Op een oude fiets moet je het leren

Vorig jaar in januari kreeg onze Lynn een prachtige fiets. Leuke felle kleurtjes en eens niet roze!

Zijwieltjes waren nog wel een belangrijke toevoeging want Lynn fietst amper.
Pa en ma zijn van de auto generatie. Wij doen alles met de auto. En niet alleen omdat we ietwat buiten de bebouwde kom wonen, maar gemak dient de mens. Bovendien is naar het werk fietsen tijdtechnisch bezwaarlijk en openbaar vervoer zullen we maar niet over praten. Dramatisch dus.
Maar goed: de fiets.

Na af en toe de fiets uitproberen besloten we dit jaar dat het nu allemaal maar eens wat meer aandacht nodig had. Het zou mooi zijn als de kleinste telg straks mee kon op de fietstochtjes tijdens de weekendjes weg. Want mams wil nu toch echt meer beweging voor de hele familie.

Het dorp heeft ze met gemak ( incl. zijwieltjes) gehaald.

Dus we dachten: in de Achterhoek kan ze vast ook prima uit de voeten.

Fout!

Op het bospad gekomen vond Lynn het niet zo fijn dat deze niet geasfalteerd was.

Al die kuilen, bobbels en schuine paadjes zorgden ervoor dat ze op de fiets zat als een boot die elk moment slagzij kon maken.


En heel gek maar de zijwieltjes vonden het geen fijne situatie en dachten toedeloe en braken af.


Dit alles bracht hubbie tot een waar kookpunt, want ja ze kan het wel maar durft niet.

Zucht. Daar sta je dan enkele kilometers verwijderd van de camping. Dan maar een wandeltocht ervan maken. Is ook goed voor de mens, nietwaar.

Ze was verdrietig maar hierdoor wel vastbesloten om nu toch rap dit, zonder zijwieltjes, onder de knie te gaan krijgen.


Thuisgekomen werd de oude fiets van stal gehaald, maar deze was toch wel erg klein. Toen viel de aandacht op het fietsje waar het buurmeisje (nu reeds 16) op had leren fietsen. Het rode kleinood had reeds jaren dienst gedaan als tuinornament en was ietwat aan de roestige kant, maar...



Jawel met ware doodsverachting fietst ze nu, zonder wieltjes, al weken op dit fietsje rond.

Vandaag was het tijd om een tochtje te maken naar het dorp.
Jaja, ik kom eindelijk ook eens die auto uit.

En.... het ging top. Nu nog even een paar weekjes doorgaan met oefenen en regelmatig naar het dorp fietsen en ze kan eindelijk overstappen op haar eigen, mooie, nu al reeds een jaar oude, fiets.

En moeders blijft er ook fit bij. Wat wil een mens nog meer.