Slappe tijd

Gelukkig, de maand januari is bijna weer voorbij.

De maand dat je eigenlijk calorietechnisch rustig aan wilt doen, maar doordat je 7 jaar geleden 7 weken te vroeg een baby eruit moest gooien heb je de hele maand januari FEEST.

Kijk als ze nu had gewacht tot de geplande 4 maart dan hadden we tenminste 2 maandjes op water en brood kunnen leven tot de overheerlijke taarten en hapjes weer voorbijkwamen.

Maar ach anders was januari toch wel een heel slappe maand geworden.

In ieder geval heeft kindlief meerdere feestjes mogen geven.

Met het DISCOfeestje als klap op de vuurpijl.

Acht van die kleine duiveltjes, poeh.

Nou mams was al afgepeigerd voor het begon.

Maar gelukkig dat buiten de hulp van hubbie er ook nog een helpende hand van ons buurmeisje was. En toegegeven dankzij de gehuurde themakist en geleende discolichten was het een superfeest. Valt trouwens nog niet mee om je huiskamer donker te krijgen midden op de dag. Dekbedhoezen en meters stof uit de naaikamer deden goed dienst.

Maar nu is het gelukkig 9 maanden rustig want de volgende verjaardag in huize zustertjen is in oktober.

Trouwens ik bedenk me ineens dat we volgende week 2 keer uit eten gaan. Oh MEN!

Mazzel

Wat een geluk hebben we toch. Vanwege hubbie's werk moesten we een gastouder vinden voor buitenschoolse opvang.
Dat kon wel eens een maandje of 4 gaan duren.
Zucht!

Maar het is ongelofelijk: het is gelukt!

Al vanaf 1 februari gaat het in. Een keer per week gaat ze na school naar oma, want dat is geweldig voor hen beiden.
Woensdags ben ik vrij (nog wel) en de andere dagen naar een heel aardige mevrouw die we eigenlijk al kenden.
Dochterlief kan dan zelfs ook nog bij haar favoriete vriendinnetje spelen. Helemaal top.

Ideaal voor de kleine meid. En, iets minder belangrijk, perfect voor ons!

Normaal

Wat ik afgelopen week allemaal voorbij heb zien komen was niet mis.

Ik heb mijn sollicitatiegesprek gehad. Ging wel goed, maar ja ik kom niet uit die wereld, dus hebben de andere sollicitanten duidelijk wat op me voor. Maar goed , ik heb veel vaker onlogische carrièrestappen gemaakt. Als het maar leuk werk is.

Heb een scheldende klant niet rustig kunnen krijgen, en dat is me echt nog nooit overkomen, want ik krijg het gespuis altijd wel redelijk onder de duim. Maar deze, mijn hemel. Ik weet tenminste dat het niet aan mij lag. Volgens mij is men momenteel wat lichtontvlambaar.
Maar om daarmee de dag te beginnen terwijl je al behoorlijk brak bent. Mwoh, niet echt opbeurend. Gaandeweg de dag ging ik af en toe zwalkend van duizeligheid de hal door alsof ik een biertje ( of 20) teveel genuttigd had.Maar zoals altijd naarmate we dichter bij de avond komen wordt het allemaal beter. Dus ik ben de dag nog doorgekomen. Bij nader inzien kan het wel eens zijn dat men mijn "zwakte"heeft aangevoeld en daarom feller tegen me in ging, want hun doel is natuurlijk alleen maar hun zin krijgen. Zou toch kunnen?

Vorige week kwam onaangekondigd onze nieuwe stagiaire. Ze mocht al een paar keer eerder beginnen, maar op het laatst kon het telkens niet van onze kant. Uiteindelijk mocht ze dus wel en was men vergeten mij het te vertellen. Thuh. En toen ben ik wat vergeten aan haar te vertellen.
En dat was best wel een beetje belangrijk. En dat hebben we geweten.

Ze drukte op een knopje op verzoek van een collega, toen er niets gebeurde deed ze het nog maar een keer. Dom natuurlijk van die collega om niet op te letten, maar tja.
Opeens komt hevig geschrokken de big boss aangelopen.
De stagiaire kreeg de schrik van haar leven want ze had de OVERVALKNOP ingedrukt.

Heel het politiekorps was in rep en roer, in gevechttenue met kogelvrije vesten en al waren ze uitgerukt. Er was een voordeel, ik heb weer een lekkere man in uniform kunnen aanschouwen. Hmmmm.

Dan was er nog een dag dat een klant niet binnen kon komen om geld op te nemen. Ze kon niet normaal lopen dus hebben 2 mannelijke collega's, deze jonge vrouw naar binnen gebracht. Alles goed en wel, maar om haar nu op de leestafel te leggen!!!!

