Op een doordeweekse maandag in oktober

Zo'n doordeweekse maandag vrij is best wel eens lekker.
Kun je overal wat meer de tijd voor nemen.
Zo gezegd zo gedaan....... lekker bezig geweest met paarden ( o.a. hele vieze stallen uitmesten), eindelijk eens een bende foto's doormailen omdat gelukkig, na een paar weken, de uitgaande mail het weer doet ( bedankt Hubbie, alleen jammer dat Kiddies 'nieuwe"laptop er de brui aan heeft gegeven, was mooi geweest als je daar ook een oplossing voor had.)

Nog even op ziekenbezoek in het ziekenhuis van Sneek en niet te vergeten, Hubbie had een speciaal klusje vandaag nl. het plaatsen van Sunny en Moats huis.

En ja Sunny, de foto's en filmpjes komen met gezwinde spoed op schijfje naar het zonnige zuiden.

Grrrrr

Zo ben je van plan om de vanmiddag gekochte eieren bij de kaasboer te gaan gebruiken voor taart nummer 3 en zo ben je strontmisselijk omdat je voor het eerst in je leven een rauw ZWART ei ziet en vooral RUIKT.

Jemig wat meurt dat.

Al mijn bakplannen in de war. Durf taart 1 en 2 niet te eten en ga morgen hééééééééééééééééééééél boos zijn bij de kaasboer.

Magyar

Gisteren was het zover: Hubbie en ik gezamenlijk aan de fotografie. Als een vriend vraagt of je beiden foto's wilt maken op de eerste Hongarije fair, dan doe je dat graag voor hem.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat er zo weinig Nederlands zou worden gesproken, want het was een echt Hongaars dagje.


Nu hadden we afgelopen zomer het plan opgevat om eens een keer naar dit, ogenschijnlijk, prachtige land af te reizen. Maar helaas kon ik niet vrij in dezelfde weken als manlief en hebben we het een jaartje door moeten schuiven. Kunnen we nog een jaartje nadenken over het wel of niet installeren van een airco in de camper.
De muziek, dans, zang, het eten en het weer bracht ons al in Hongaarse sferen.
Als dan ook nog het gros van de bezoekers lekker Hongaars brabbelt is de illusie compleet.
Op een gegeven moment begaven Kiddie en ik ons naar de gezellige tuintafel om een emmertje Goulash weg te lepelen en kwam er een dame tegenover ons zitten. Ze schijnt in Hongarije een ware beroemdheid te zijn. Ze zingt in musicals, heeft al menig popalbum gemaakt en doet tegenwoordig ook nog een duit in het operettezakje. En ze kwam het slotconcert op deze dag verzorgen.

Ik denk ik doe zoals het hoort en stoor haar niet tijdens het eten.
Camera tussen ons in en smullen van de Goulash. Toen achter mij iemand een foto probeerde te maken van haar, dacht ik dat ik het dan ook wel kon doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Ze was supervriendelijk. Als alle Hongaren die ik die dag ben tegengekomen representatief zijn voor het Hongaarse volk dan zit het volgende zomervakantie wel snor. Wat een aardige mensen!

Gewitter

Mijn eerste poging tot blind worden dmv weerlichtje staren.

Soms hebben ze gelijk

Soms, ja echt heeeeeeel soms, zeggen mannen dingen die eigenlijk heel verstandig zijn.
Dat je daar als partner zijnde liever niet naar wil luisteren is helemaal begrijpelijk. Maar soms sijpelt zo'n opmerking door, en door, en door en moet je zo'n vent dus uiteindelijk wel gelijk geven.
In mijn geval betrof het een heel gevoelig punt.
Nadat we afgelopen maand Kiddie haar oude, veel grotere, slaapkamer weer terug hadden gegeven ten koste van mijn fotostudiootje moest ik met pijn in mijn hart de bibliotheekkamer opgeven. Want al wil ik nog zo graag een bieb in huis, een fotostudio is nog veel belangrijker voor mij.
Maar nu ik bezig ben om al mijn boeken op te ruimen komt de opmerking van Hubbie weer naar boven.
Hij zei het een stuk subtieler maar het voelde als: "gooi die boeken toch gewoon de deur uit".
En inderdaad ik ga de boeken waar ik niets mee heb ( zijn boeken dus) te koop zetten op MP. Zal wel niets opleveren, maar ik probeer het toch maar. De eerste 10 staan er al op.
En nu ik toch bezig ben: iemand nog een echte Tripp Trapp stoel van Stokke kopen?

Wild schieten

Eindelijk was het zover: het vriendenkampeerweekend. Doordat we een paar maandjes terug ineens met 2 brekebeentjes( eigenlijk hand en pols, maar dat klinkt niet) in Huize Zustertjen zaten moesten we noodgedwongen het weekend verzetten.

Toegegeven, het was af en toe wat aan de natte kant, maar we hebben ons prima vermaakt.

Ik had heel stoer afgesproken met de 16 jarige zoon van de vrienden om te gaan wild spotten in het bos achter de camping op zaterdagochtend. Dus toen de wekker ging om 05:30 sprong ik uit bed om de rest van de camperbewoners zo min mogelijk te storen en plopte mijn lenzen in, trok kleren aan en griste mijn fototas van tafel en ging op pad.

