Jarenlang heb ik mijn geweldige spiegelreflex van Pentax gekoesterd. Nix automatisch instellen. Alles zelf doen, dat is gewoon het allermooiste. Nadeel echter dat je zo lang moet wachten op het resultaat van je inzet. Toen de digitale camaraatjes hun opwachting maakten moest ik er nix van hebben. Het kon gewoon niet op tegen het ouderwetse analoge kunstwerk wat je telkens weer componeert met in mijn geval de trouwe Pentax.
Manlief had hetzelfde gevoel bij zijn Olympus. tot deze het tot tweemaal toe begaf.
Die keer tijdens onze vakantie naar Ierland was op zijn zachts gezegd vervelend.We hadden besloten om voor het eerst nu eens niet 2 redelijk zware spiegelreflexcamara's mee te nemen, maar dat 1 genoeg moest zijn. Er is niets ergers dan tijdens het aanschouwen van een zeehond op een bootje naar een eilandje te merken dat je camara kaduuk is. Maar na aanschaf van een heel goedkoop apparaatje hebben we de rest van de vakantie toch nog wat gevoelige plaatjes kunnen maken. Al was de waterhond gevlogen. Maar van posterkwaliteit kan je natuurlijk niet spreken. Bij de tweede burn out van het apparaat moesten we een keuze maken.Een digitale spiegelreflex is het geworden.
We hebben geen moment spijt gehad.
Ik ben nu helemaal om. Mijn trouwe Pentax komt nooit meer uit de tas en de Eos des te vaker. Heerlijk zoals je nu je resultaat al kan zien zodat je nog kan bijsturen en gewoon nog een foto kan maken. En nog een en nog een en nog een. Tot je de ,voor jou, perfecte foto hebt gemaakt.Geweldig.
Het ding kan heel veel. Gek genoeg gebruikte ik deze mogelijkheden toen ik allenig met zussie op urlaub was. In Parijs kwam de zwart wit foto aan de beurt en in Limburg de zelfontspanner.
En pas geleden besefte ik dat ik dat verder nooit gebruik. Dom dom dom.
Vanaf nu zullen hubbie, dochterlief en ik eindelijk eens SAMEN op de foto komen. En zwart wit?
Okee ik moet nog wat oefenen, maar Toffee is het haasje!
1 opmerking:
Waar blijft die foto van jullie drietties?
Volgens mij ziet Toffee het niet zo zitten.. grumpy?
Een reactie posten