bij hubbie, te kriebelen. Want dat toeren vind ook hij een fijn idee.
En intussen had ik al genoeg kaartleeservaring dus ....




Een keertje een caravan gehuurd. Makkelijk hoor, maar je bent op de weg zo traag als dikke s.. in een oude trechter. Om maar weer eens een uitdrukking van onze pa te gebruiken.

Hoewel de leuke boete die een maandje later via het caravancentrum binnenkwam dit weer tegenspreekt.


Tja als je vakantie hebt wil je na al die werkstress natuurlijk wel een beetje vlot op je vakantieadres verschijnen.


Na veel wikken en wegen en subtiel bewerkt worden door hubbie is de kogel door de kerk:


het wordt een camper.


Maar die moet natuurlijk wel intensief gebruikt worden.


Na maanden zoeken vonden we onze perfecte match.





Vanaf het eerste uitprobeerweekend is het alleen maar supermooi weer geweest.

Dusse niets broeikaseffect: wij gaan camperen = mooi weer.

Dus wil je een mooi weekend bel ff dan gaan we wel kamperen. Kleine moeite groot plezier.



Na 2 maanden hebben we al 4 weekenden de camper uitgeprobeerd en ik ben helemaal aangestoken door het virus.

Dus helaas zal ik heeeeel vaak verslagen maken van de reisjes.




*

De eerste

De eerste ben ik zelden. Ik was niet de eerstgeborene. Gelukkig maar anders had ik er al weer 8 jaar meer opzitten. Ook niet het eerste meisje, ook een gelukje want ik hoefde geen lans te breken voor bijvoorbeeld het late stappen. Dat heeft iemand anders voor me opgelost. Nog bedankt trouwens. De eerste met een blog, dan ben ik ook zeker niet. Zustertjen is er al heeeeeeeeeeeeel lang mee bezig en om de een of andere duistere reden ga ik het nu ook proberen.

In ieder geval dit is mijn eerste, ietwat stuntelige, berichtje en ik hoop er beter in te worden.