Ik zei in het verleden wel eens "een mens is pas volwassen als hij/zij durft om kind te zijn".
Ach en op zekere hoogte is dat natuurlijk wel waar, maar ergens moet wel een grens liggen.
Ikzelf ben, zoals velen weten, altijd al gefascineerd door Barbiepoppen. Niet door de poppen zelf, maar wel door de kleertjes. Waarschijnlijk is het een niet verwerkt trauma omdat al die mooie kleren niet voor mij weggelegd zijn en waren. Wie zal het zeggen. Helaas is mijn enigste kind, ofschoon het toch een echt meisje is, niet bijster geïnteresseerd in Barbie en haar kleren. Ze kleed Barbie en Ken het liefste uit en speelt er zo sporadisch mee.
Tevens raakt ze al enigszins uit de "roze" klerentic en draagt ze Spidermanschoenen, jurken, spijkerbroeken, kekke laarzen, glitteropdrukken, roze en legergroen als ze daar zin in heeft.
Bovendien voetbalt ze graag en zit ze op paardrijles. Ze is dus van alle markten thuis.
En ik moet zeggen inzake haar nieuwste, zelfuitgezochte speelgoed: ik ben heel volwassen.
2 opmerkingen:
Je kunt haar belangstelling voor ridders en kastelen ook terugleiden naar jouw belangstelling voor historische romans en kostuumdrama's. Misschien helpt het, een beetje
O ik vind het niet erg, maar juist leuk. Laat mij die pek maar over de muren smijten.RRidderrss.
Een reactie posten