Het is best wel donker in zo'n bos om die tijd, maar we vonden het wildscherm en hebben gewacht, en gewacht, en nog langer gewacht en zijn na 3,5 uur maar weer teruggegaan naar de camping, zonder een wild beest op de foto te hebben gezet.

Jammer, maar we hebben ons prima vermaakt.

Om toch nog wat op de foto te krijgen zijn we in de namiddag herten gaan spotten op de Veluwe.

Nou, dat valt niet mee. Toch weer een hele nieuwe tak van sport. Over 2 weken gaan we weer, hopelijk met meer succes.

Let's move!

Afgelopen vrijdag lieten we Kiddie aan de zorg van vriendin N. over en togen we naar Regnevelle, Frankrijk om Sunseekers en Moat te helpen hun huisraad te verplaatsen naar ons natte kikkerlandje.
We gingen dus niet met de camper. Het arme ding weet niet wat 'm overkomt. Hij wordt zo weinig uitgelaten dat het gewoon een schande is. Nee, dit keer moesten we met een echte verhuisbus.
Gelukkig was Hubbie genoeg hersteld van zijn moterongelukje om het stuur weer stevig vast te kunnen grijpen en mocht ik genoeglijk in de bijrijdersstoel plaatsnemen alwaar het indutten een stuk veiliger is dan achter het stuurwiel.

Natuurlijk was mijn onafscheidelijke vriend Nikon er ook bij en heb ik af en toe wat plaatjes geschoten. Dan is zo'n file eindelijk een beetje handig: geen bewogen foto's!
Uiteindelijk arriveerden we 's avonds rond half 10 op de plaats van bestemming en kregen we een heerlijke maaltijd voor de kiezen. Redelijk vlot erna hebben we de kribbe opgezocht om de volgende ochtend fris en fruitig naast het bed te staan om de , zeer goed voorbereide, verhuizing te gaan uitvoeren. Het bleef tijdens ons gezwoeg met onwillige kasten en vele, vele dozen droog, om naderhand het met bakken tegelijk uit de hemel te zien vallen. Mazzeltje.

Na nog een rondje dorp namen Sunseekers en Moat ons mee naar een, reeds eerder bezocht en als perfect beoordeeld, pizzariaatje voor een wederom heerlijke maaltijd zodat we tonnetje rond weer ons bed inklommen.


Zondag reden we terug en pikten we Kiddie nog even op van haar logeeradres in Stroe om, jawel lekker met elkaar de verhuizing EN verjaardag van Moat te vieren in het restaurant met de Toekan.

Het was weer lekker en we mochten weer niet betalen. Het moet niet gekker worden.

Is het ECHT waar?

Het kan niet waar zijn.......

Hubbie gaat het morgenochtend weer proberen....

om zelf een auto te besturen, dus.....

IK KAN UITSLAPEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!11111

NOP

Vanmorgen hadden we een afspraak in de Rooms Katholieke Kerk om onze buurman Kees, die zo plotseling ervantussen ging, de laatste eer te bewijzen. Al 50 jaar woonde hij in het huis naast ons. Kees was de perfecte buurman ( sociaal, rustig, vol verhalen) en we zullen hem erg missen.

Ik weet nog dat hij vertelde over het leven aan de buitenweg in de jaren 60 en 70. Dat sneeuw zorgde voor problemen waar we heden ten dage niets meer bij kunnen voorstellen. Telefoon, auto, vuilnis ophalen, het is nu allemaal zo gewoon, maar toen natuurlijk niet.

Helaas kunnen we zijn, soms onverstaanbare, verhalen niet meer horen.

Kees, rust zacht.

Mutti

Mutti moest vandaag naar de oogarts. De vorige date had ik afgezegd omdat Smitsky en ik allebei niet als chaperonne beschikbaar waren. Ze is toch behoorlijk slechtziend en doof dus om haar alleen te laten gaan is vragen om moeilijkheden.
Daarom gezorgd voor een korte werkdag en hopen dat e.e.a. niet uitloopt zodat Kiddie ook nog tijdig uit de schoolbanken kan worden gerukt.
Ik had maar 1 maal tegen haar gezegd wanneer de nieuwe afspraak was, dus ze begreep niet helemaal waar ze nu heen moest en waarom.
Vanmiddag kwam ik haar ophalen maar ze gaf aan last van haar benen te hebben en dat het maar verzet moest worden.
Ammenooitniet!
Heb van alles geregeld, dus al moest ik haar in een rolstoel douwen ze ging er heen.
Wonderwel sputterde ze na mijn opmerking niet meer en togen we naar het "Oogziekenhuis Zonnestraal".
Achterlijke naam trouwens. Je wilt niet weten hoe zo'n zonnestraal aanvoelt als je daar net aan je ogen bent behandelt.
Maar goed. Gelukkig moest Hubbie ook mee dus kon ik even weg om Bottebrekertje 2 op te halen en mocht Hubbie alias Bottebreker 1, met haar mee de kamer van de dokter in.
Ze moest even voorlezen wat ze op de kaart zag.
" 4 ", zei ze.
"Het zijn letters", zegt de jonge dokter onverstoorbaar.
Haar antwoord: "8".

Jut en Jul

Zo, de eerste schrik zijn we alweer te boven.

Het is tenslotte al weer 5 dagen geleden dat Hubbie zijn hand brak. het is even 6 weken doorbijten voor hem en mij, maar gelukkig heb ik ook hulp aan Kiddie.

Dacht ik...

