Ronja de roversdochter

Vandaag met gezinnetje naar het theater geweest. Eens niet naar een cabaretje voor paps en mams, nee nu met dochter naar Het laagland met Ronja, de roversdochter.
Want we willen natuurlijk dat ze ook dit soort vermaak leert waarderen.

Het was geweldig. Ik heb in tijden niet zo genoten. En hubbie ook. Anderhalf uur vermaak dat geen enkel moment verveelde. Het was duidelijk dat deze toneelgroep zelf ook enorm genoot.

En het is nog wel voor kinderen vanaf 7 jaar. Nou we vonden het alledrie super.

Dus, als je de kans krijgt: GAAN.

Zoete viooltjes

Tja kerst is weer gedaan.

We hebben weer gedronken uit ons mooiste kristal en tin, gegeten met het oudste zilver en van schoonmoeders porselein.

Het gekke is dat toen we de Bone China verkregen (geen leuk moment want dat was na het heengaan van mijn kleurrijke schoonmoeder) vond ik het op zijn zachts gezegd niet zo mooi.

Ik zat nog in mijn strakke (niet qua lijf vrees ik) periode en hield en hou niet van tierelantijnen.

Het maffe is dat ik wel erg gek ben en was op oude dingen. Dus echt strak is dat vaak niet te noemen. Waarschijnlijk was ik nog te veel bezig wat "in" was i.p.v. zoals het eigenlijk hoort: wat raakt je. Hubbie heeft me menig antiekmarkt laten zien en mijn kijk op veel dingen doen wijzigen. Voor de komst van kindlief was dit een grote hobby van ons. Hierdoor hebben we gaandeweg veel mooie dingen aangeschaft en altijd om 1 reden: het voelde goed.

Ook nieuw kristal en tin vond zijn weg naar ons huis. Ik vertel maar niet aan het bezoek hoeveel een glas kost want dan durven ze er niet meer uit te drinken. Maar zeg nu zelf, het spul is er om te gebruiken en niet alleen om mooi te zijn op een plankie.Toch?

Ik kan me nog leuke ritjes in Ierland herinneren,op zoek naar de kristalfabriek en er dan achter komen dat je naar de verkeerde plaats rijdt. Of die keer met je vrienden, die het allemaal niet zo boeiend vinden als jezelf, maar zich toch opofferen om met je mee te gaan naar die ene tinfabriek in Ierland. Of dat kustplaatsje in Engeland waar je dat mooie tinnen setje scoorde.

Heerlijke herinneringen die het allemaal nog mooier maken dan het al is.

Misschien moeten we komende zomer maar weer eens op zoek.

Met het voornoemde porselein kwam ook een grote kast mee naar ons adres.

Zo eentje met glas in lood. Thuh!

Door de jaren heen bleek menig bezoeker enorm gecharmeerd van de kast.

En toegegeven, het is een mooi ding.

Doordat het porseleinen servies niet compleet was op het tijdstip van verkrijging en schoonzuslief enorm graag de gebaksbordjes wilde hebben stond er al heel wat jaren een incompleet servies in de kast. En er waren geen onderdelen meer te koop omdat de fabriek het na zovele jaren niet meer maakte. En geloof me het is minimaal 20 jaar gemaakt!!

Tijdens een van de kerstdagen opperde het bezoek of we Marktplaats al eens geprobeerd hadden.

Wat stom zeg, nooit bij stil gestaan. Want inmiddels vind ik het servies niet meer zo lelijk.

Hubbie was een paar daagjes vrij en heeft intussen ons servies zodanig weten aan te vullen dat we straks 9 mensen tegelijk aan de High Tea kunnen hebben.

Ik ben alleen wel blij dat hij me enigszins in het ongewisse laat over de kosten die daarvoor zijn gemaakt.

Maar zoals we altijd zeggen: als het je de prijs niet waard is moet je het niet kopen en anders moet je niet zeuren.

Kerstavond 2007

De balans van werken op de dag voor kerstmis:
megadruk maar omdat je je daar op instelt geeft dat allemaal niets.
Lekker gezellig met elkaar de schouders eronder zetten.
Ik wilde dat ik het hele jaar door er zo relaxed onder kon zijn als vandaag.

