Hortsik

Vandaag is het eindelijk zover. Kiddie mag naar de opstapcursus. Hoewel ze de eerste lessen nog niet in de buurt komt van een mogelijk "opstappen"of ze moet het opgeven , dan weer wel, maar het begin is er.

Ze gaat uitzoeken of ze het echt wel leuk vind om een paard/pony te verzorgen en uiteindelijk er op rijden.

Ik zag het vroeger voor mezelf wel zitten.

Met wapperende haren op een prachtig paard over een exotisch strand galopperen en het feit negeren dat ik natuurlijk niet dat mooie ranke lijfje had als mijn tweede ik in deze fantasie.

Het paardrijden heb ik nooit kunnen doen aangezien er thuis de duiten niet voor waren.

Dat geeft niet, daar ben ik niet slechter van geworden.

Echter 1 ding is me altijd bijgebleven: mijn vader heeft me ooit een pony beloofd. Dat hij dat helemaal niet waar kon maken besefte ik op die leeftijd niet. Dit is iets waar ik bij de opvoeding van mijn kind telkens aan terugdenk. Nooit valse beloften doen. Duidelijk zijn in wat mogelijk is en wat niet.

Dus kiddie weet al dat er GEEN paard in onze achtertuin komt te staan. Al was het alleen maar om de praktische kant van het verhaal. Want wie zorgt ervoor als we de hort op zijn.