Ik heb nogal eens wat moeite met namen. De gezichten en situaties herken ik wel, maar och die namen er bij.. dat is niet altijd even simpel.
Anders was het zo'n 17,5 jaar geleden. Hubbie en ik werden toen, op een werkelijk snikhete dag, in de echt verbonden en hadden een zweterig feestje georganiseerd in de plaatselijke "kantine".Veel mensen van elkanders werkplek trokken voorbij en jawel: gezichten lukte nog wel, maar namen dat viel nogal eens tegen. Toen stond er een man voor me en ik wist helemaal niet wie het was dus ik vroeg als een onnozele wie hij was.Ik ben al ruim een jaar de buurman`, was het antwoord. En als je dan bedenkt dat er maar 4 huizen in de buurt staan is dat wel zeer triest te noemen. Ik schaam me er nog steeds een beetje voor.
Gisterenavond groetten Hubbie en ik een, overigens appetijtelijke, man alsof we hem al jaaaaaaaaaaaaaaren kennen.Ik stap in de auto en vraag ´ken jij hem, ik niet´. Begint hij keihard te lachen.Ja, ik ken hem wel. Het is de zoon van onze buurman, jeweetwel waar we al 18,5 jaar naast wonen´.
1 opmerking:
Zusssssie! whahahahahaha, hij is wel leuk.. Gelukkig weet je mijn naam nog wel, denk dat je dit soort situaties alleen met buurmannen hebt..toch?
Een reactie posten