Vandaag haal ik Kiddie uit school. Vanmorgen was ze gevallen... de invaljuf vond dat het meeviel.

Tuuuuurlijk, niets aan het handje....

Daarom moesten we vandaag nog een keer naar de spoedpost .....om Kiddie haar gebroken pols in het gips te laten zetten.

Hoe krijgen ze het voor elkaar... Zucht!

To do or not to do

Regelmatig denk je, dit moet ik nog even regelen.
En dan is het weer uit je gedachten voordat je het op het "to do" lijstje hebt gezet. Laat staan dat je het hebt uitgevoerd.
Datzelfde goede voornemen komt week in, week uit regelmatig voorbij en voor je het weet zijn er maanden verstreken.

En dan gebeurt er iets waardoor je beseft dat je het nog steeds niet hebt gedaan zoals zorgen dat Hubbie het telefoonnummer van je werk in zijn mobiel heeft.

Daarom kwam ik pas uren later erachter dat Manlief een ongelukje had gehad met de motor.

De schrik zit er goed in. Gelukkig is alleen zijn rechterhand gebroken en hoef ik maar 6 weken voor taxi te spelen!

Rebels

Al ben je zelf niet zo'n "echt proper huisvrouwtje", het is wel handig als je huisgenoten hun eigen troep opruimen.
Dan hoef je nog minder tijd te steken in de overgewaardeerde en tijdrovende bezigheid die "poetsen" heet.
Dus je zegt de hele dag door tegen Kiddie: zet /leg je bord/glas/kom/beker/bestek bij de afwas, gooi het kroontje van de aardbeien in de afvalzak, zwaai niet teveel met de poedersuiker, laat het aanrecht netjes achter. En meestal geeft Kiddie daar ook netjes gevolg aan.
Maar vandaag was het blijkbaar tijd voor een daad van stil protest.

In galop

Vandaag was het zover.

Vriendin G. en ik gingen rijden op heule grote paarden, Shires.

Eerlijk gezegd was ik nogal gespannen.

Niet om de paarden, maar die galop daar maak ik me altijd zo druk over.

Vriendin G. wilde op de grootste ( 2,07 meter), ik koos voor de minder grote ( 1,93 meter) maar het meest slijmende paard.

Daar gingen we dan. Ik met zonnebril vanwege het hevige stuiven op de bospaden.

Volle lensjes werkt niet echt als je moet sturen nietwaar.

We gingen een bochtig, mul bospaadje in en draafden,af en toe takkend ontwijkend, het bos door.

Toen mochten we een heel stuk in galop en dat was werelds! Zelfs de Shire-race heb ik gedaan. Een rit van ruim 2 uur om van te smullen.

Kiddie zei :" je moet niet meer zeuren dat je de galop niet kunt hoor, mam. Want je kunt het wel."

Inderdaad, ze heeft WEER gelijk. Moet geen gewoonte worden dat ze me om de oren slaat met mijn eigen "opvoedkundige"opmerkingen.

Prettig weekend!

Weet je wat zo vervelend is als je 4 dagen achter elkaar vrij hebt?
Dat je geen excuus meer hebt om het niet te doen.

Zelf ben je er wel van overtuigd dat het heel hard nodig is, maar ja zo zijn er meer dingen nodig.

Als je op inspectie gaat en je ziet dat er een heel kerkhof in de hoek ligt van (brom) vliegen en ander door het luchtruim bewegend ( normaliter dan) organisch materiaal dan moet je je eigenlijk wel schamen.
Want dit massagraf is niet van de een op de andere dag of zelfs week, okee maand, ontstaan.
Nee dit is gewoon consequent ( ik kan het wel!) niet grondig schoonmaken.
Nu wil ik niet beweren dat ik dat vandaag alsnog heb gedaan, maar ik heb in ieder geval een aantal bewijzen van mijn slechte "huisvrouwenschap" kunnen uitwissen.
Vast niet alles, maar dat kom ik wel tegen als ik weer een moment van schaamte ken.
Nu ga ik genieten van een heerlijk koud drankje.

Ik worstel en ben weer boven

Woensdag had ik een gesprek n.a.v. mijn spontane,interne sollicitatie op mijn werk.
Toen ik hoorde dat ze me graag in het team wilden, was ik verbaasd ( je geloofd er gewoon niet meer in op een gegeven moment) en blij.
Donderdag hadden Smitsky en ik een afspraak bij AEGON voor speeddaten en ik heb geleerd "wat je begint maak je af".
Dus we stapten voor de derde keer die week in de auto naar Ljouwert.
Een van ons ( dat was ik niet) stelde voor om ipv Ljouwert naar Grunning'n te gaan voor de IKEA. Stuk leuker. Maar we gingen toch maar naar het mooie Friesland.
Bij binnenkomst ( toen we eindelijk de uitgang van de parkeergarage hadden gevonden) in het AEGON gebouw voelde ik me al snel misselijk vanwege de bedompte "hoge toren/ramen dicht" geur. Of het was psychisch, dat kan ook.
Ik bedacht ineens dat ik een verkeerde weg was ingeslagen. Dat wereldje wilde ik toch niet meer ?
Ik wilde minder reizen, meer tijd voor man en kind, maar bovenal LEUK werk.
En dat heb ik toch net gekregen bij mijn huidige baas!
Vrijdag kreeg ik te horen dat ik er zelfs een jaar bij kreeg. Wat wil ik nog meer.
Ik was al aan het oefenen hoe ik de man van het uitzendburo ( die vastbesloten was mij aan een goede baan te helpen) zou vertellen dat ik de functie bij AEGON niet wilde omdat ik een betere keuze had gemaakt toen ik werd gebeld door een ander buro in Zwolle. Jawel, ze hadden wat leuks voor me!
Ik heb vriendelijk bedankt en Smitsky voorgedragen. Ben benieuwd!
Al vanaf vrijdag heb ik een BIG SMILE en dat hebben ze tijdens ons jaarlijks familieweekend zeker gemerkt.