Tevens ook weer mijn portie gehad van vreugde en leed van alledag. Want dat gaat gewoon door. Iemand die afgelopen vrijdag haar lief heeft begraven en erover denkt om dan toch maar dat rijbewijs te gaan halen, wat niet nodig was volgens nu heengegane partner. Want hij was er toch. Tja nu niet meer.
En gek genoeg vond ik haar verhaal behalve droevig toch ook getuigen van een levenslust waar je alleen maar respect voor kan opbrengen. Ook vandaag gehoord hoe het met de mevrouw is die me zoveel geheimen heeft verteld over haar ooit zo liefhebbende reeds heengegane echtgenoot. Zij is psychisch weer op de goede weg en kwam monter mij goede dagen wensen. Ik moet zeggen dat vandaag meerdere mensen me hebben geraakt en ik blijkbaar ook anderen want er waren klanten bij die me eens stevig beetpakten met de allerbeste wensen. Heerlijk toch als je bedenkt dat al deze mensen zo'n verschillende achtergrond hebben en we elkaar toch zoveel goeds toewensen.

Prachtig . De echte kerstgedachte. En kerst moet nog beginnen.

Gaaaaaaap

Dit model was allesbehalve grumpy,maar vond het openen van de ogen wel een hele opgave.

Je zou er slaap van krijgen.

I rest my case

Okee, de kleine meid zit achter in de auto en ziet in het voorbijsnellende landschap een aantal.naar verwachting, mannen lopen met een hond en gekleed in het groen.

En hoe noemt ze die mensen spontaan?

Moordenaars !

roept ze verontwaardigd en begint ook nog te huilen vanwege die arme konijntjes.

Al kan ik me er ook niet in vinden in deze praktijken heb ik geprobeerd e.e.a. te nuanceren
en heb ik maar niets gezegd over dat ze dit nu doen omdat ze graag iets wilds op tafel willen hebben met kerst.

Zal het gevoel maar niet aanwakkeren.

Steeple chase

De laatste dagen voor kerst zijn vaak druk in de supermarkt. Dat weet je en als je het enigszins kan regelen zorg je dat je de boodschappen op tijd in huis hebt.Dat heb ik ook gedaan, maar natuurlijk kan je moeilijk verse artikelen een week vantevoren in huis halen. Of je moet van bedorven voedsel houden.

Ik heb ooit eens een item op tv gezien over een man die vlees liet bederven en daarvan leefde. Hij was daardoor van een vreselijke dodelijke ziekte genezen. Echter hij raadde het af om daar zomaar mee te beginnen. Ik heb dit nooit vergeten , want het was heel smerig om te zien.

Maar goed wij houden van vers. Ik zag de sjaggie bui al hangen, want ik heb de schurft aan drukke supermarkten. Wachten in de rij vind ik helemaal niet erg, maar dat tegen elkaar opbotsen en zigzaggen door de winkel om vooral de uitpakkers niet onder uit te halen met je kar is mij te gortig. Daarom heb ik hubbie gevraagd om mee te gaan. Hij vindt altijd een parkeerplekje dichtbij de winkels en die paar extra handen zijn handig voor het inpakken.

Zo gezegd zo gedaan. Rond 9 uur vanochtend liepen wij al de bakker, slager en kaaswinkel af. Daarna naar Appie.

Kolere wat is dat druk en de dag begon pas. Bij de kassa was nog geen noemenswaardige rij maar in de winkel was het een steeple chase zonder paarden. Maar goed ook want dan was de ramp helemaal niet meer te overzien geweest.

Tussendoor liepen meisjes en jongens allerlei lekkers uit te delen, van croissantjes, rucola met tapenade tot kerstkransjes kreeg je toegestopt. Lekker, dat wel.

Bij de uitgang werd ik op een onbewaakt moment aangesproken door een dame in een dwangbuis. Heb haar nog geholpen te krabben vanwege jeuk op een ,als je in een dwangbuis zit, moeilijk bereikbaar plekje: haar gezicht. Ze was van het streekvervoer en deed of ze van streek was. Ja, ja, je moet er maar op komen.