Achteraf dikke lol natuurlijk, maar zeg nu zelf, doordeweeks is het allemaal niet.

En als klap op de vuurpijl begint deze dame ook nog te twijfelen of ze wel had moeten solliciteren.

Zat

Ik doe gewoon mijn werk en bedenk me ineens:

Ik ben hard toe aan wat anders.


Ik kijk in mijn mail en zie een leuke vacature.

Zal ik reageren?

Indruk maken

Picture this:

Een bank met een grote naam en dito mogelijkheden in een middelgrote stad.
In de hal van het bankgebouw is het relatief rustig.
De klanten zijn redelijk snel aan de beurt en er heerst een rust die een paar weken terug ver te zoeken was.
Alle medewerkers zijn druk bezig en binnenkomende klanten worden vriendelijk begroet.
Komt een oude bekende binnen. Met nadruk op oud want deze meneer wordt binnenkort 90.

Zijn naam kennen we allemaal omdat deze vriendelijke oude baas een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten bij eenieder die hem heeft gesproken. Altijd moest er na zijn bezoek een tweetal deuren opgezet worden om de frisse buitenlucht i.s.m. een proefflaconnetje parfum zijn goede werk te doen.
Al een paar keer hebben medewerkers, waaronder ik, de klant gewezen op zijn specifieke geur. Een stoel heeft reeds dienst gedaan als urinoir en ik hoef niet uit te leggen hoe zijn kleren er aan toe zijn als deze maanden of langer niet gewassen zijn.
De oude man antwoordde dan dat hij zich echt gedouchet had, maar ja als je je kleding 's avonds rechtop naast het bed kan neerzetten vrees ik dat een douche alleen niet genoeg is.

Sinds een aantal maanden is het ons echter opgevallen dat hij niet meer stinkt.
De man is tevens zichtbaar gelukkiger, want hij is verhuisd en wordt nu geholpen met zichzelf schoon te houden. Geweldig voor hem en ons. De man brengt nog steeds folders rond en is nog lang niet van plan te gaan hemelen. Ook al kan hij niet meer zo goed in evenwicht blijven.

Maar nu wilde hij waarschijnlijk toch ook op de nieuwen onder ons indruk maken want toen ik
hem zag begroette ik hem met het volgende:

Goedenmiddag meneer ....., wat dacht u ik kom maar op mijn fiets naar binnen?

Mijn dag was weer goed. De koppen van klanten en medewerkers zijn op zo'n moment onbetaalbaar, het is het oudje weer gelukt.

Eureka?

Het is nu allemaal rond. Hubbie heeft het contract getekend en de fulltime job is in the pocket.

Hubbie heeft, vrij makkelijk moet ik toegeven, een andere baan gevonden en kan per 1/2/08 beginnen.


Geweldig voor hem en ik sta er ook helemaal achter ook al betekend dat dat het fulltime wordt.

Officieel werkt hij momenteel 4 dagen ( laat me niet lachen, meestal is dat wel wat meer).


Het enige probleem is nu dus de opvang van het kleine meiske.


Ik zie geen mogelijkheid om op dit moment minder uurtjes te gaan werken.
Toegegeven ik zou het best wel willen.

Dus dan wordt het : opvang.

Oma wil graag, maar oma moet wel oma blijven dus een paar uur in de week is goed, meer is niet verstandig.

Blijft dus de proffesionele opvang. Gastouder of BSO. Dat is dus niet realiseerbaar binnen een maand.

Poeh hoe gaan we dit nu doen?

L dagje

Zo daar ben ik weer. Het is een echte L dag.
Vanochtend nog energiek in de auto gestapt met dochterlief om te gaan zwemmen.
Nou ,zij dan, ik heb gedobberd en opgelet of ze niet verzoop.

Daarna teruggekachelt naar huis en allerlei opties de revue laten passeren: een wandeling maken, vogels fotograferen, fietsen, zuslief lastig vallen op haar enige vrije weekenddag. Uiteindelijk gekozen voor L zijn.
Expres geen aandacht schenken aan het belletje in je hoofd, dat inmiddels is uitgegroeit tot een klokketoren van formaat omdat je het al drie dagen negeert, dat je nu toch echt even de stofzuiger uit de kast moet pakken. En dat afstoffen kan ook geen kwaad. Nee ik ben zelfs te beroerd om mijn bril om te ruilen voor mijn lenzen voor het toch wel broodnodige zicht
(als ik ga zwemmen in de ochtend dan ga ik natuurlijk niet eerst die dingen er in ploppen om ze 10 minuten later er weer uit te gooien).

Het is me allemaal net even iets teveel moeite. Maar wat heerlijk is het toch zo'n dagje. Morgen begint de ratrace weer. Dus vandaag kan de stofzuiger de boom in. En daar mag ie van mij ook wel blijven.