Kuttah!

Mijn zus en ik zijn al heel wat jaren de beste maatjes. Dat lag vroeger wel anders, maar misschien kan ik daar beter niet over uitweiden. In ieder geval hebben we het laatste jaar weinig Q-tijd gehad met elkaar. Ze is vaak "uit het land"vanwege de liefde en als we elkaar face to face spreken zijn er altijd anderen bij. Na onze laatste gezamenlijke onderneming ( NEW YORK) hebben we weinig ongestoord kunnen l***en zonder afgeleid te worden door kleine potjes met grote oren of dove oortjes die altijd alles willen horen. Nu was het geval dat we beiden mochten komen naar de Friese hoofdstad Ljouwert voor inschrijving bij een goed uitzendbureau. Ze hadden wel wat leuk werk voor ons. Wijselijk hebben we ze niet ingelicht over onze verwantschap. Wat niet weet, dat niet deert. Het "leuke werk" betekende natuurlijk eerst inschrijven dan nog een keer terug voor een voorlichtingsdag en jawel, morgen voor een sollicitatie. Dus dat is tenminste 2 uur Q-tijd per dag op de snelweg. Gisteren reed ik, vandaag reed zij!!!!!!!!!!!!! Lezers weten dat Smitsky haar moterrijbewijs heeft gehaald, dus rijden kan ze wel. Maar in die mini van haar is het wel scheuren. En of ze nu alert is? Allereerst ziet ze de politiebus die achter haar aantuft pas als hij in haar kofferbak zit.

Dan missen we een afslag op de weg terug en gaat ze ook nog handheld SMS-en tijdens het rijden op afrit en rotonde!!!!!!!!!!!

Daarom bij deze: Smitsky? Nee vanaf nu Kuttah!

Van je kroost moet je het hebben!

Op de manege is het al een tijdje crisis. Een hele manege vol paarden en ponies die in meer of mindere mate ziek zijn is geen pretje.
Daarom komen Kiddie en ik niet in de buurt van de manege om besmetting van verzorgpony en andere edele dieren te voorkomen.
Aangezien vriendin G en ik voor 4 juni een rit op een Shire gepland hebben was het fijner geweest als ik toch nog voor die tijd weer eens op een paard zou kunnen rijden.
Maar dat is nu al bijna 3 weken niet gebeurd.

Vandaag echter mocht ik , geheel onverwacht, op mijn lievelingetje Wanda.

Ze krijgt momenteel niet zoveel beweging dus vriendin G. had Kiddie en haar vriendinnetje D. al aangeraden om de spagaat te oefenen als ze wilden rijden omdat het beessie zo breed is geworden. Naderhand mocht ik dus ook nog even.

Ik dacht nog dat het dier door de hoeven zou zakken, maar gelukkig gebeurde dat niet. Ze maakte zelfs een klein galopje met me.

Toen ik Kiddie vroeg of het paardje qua maat ( let wel: hoogte)bij me paste ( ik had ze horen keuvelen met elkaar aan de kant) zei ze: "Ja, Wanda is breed en jij ook".
Daar is niets tegen in te brengen!

Rosamunde

En zo ging Familie Zustertjen een dag na een vermoeiende terugreis vanuit Espana nog even op en neer naar Texel voor een verjaardagsbezoekje.
Dat doen we natuurlijk alleen maar omdat we graag bij de jarige Job en eega komen, anders hadden we vast wel een goedklinkend excuus kunnen gebruiken om niet te gaan.
Zoals altijd was het gezellig, maar op een gegeven moment moet je toch een keer weer terug. Op de boot besloten we voor de verandering maar eens in de auto te blijven tijdens de overtocht.
Op een gegeven moment heb je die meeuwen wel gezien!

Alle andere reizigers stapten uit en gingen uitwaaien, behalve een gezin uit de omgeving van Nijmegen.
Deze zetten hun cd speler/MP3/4 of whatever aan met een variatie op Rosamunde. Keihard ging dat. De dochters zaten geselli achterin en gooiden continu afval door het open raampje. Kiddie en Hubbie begonnen al verontwaardigd te snuiven. Manlief wilde tot 2 x toe uitstappen en er op af gaan.
Al ben ik normaliter ook niet bang voor confrontaties, ik heb Hubbie toch maar tegengehouden. Want die mensen kun je toch niets meer leren. Respect voor alles en iedereen om hen heen hebben ze toch niet.

Vrijdag de 13de

Vandaag was het zover. We moesten nu echt weer terug naar Olanda. Kiddie had het er moeilijk mee. En ik was ook niet helemaal droog in de oogjes.
Maar helaas, we konden er niet aan ontkomen: de plicht roept en dat betekend terug naar school en werkplek na 10 heerlijke, warme dagen met onze Zonnige vrienden.
Het is natuurlijk wel een aparte dag om met het vliegtuig te gaan, maar ach we zaten met de aardbeving ook dichtbij en dat ging toch ook goed.