Uiteindelijk hebben we het heelhuids gehaald en hoeft hubbie maandag alleen nog even een paar, vergeten, schapjens te doen.

Om bij te komen zijn we lekker gaan wandelen en hebben we foto's gemaakt in jawel ZWART WIT en KLEUR.

Eins zwei drei

Om de daad bij het woord te voegen.



Hier een foto van ons drietjes.



En dat zonder zelfontspanner.

Miauw

Wij hebben een paar jaar geleden een nieuwe fotocamara aangeschaft. Al jaren ben ik verzot op fotograferen en hubbie is dat ook. Gek genoeg namen we zelden de tijd om met de camara op pad te gaan om mooie plaatjes te schieten. Heel veel jaar geleden, in een tijdperk dat hubbie nog niet in mijn leven was heb ik nog een cursus gedaan met zelf ontwikkelen en zo.
Jarenlang heb ik mijn geweldige spiegelreflex van Pentax gekoesterd. Nix automatisch instellen. Alles zelf doen, dat is gewoon het allermooiste. Nadeel echter dat je zo lang moet wachten op het resultaat van je inzet. Toen de digitale camaraatjes hun opwachting maakten moest ik er nix van hebben. Het kon gewoon niet op tegen het ouderwetse analoge kunstwerk wat je telkens weer componeert met in mijn geval de trouwe Pentax.

Manlief had hetzelfde gevoel bij zijn Olympus. tot deze het tot tweemaal toe begaf.

Die keer tijdens onze vakantie naar Ierland was op zijn zachts gezegd vervelend.We hadden besloten om voor het eerst nu eens niet 2 redelijk zware spiegelreflexcamara's mee te nemen, maar dat 1 genoeg moest zijn. Er is niets ergers dan tijdens het aanschouwen van een zeehond op een bootje naar een eilandje te merken dat je camara kaduuk is. Maar na aanschaf van een heel goedkoop apparaatje hebben we de rest van de vakantie toch nog wat gevoelige plaatjes kunnen maken. Al was de waterhond gevlogen. Maar van posterkwaliteit kan je natuurlijk niet spreken. Bij de tweede burn out van het apparaat moesten we een keuze maken.Een digitale spiegelreflex is het geworden.

We hebben geen moment spijt gehad.

Ik ben nu helemaal om. Mijn trouwe Pentax komt nooit meer uit de tas en de Eos des te vaker. Heerlijk zoals je nu je resultaat al kan zien zodat je nog kan bijsturen en gewoon nog een foto kan maken. En nog een en nog een en nog een. Tot je de ,voor jou, perfecte foto hebt gemaakt.Geweldig.

Het ding kan heel veel. Gek genoeg gebruikte ik deze mogelijkheden toen ik allenig met zussie op urlaub was. In Parijs kwam de zwart wit foto aan de beurt en in Limburg de zelfontspanner.

En pas geleden besefte ik dat ik dat verder nooit gebruik. Dom dom dom.

Vanaf nu zullen hubbie, dochterlief en ik eindelijk eens SAMEN op de foto komen. En zwart wit?

Okee ik moet nog wat oefenen, maar Toffee is het haasje!

At your service?

Voor de grap een mailtje naar chefken gestuurd in antwoord op een vacature dichtbij huis.

Tot mijn verbazing vond deze dat het wel wat voor mij was.

Okee, niet bewust over nagedacht. Het kan natuurlijk geen kwaad om dat alsnog te doen.

Natuurlijk moet ik dan wel mijn grote steun en toeverlaat, buiten hubbie, om raad vragen.

Ze heeft in het verleden hetzelfde jobjen vervuld, met veel plezier.

Tijdens het open bruggetje op de avondrit naar huis( waar overigens een nutcake de rij ging inhalen, zeker een sloaperd, want hij moest weer de hele rij terug, tja bruggie was open)

even een vraagje aan haar gesteld.

Hieronder een deel van deze SMS sessie:

'Dat is leuk werk en je bent niet meer verantwoordelijk voor een hoe/wat een ander moet doen, alleen voor je eigen werk"

Mijn antwoord: maar dat vind ik helemaal niet erg.