Heerlijk zo'n luie, lome, lapzwanzerige dag.

De witte anjer

Vandaag op pad met de dames. Maanden geleden al gepland omdat we ruim vantevoren een kaartje moesten reserveren voor de rondleiding.

Het doel: Soestdijk!

De Koninklijke familie is best interessant, al is het nog maar een jong vorstenhuis vergeleken met bv. Groot Brittannie. Het koningshuis heeft familiebanden met niet alleen Duitsland maar ook een Stuart en een tsarendochter zijn van de partij geweest.

Zuslief bleek een, voor mij onbekende, liefhebberij te hebben.

Het Nederlandse Koningshuis!

Ze heeft zelfs boeken over hen en stond dus likkebarend in de Paleiswinkel.

Helaas mochten we niet fotograferen in het paleis en mochten we echt NERGENS aan komen.

De gids waarschuwde vooraf en zelfs op een gegeven moment nog even extra vanwege het alarm wat af zou gaan als we te ver voorover zouden buigen bij het kamerhoge schilderij van Koning Willem. Kinderen houdt je dan zonder problemen in bedwang, maar oude mensen die zijn zo eigenwijs! De man wilde het schilderij AANRAKEN. Met als gevolg dat de welopgevoede gids uit haar dak ging. En terecht.

Ik vond het boeiend om te zien waar Juliana en Bernhard hebben gewerkt en geleefd en misschien af en toe eens hebben geruzied over zijn escapades en waar ze uiteindelijk hun hoofd hebben neergelegd. Maar anjers vind ik nog steeds graftakken.

Het was een gaaf uitstapje en heeft ons doen besluiten om dit jaar nog een paar uitjes te organiseren met als thema het Nederlands Koningshuis.

Het Loo hebben we al gezien, wat kunnen we nog meer doen. Hmm effe sneupen op internet.

Knallen

Hier zit ik dan, snoepend van overheerlijke zelfgemaakte oliebollen (not by me maar door hubbie) in de ochtendjas (ook van hubbie) achter de computer.

Heerlijke jaarwisseling gehad.

Voor het eerst mocht dochterlief om 23:30 uit bed voor het moment supreme.

En na het toosten naar buiten voor het vuurwerk.

Normaal kunnen we op onze buitenweg heel ver kijken, naar de rode lichtkogels van Urk en het grote vuurwerk van alle omringende grotere plaatsen. Nu dus niet. Er was mist. Maar gelukkig had hubbie op de valreep nog een klein beetje vuurwerk kunnen aankopen, de schat.

De kruitdampen brachten nogal wat hoestbuien teweeg, maar al met al heel leuk omdat de buren ook allemaal een beetje vuurwerk hadden en de kleine hierdoor toch nog een fijne, eerste oud en nieuw ervaring kreeg.

Daarna moest ze natuurlijk weer naar bed en we gaven haar de opdracht mee om vooral uit te slapen.

Uiteindelijk taaiden wij ook af rond 03:00. Gelukkig waren de vrienden rond die tijd ook veilig weer aangekomen bij hun stulpje en konden we rustig gaan slapen.

Morgen gaan zussie, dochter en ik naar Soestdijk. Een rondleiding door de kamers van onze reeds gestorven leden van de Koninklijke familie.

Heb vooral zin om weer eens iets met mien zussie te gaan doen.

Oudjaarsavond

De laatste dag van het jaar is altijd al bijzonder geweest. Pa was dan altijd jarig. Vreemd om dan ineens, zoals een paar jaar geleden gebeurde, die constante factor van verjaarsvisite en daarna opsplitsen om de jaarswisseling te vieren veranderde in een afspraakje op de hei.

Op het werk zei ik het al: ik heb op oudjaarsdag een afspraak met mijn vader.

Dit jaar zijn we voor de 3de keer naar de Drentse hei vertrokken.

De eerste keer werd hij ter aarde besteld, meegegeven aan de wind oftewel verstrooid op de hei. Daarna hebben we er een traditie van gemaakt om jaarlijks naar de plaats te gaan om te herdenken en samen te zijn.

Het was dit keer prachtig weer en dan is het goed toeven in de natuur.

Hierna lekker nog even nagekletst en ging ieder zijn eigen jaarwisseling vieren. Thuisgekomen konden wij aanschuiven bij een door vrienden georganiseerd en gefabriceerd godenmaal.

Heerlijk.

Later lekker voor de tv tesamen de laatste uurtjes zien wegtikken onder het genot van heerlijke muziek van "De Heeren van Amstel Live". Even nagepraat over de tocht naar de hei en stoer zeggen dat "op fietse"van Skik je tegenwoordig alleen nog een glimlach ontlokt.

Tot onverwacht de mondharmonica van Lohues klinkt en je de tranen over je wangen voelt stromen.