Alles ging lekker vlot tot dat we moesten boarden.

We hadden op de heenweg 3 tassen meegenomen als cabin luggage. Allemaal geen enkel probleem. Het werd netjes gewogen en alles was okee, we hadden zelfs nog kilootjes tekort.
Op de terugweg namen we nog wat extra artikelen mee , dus het was wel belangrijk om het gewicht goed te verdelen. Zo gezegd , zo gedaan.
Helaas, Hubbies ( op de heenreis goedgekeurde tas) mocht niet als handbagage mee.
Of we ff € 40,- wilden dokken want de gate ging sluiten binnen 1 minuut.
Kijk, dat zo'n tas te groot is ( al was hij in lege toestand binnen gestelde afmetingen) als hij is volgepropt kan ik me voorstellen, maar we hadden hem juist zo leeg mogelijk gelaten en op de heenreis was het ding gewoon goedgekeurd.
Hubbie is vrij rustig van aard, maar toen niet meer.
Ik, ja ik, moest hem kalmeren , lapte de schade en vroeg meerdere keren ( wel krengerig) om een bewijs van betaling. Uiteindelijk wordt bij het instappen de tas weggegrist om in het ruim te gaan. En ik mocht NIET onze dure camera's eruit halen.
Ik flipte! Kom niet aan mijn camera's. Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt!
Gelukkig kwam er op dat moment een kwibus met gezag ( en Engelstalig) voorbij en die liet de tas terugkomen zodat ik alles eruit kon halen.
Kiddie vroeg later ( veel later) of ik toen huilde. Bijna wel, moet ik toegeven.
Na deze consternatie kwamen we als laatste in het vliegtuig en konden we niet bij elkaar zitten.
Wel saai hoor, ik zat naast een ouder echtpaar met oordoppen in en de oogluiken dicht.
Ondertussen hoorde ik Hubbie luid lachen 4 rijen achter mij.
Gelukkig had hij de moed er alweer in.
Na een bumpy landing kwamen we weer heelhuids aan op het vliegveld Weeze.
Mooi op tijd om Kiddie die middag in haar nieuwe paardrij-outfit te laten lessen.
Dus niet. Alle paarden op de manege zijn ziek.
Is het toch een echte vrijdag de 13de.

(S)loom

We hebben het niet kunnen missen: het is prachtig weer. En dat al in april. Zouden we nu een lange zomer krijgen of is het na deze warmtestuip straks ineens over en begint de herfst wederom vroeger dan anders.Nou ik geniet van dit typische Nederlandse weer. Telkens anders, nooit saai.

Het nadeel is alleen dat ik altijd even moet acclimatiseren en daarom zaten Kiddie en ik na een drukke week met iets te weinig nachtrust de hele dag supersloom te wezen voordat we einde van de dag, met moeite, in de benen kwamen om naar Kiddies paardrijles te gaan. Kiddie had zelfs nog heel gedurfd voorgesteld om maar op de fiets te gaan, maar dat heb ik haar gelukkig uit het hoofd kunnen praten.

In de uren daarvoor had ik bedacht dat we toch wel weer ander schoeisel tevoorschijn moeten halen en na het hele huis en de camper ( laatste logische plek) op de kop te hebben gezet ( en dat is toch een superprestatie als je zo'n laag energiepeil hebt) vonden we de sandalen en slippers onder de winterwanten en sjaals, of all places.

Ik vond zelfs in de kast ( niet naast de winterwarmers, maar wel onder 50 shirtjes, die eigenlijk allang naar "Het Goed" of in de "Zak van Max" kunnen) een witte 3/4 broek. Maar dat betekend wel weer dat ik een ontbossing moet organiseren voor mijn benen.

Al met al ben je nogal druk met zo'n weertje. Pff. Je zou er moe van worden.

Wakker hé!

Vanavond ging ik na het werk nog een paar boodschapjes doen bij Appie. Gelukkig is deze koophal tot 22:00 open zo kun je in deze continu draaiende Westerse maatchappij op de late uurtjes nog beslisen welke groenten je de volgende avond wil verschalken. Voordeel van zo'n late gang naar de super is dat het lekker rustig is. Na wat groenten, fruit en koffiepads in mijn mandje te hebben gepleurd sta ik kalm in de ( overigens) korte rij voor de kassa. Ineens staat er een "oudere" man voor me die zegt "ik dring voor". Ik zei toen droog tegen hem "o, waarom?", Zegt hij "'omdat ik niets heb". Toen kon ik niet laten om op te merken "Dan dringt u niet voor, u passeert alleen maar." Het gesprek wat we daarna hadden over zijn 500 pagina's tellende autobiografie en dat de toekomst hem inhaalt , daar zal ik maar niet over uitwijden, maar ik vond mezelf toch nog aardig wakker na een 12 uurs dienst op het werk.

QT

Het is zo belangrijk: genoeg beweging. Daarvan ben ik me terdege bewust.

Wel balen dat er zoveel tijd in gaat zitten.

De laatste weken ga ik nu een stuk fietsen.

Vandaag hebben Kiddie en ik het uitgebreid en zijn we vanmorgen vroeg vertrokken, met de mist nog tegen de lippen, op de fiets naar school en werk.

Het lijkt niets, maar het is toch zeker 10 km, enkele reis.