Reactie terug:

"dus je geeft liever orders dan dat je ze krijgt?"

Oeps, dat is een rake!

Gelukkig is het niet zo'n zwart/wit verhaal, maar zeg nu zelf is het niet een teruggang als je nu een clubje leiding mag geven van ongeveer 7 mensen en daarna het hulpje wordt van, veelal enorm naast de schoenen lopende adviseurs? Financieel blijft het hetzelfde, maar ....

ik zal er nog eens diep over nadenken of het wel wat voor me zou kunnen zijn.

Not Done

Heerlijk relaxed ben ik de laatste dagen, want ik heb spontaan 2 dagen vrij genomen. Kan ik mooi even opladen voor ik me weer in de strijd werp. Want traditiegetrouw is het tegen de kerstdagen natuurlijk schreeuwend druk op het werk.

Lekker dochterlief een paar dagen achter elkaar naar school brengen en halen, die ene film eens kijken, want die vind hubbie niet zo geweldig.Lekker chutney en jam maken en gewoon eens naar de markt. Want er moet al ongeveer 3 maanden nog een roze rits worden aangeschaft.
Hemel wat een leven hebben niet buitenshuis werkende moeders toch.
Maar goed, ik bracht de kleine naar school en wachtend op het schoolplein kan ik zien wat ze allemaal doen. Ze vind touwtjesspringen wel leuk. Staat een moeder naast me en vraagt of ze dat thuis ook wel doet. Nee, eigenlijk niet, ze doet andere dingen zoals buiten op de schommel, wandelen in het bos (gisteren nog gedaan) en een stuk fietsen vind ze ook leuk.
Dus dat zeg ik dan tegen die moeder.

Zegt ze het volgende: ik doe dingen die ZIJ leuk vind met haar.

Pardon, als ik het uitleg zoals ze het zegt zou ik haar een hoek moeten geven. Ik heb verkozen, tegen beter weten in, de wijste te zijn en denk dat ze het vast niet verkeerd bedoelde. Ze is getint dus het zal wel moeilijk zijn om normaal te communiceren in het Nederlands. Voor het gemak doe ik maar alsof ik niet gehoord heb dat ze accentloos sprak.

Ik word af en toe al anders bekeken, want ik ben een werkende moeder. Tenminste eentje die bijna fulltime werkt en dat is geloof ik bij sommigen nog steeds NOT DONE.

Zouden ze echt denken dat ik mijn baan verkies boven het welzijn van mijn kind?

X-mas

Mooi, de Sint is weer vertrokken en nu gaan we ons weer concentreren op het volgende geldverslindende feest.

Steevast kies ik voor een echte boom, terwijl dat waarschijnlijk milieutechnisch not done is. Op het werk halen ze gewoon de (nep)boom van vorig jaar van stal, even plastic afhalen en klaar. Okee het is dan wel een vreemde boom met al die gebogen takken dus een beetje fatsoeneren is wel een pre.
Maar ik ga voor puur natuur, al baal ik van de uitslag die het optuigen me altijd weer geeft, toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om een jaar zonder te doen. Eigenlijk vind ik eentje met allerlei kleurtjes en lichtjes het leukste, maar menigeen kijkt me dan aan van die muts komt zeker uit het land der lederhosen of uit het wwkamp want hier doen we niet zo kitscherig.

Maar hoe dan ook we gaan er weer een gezellige boel van maken.

Net bericht gekregen dat onze lieve halve Spanjolen volgende week terug op het honk zullen zijn. Heerlijk.
Gezellig met elkaar keuvelen en lekker eten. Ongeacht wat we op tafel zetten, we eten onze buikjes gigarond. Voor kerst hebben we ook elk jaar een date, maar we zijn nog niet uit over het soort voedsel dat we gaan serveren. Dat het voldoende zal zijn staat buiten kijf. Er is een keer geweest, niet met kerst overigens, dat ik een Calzone maakte voor 4 personen. De kleine had toen nog een eigen prakkie, dus moest voldoende zijn. Ahum, de afhaalchinees was blij met ons die avond. Nu ik er aan denk, ooit heb ik zo'n goddelijke calzone gegeten, met allerlei heerlijke kazen, in Pisa. In zo'n onooglijk zaakje dat door de plaatselijke bevolking wordt bezocht.

