(Over) leven

Al een paar maanden is het een slagveld op mijn werk.
Achter de schermen welteverstaan. Deze week zou, ja inderdaad ZOU, het allerergste voorbij zijn. Maar helaas, onze UZK haakte vandaag af omdat er een baan met betere vooruitzichten in het zicht werd gesteld bij de concullega. Groot gelijk natuurlijk, en dat ik daardoor helemaal in zak en as kom te zitten en ik nu mijn knop "overleven" op volle sterkte moet draaien, dat is bijzaak.
Elke keer als ik mezelf weer zielig voel bedenk ik maar weer in wat voor situatie de medewerkers die moesten afhaken zitten.
Afwachten hoe de operatie van je man gaat aflopen, je zuster die aan haar laatste levensmaanden is begonnen, dat is pas iets om over te klagen.

Maar toch, ik ben ook heeeeeeeel zielig.