En als je bedenkt dat ik zonder deze actie nog eens 30 minuutjes extra in mijn warme nest had kunnen blijven liggen dan begrijp je wel welk een offer ik hier breng.

Na een dagje werken waarbij ik gelijk een zwerver van project naar project heb gezworven stuurde ik mijn dappere fietsje richting school om Kindlief uit de schoolbanken te bevrijden.

Al keuvelend trotseerden we het "stadse" verkeer om nog een stop te maken bij Mutti alvorens de overige 9 km naar Huize Zustertjen te gaan slechten.

Het was een gezellig fietstochtje. Kiddie keuvelde over haar verzorgpony ( die ze mist), paardrijles, school en nog zo veel meer. Ja mensen het was weer eens Quality Time.

Ben er he-le-maal klaar mee

Het is weer zover. Een overdosis aan opstandige apparatuur is weer ons deel.
De sattelietontvanger speelt een eigenaardig spelletje met ons. We hebben de regels nog niet mogen ontdekken en af en toe geeft het apparaat toe en kunnen we weer heerlijk wegzakken in de fauteuil en kijken naar avondvullende onzin.
En doet hij het niet? Dan kunnen wij de avond doorbrengen met onze door een virus omgelegde computer. Wel mail, geen mail, wel beeld, geen beeld...

En alsof dat nog niet voldoende is.... is Annie WEER in staking.

Ik heb het wel gehad met haar.
Ik ga niet weer 500 € uitgeven aan zo'n k..apparaat.
Kiddie is oud genoeg, we gaan vanaf nu gewoon ouderwets met de hand afwassen. Kiddie kan mooi helpen, is goed voor haar opvoeding.
Na deze mededeling zegt ze: "maar ik ben dan vaak al zo moe".
Nou meissie: Join the club!

Miauw

Toen ik vanmiddag de residentie van mijn liefste Mutti verliet vroeg ze me om de "eenzame" zwarte kat van Smitsky terug te laten keren in haar warme, niet meer door Guus bevolkte, stulpje.

Tuurlijk, als Mutti daarom vraagt doe ik dat met alle plezier.

Het dier wilde al naar binnen, maar Kiddie had wat moeite met het vinden van de juiste sleutel zodat de zwarte schijtert haar heil zocht in de heg.

Wat gepoer met een bezemsteel in diezelfde heg ( en passant laat ik daarmee regenwater ,wat zich al een tijdje had verzamelt in de bezem, in mijn mouw lopen) deed het beste beest zich terugtrekken onder de tuinbank.

Toen kon ik haar oppakken, en dat liet ze met alle plezier toe.

Of was dat gegrom, gehap en gekrab toch meer een uiting van onvrede?

Uiteindelijk kon ik haar in huis doen, nu maar hopen dat ik de juiste kat heb binnengezet.

Teleurgesteld

Zo vandaag voor het eerst na het werk op de fiets naar huis.

Bij elkaar toch zo'n 15 km gefietst op deze doordeweekse dag.

Kan wel proberen stoer te doen, maar het viel zo tegen.

Vast die Polder he, het waait hier altijd.

Mijn knietjes zijn nu van blubber en dat wordt lachen ( NOT) morgen met elastobeentjes paardrijden.
.
Wat een watje ben ik toch.

Ben hevig teleurgesteld in mezelf.

Snap jij het nou?

De laatste 3 maanden ben ik een groot deel van mijn vrije tijd aan het inzetten bij een werkgever. Ik ben er erg blij mee, al betaald de WW 3 euro per uur meer, want ik ben weer "an die Arbeit". Deze werkgever heeft prettige werktijden zodat ik Kiddie van school kan ophalen. Nu moet dat ook wel want voor de te ontvangen geldelijke beloning kan ik geen profi oppas meer betalen. Na een paar projecten te hebben geprobeerd zat ik nu op eentje waar ik hard aan de bak moest om mijn aantallen te halen. Dit deed ik met plezier, want ik hou wel van een uitdaging. En dan ook nog samen met een leuke collega een teamprestatie moeten neerzetten is helemaal mijn ding. Al lijdt mijn stem/keel onder dit werk en ben ik elke dag kapot: ik ga ervoor.

We deden het echter wel heel erg goed dus hebben ze het project naar een andere locatie verplaatst!!!!

Dus mag ik mijn Buddy vaarwel zeggen en krijg ik mijn 4de project voor de kiezen.
Wat dat betreft is het een beetje jammer. In mijn beoordeling staat dat ik te kort overal op heb gezeten om me het "eigen" te maken al deed ik het laatste project heel erg goed (dat dan weer wel)en daarom kunnen ze me maar 3 maanden verlenging geven.
Tja, toen men vroeg of ik blij was kon ik eigenlijk niet zeggen dat ik jubel.
Snappen jullie mij?

Sapperdeflap

Een paar weken geleden vroeg vriendin N. of ik vandaag mee ging naar een clinic van het prille Horseballteam om foto's te maken. Dat klonk mij prima in de oren. Dat ze me ook meevroeg als back up voor de autorit, bij extreme koppijn van haar kant, heb ik maar even niet als belangrijkste reden geregistreerd. Als ik plaatjes kan schieten dan laat ik dat natuurlijk niet voorbij gaan. Dat het betekend dat mijn Hubbie alweer een dag alleen zit en ik wederom met ijstenen de dag afsluit heb ik maar voor het gemak niet in de beslissing meegenomen. Alles voor een plaatje, toch?