Zo heerlijk, krijg er honger van.

Maar goed, sinds die ene keer is het nimmer mis gegaan, ik heb altijd voldoende te (vr) eten.
Nu nog een maaltijd met een acceptabel calorielevel zoeken voor de kerstdagen en het feest kan beginnen.

Kloas

Oh wat een feest. Al weken wordt er naartoe gewerkt. Het is net als met eten koken. Af en toe sloof je je gigantisch uit om uitgebreid te koken en binnen een half uur is alles naar binnengewerkt. Als je dat al haalt.
Net zo dus met het hoge bezoek. Eerst komt ie aan, dus moet er een schoen gezet worden. Dan wordt die hele club van hem op tv gevolgd tot het gaatje en moet iedereen op school een bordspel maken. Want dat waren die donkere gozers kwijt geraakt, of het was gestolen,
dat weet ik even niet. Dan komen ze gezamenlijk even langs op school en dan EINDELIJK is het pakjesavond. Zolang het geloof er nog is probeer je het te koesteren, dus als er dan een gigantische zak buiten staat dan is het feest begonnen.

En jawel, ondanks diverse pogingen om het te rekken, alles was na 35 minuten uitgepakt. Toch nog goed gedaan, vorig jaar was het al binnen 20 minuten.
Maar eerlijk is eerlijk, het is een superleuke traditie, die ik graag heel lang in ere wil houden. Want die glunderende blik is toch onbetaalbaar.

Engeltje

Van de week op het werk een nieuwe collega de hand geschud.
Een blonde, lange jongen die mijn zoon kon zijn. Qua leeftijd dan.
Hij stelt zichzelf voor als Joffrey. Okee meteen krijg ik een waas voor de ogen en denk ik al gutsend aan een ander met deze naam. Okee hij was helemaal hoteldebotel van een Engeltje , die overigens haar haar had geverfd en niet puur natuur zo goed was bedeeld met een vlammende haardos.
Natuurlijk werd ik wat bevreemd aangekeken door de jongen in kwestie toen ik hierover sprak en zijn naaste collega, ook al zo'n jonkie, was evenzo verbaasd. Maar gelukkig was er een andere collega, die meer uit mijn tijd stamt die meteen uitriep dat ze de boeken had. Ik vrees dat ik de namen ook meteen kon oplepelen.
Toen durfde ik het wel toe te geven: ik heb alles op DVD. Heerlijk.

http://www.jeugdsentimenten.net/2004/07/02/anglique/

Lady-like

Je kunt veel van me zeggen, maar dat ik damesachtig ben niet. Ik ben van het type, leuk make-up, maar hoeveel eerder moet ik dan mijn nest uit??? Laat maar, bovendien heb ik snel last van zere ogen met mijn lenzen.
Dochterlief moet er mooi bijlopen, maar zelf loop ik thuis in de kleren die bij het openen van de deur het eerst uit mijn kast vallen. Dat is vaak datgene wat heeeerlijk zit, duss. Maar ik moet uitkijken dat ik er niet te veel als een moe paardeplons ga uitzien. Vandaag wilde de kleine graag zwemmen, prima, dan ga ik mee want hubbie is in de stromende regen bezig met stenen scheppen met schoonbroer.
Geheel gereed voor de stap vanuit het kleedhokje de publieke ruimte in bedacht ik me dat ik was vergeten iets te doen. Mijn blik viel op mijn blanke, door een tropisch regenwoud bevolkte benen en dacht oeps, dat is zelfs voor mij te onvrouwelijk. Maar gelukkig zijn er op die familiezwemuurtjes meestal moeders met kids en maar een enkele vader. Normaal gesproken dan. Dit keer had ik het getroffen, alleen maar vaders met kids. Zucht. Dan maar zoveel mogelijk onder water bivakkeren. Want ik hoef echt geen indruk op ze te maken, maar ik zou het toch wel vervelend vinden als ze me aanspreken met"is jouw vrouw ook thuis gebleven".

Morgen maar met het kappen beginnen!