Jammergenoeg was het wel helemaal in Vries, dus we hadden een behoorlijke rit voor de boeg.

De vader van een van de deelneemsters kennen wij niet zo goed en zijn naam wisten we al helemaal niet. Het is een aardige man, maar oneerbiedig werd het al gauw die "Pipo" en uiteindelijk geinden we ( de moeders) steeds over "Pipo di Pasta". Nogmaals: het was/is een erg aardige man dus hij verdiend deze benaming niet, maar goed..

Het duurde lang voordat ze eindelijk aan de wedstrijd konden beginnen, maar we verwachtten natuurlijk niets. Want de andere ploeg was ruim 2 x zo groot , erg profi gekleed en had hun eigen ponies meegenomen.




















"Onze" meiden mochten gebruik maken van de manegeponies aldaar en zoals het echte paardenmeiden betaamd waren ze allen op slag verliefd op deze edele dieren met namen als Schoffie en Nicola(a)i.
Aangezien ze er veel plezier in hadden waren deze 4 meer aanwezig dan de 10 van de tegenpartij, maar je mag laten zien dat je lol hebt in wat je doet, toch?
Blijkbaar waren de "Ladies in Red" toch nog niet zover in Horseball als we verwachtten want we wonnen met 2-1!


Na een korte evaluatie konden we weer terug naar de Polder ( en het sneeuwde). We maakten met elkaar een tussenstop bij de Mac voor een broodnodige vette hap, tijdens etensspitsuur, en werden vergast op een voorstelling van een gele clown.

Krijg ik een sms-je van mijn eenzame Hubbie: "waar zijn jullie?".

Ik reageerde terug met: "Joure bij Mac. D kijken naar een Pipo".
Zijn reactie: "Sapperdeflap, tot straks dan".
Wij, de 3 moeders, zeken ons bijna in de broek van het lachen. En de kinderen snapten er niets van. Tja als je Pipo de Clown nooit hebt gezien dan houdt het natuurlijk op.

Niet zo rustig

Kiddie wilde dolgraag uit logeren. En wie ben ik om dat tegen te houden? Het is ook superhandig want dan kan ik wat meer uurtjes werken.
Toen ik een tweetal tantes had ingehuurd kwam Kiddie met het verzoek om bij vriendin D. te mogen slapen.
Okee Tantetjes afgezegd (komen later vast nog van pas) en Kiddie zondagavond afgeleverd voor 2 nachtjes in het drukke, volle gezin van vriendin D.
Met de gedachte dat ze al na een dag en nacht graag naar huis zou willen waar het lekker rustig was namen we het er maar van en gingen zondagavond een bioscoopje pakken.
En toen werd het maandag ( en geen enkel bericht van het kind)... en dinsdag ( toen heb ik zelf maar een mailtje en smsje of 2 verzonden).... en ja hoor.... eindelijk woensdag ( dus uiteindelijk 3 nachten later)....daar was ze weer.
Ze leek nogal moe, maar had het super gehad... altijd iemand om mee te spelen, op de WII of DS, gewoon ouderwets Mens erger je Niet, honden uitlaten, paardrijden. Genoeg gezelligheid en actie.
Dan valt het thuisfront nogal tegen natuurlijk, zo lekker rustig.
Vanavond moest ze toch maar op tijd naar bed bedachten we. En dat lukte ook, al kreeg ik wel een hartverzakking toen ze niet goed werd tijdens het douchen en zelfs even weg viel.
Gelukkig lijkt het vooralsnog uitputting te zijn in combinatie met te warm water.
En jawel morgen lekker uitslapen tot 9 uur, wat willen we nog meer. Hmm tot 10 uur misschien.

Kreun

Dit weekend stond in het teken van de helpende hand bieden ( samen met vriendin N.) aan onze geliefde manege.
Gisteravond kon ik na een middagje staan op hakken ( ja, ik weet het, niet slim) nog net als een kreupele ezel mijn comfi stoel bereiken om doodvermoeid te kijken naar All You Need is Love. In de beginjaren van dit program hadden mijn collega's ( een daarvan was Smitsky) mij en mijn leuke client bij de Bank opgegeven. Gelukkig was ik ondertussen al een keer mee uitgevraagd voordat de redactie belde om dit leuke item breed uit te meten op de TV. Hubbie en ik zijn sindsdien samen ( en naar mijn weten nog steeds met wederzijds goedvinden) en dat zonder hulp van Roberto.
Maar goed, vandaag was het iets vroeger aantreden en ik bedacht dat ik beter wat comfortabeler schoeisel kon aantrekken.
Helaas geen succes want al na een halve dag riepen ze me toe: we willen eruit, gooi de schoenen NU uit.
Tja dat kon natuurlijk niet, want dan krijg ik die flappers nooit en te nimmer meer IN de schoen. Laat staan dat ik nog kan autorijden met Donald Duck voeten.

Maar goed vriendin N. en ik hebben het volgehouden en de meiden hebben, ondanks dat ze onze directe steun moesten missen toch prima hun proefjes gereden.

Al baal ik enorm dat ik geen enkele foto heb kunnen maken en ik dit aan lieve Hubbie heb moeten uitbesteden was het toch : eind goed al goed.

Het houd je van de straat

Het was me het dagje wel.

Vanmorgen vroeg aangetreden op de manege om te helpen met de kind/ouderdag. Op een gegeven moment gingen wij ( vriendin N en ik) helpen in het grote restaurant voor de lunch van de deelnemers.Deze hulp werd gestaag uitgebreid naar strengen knoflook pellen, tomaten snijden en komkommers raspen ( ondanks waarschuwingen sneed ik me 2 keer flink in de vingers, kloterasp), eten aanvullen, kletsen met de ouders,afruimen en stofzuigen op zijn XXXXL's. Best groot hoor zo'n restaurant.Nadat ik me dus volledig in het zweet had gewerkt konden we nog net het laatste meepakken op de manege: de ouders te paard. De dag mag geslaagd genoemd worden!Ondertussen kwam Hubbie aan met wat schone kleding voor mij, want om nu een personeelsfeest bij te wonen met paardenslijm op je rug en een rijbroek aan de billen, leek mij niet de bedoeling.Dus aansluitend kon ik met Hubbie naar het restaurant om een avondje op te trekken met zijn collega´s.We hebben op een quad gezeten ( ik was net even iets anders aan het doen) en met een grote Fries (Hester) in de bak rondgesjeest om ring te steken( heel gek, maar ik zat er als eerste op). Wonder boven wonder waren deze vrachtwagenchauffeurs overal voor in.
Om 10 uur nokten we af om Kiddie op te pikken bij de oppas: Mutti.

Is Mutti door een verkeerde beweging niet meer in staat om op haar ene been te staan.

Tja, dan maar om 22:40 nog even bij de Huisartsenpost binnengereden om ernaar te laten kijken.

Toen ik Mutti zei dat het nu wel zo rustig was in het ziekenhuis dat we wel een wedstrijdje konden doen met die rolstoel in de gangen moest ze wel lachen en gaf ondeugend toe dat ze dat wel zag zitten. Helaas waren we meteen aan de beurt en kwam het er niet van. Mutti kreeg pijnstillers en krukken mee en voor we het wisten was ze de deur al uitgekrukt.

Dit heeft natuurlijk nog een vervolg, maar ze is eerst gered. Nadat ze me verzekerde dat ik niet hoefde te blijven slapen en me beloofde morgenochtend te bellen heb ik haar met een gerust hart achtergelaten.

Fuuuut fuuuut

Op mijn nieuwe job is het vaak best gezellig. De avond spant de kroon want dan vliegt menig pikante ( lees: platvloerse) opmerking heen en weer. Daar geniet ik natuurlijk helemaal niet van, want ik heb het niet zo op dat vulgaire....
Op een van mijn eerste avonden vond ik het nodig om wat te fluiten om de spreekwoordelijke leegte tijdens het wachten op een stem aan de andere kant van de lijn op te vullen. Niet eens zo hard deed ik dat, maar een van de oudgedienden was niet blij met deze afleidingsmanoeuvre dus deed ik het vooral zo vaak mogelijk.
Over fluiten gesproken.. onze kat Murphy komt gezellig bij me zitten als ik het Engelse volkslied fluit en gisteren?
Gisteren waren we bij de verzorgpony en het diertje is , op zijn zachts gezegd, wat onrustig.
Tot ik begon te fluiten.... ze bleef stokstijf staan en de meiden konden alles met haar doen.
Het grote nadeel van een Horse Whistler te zijn is dat je er zo'n gigantische stijve mond van krijgt.

Maf

Zo zit je, ondanks dat je oogleden al aardig zijn dichtgevallen, toch te acteren op een impuls teweeg gebracht door een mailtje van Schoolbank.nl. Je gaat op zoek naar je oude school- en stapmaatjes. We hadden een klein groepje hechte vrienden, elk uit een andere klas en we trokken veel, heel veel met elkaar op tijdens en na school. We verschilden veel. Ik met mijn haar rechtovereind en in het zwart, anderen met een spijkerbroek en een Bruce Springsteen look.
Een van de dames uit ons groepje heb ik al eerder teruggevonden in Duitsland. Ik ben al zover dat ik haar emailadres heb. En we hebben al een paar keer via de digitale weg met elkaar "gesproken".
Een andere stap - en schoolmakker heb ik al eens getraceerd, maar deze was tijdens zijn studie al behoorlijk van de Polderse basis afgedwaald in het spannende Amsterdam. We ( Smitsky was mee) hebben nog een aantal jaren met elkaar contact gehouden, maar onze belevingwereld begon aardig af te wijken zodat het verwaterde. Het laatste wat ik me herinnerde was dat hij van de studie Geschiedenis wilde switchen naar Muziek. En dat is hem gelukt. Hij is nu een akoestisch verhalenverteller en lijkt tevreden ( en grijs).



Maar nu zoek ik nog een belangrijk persoon uit die tijd. En haar kan ik nog steeds niet vinden.
Ik zou zo graag willen weten hoe het met haar gaat. Morgen maar weer verder proberen want mijn oogleden hangen nu al over mijn lippen ( de bovenste).

Gebroken

Zo het was een heel fijn avondje met lieve Schone zus en Zwagert van Texel.
Maar het werd wel weer laat. Zo makkelijk als dat altijd gaat... pfff.

Ik ben zo enorm brak.
En dat terwijl ik niet heb gezopen, buiten die ene slok om te toosten op het nieuwe jaar dan.

Luitjes: Happy 2011 en welterusten.