De laatste loodjes voor de zomervakantie wegen ons kiddie (en daardoor ook ons ) zwaar.
Al weken is ze overgevoelig, snel moe en makkelijk aan het huilen te brengen (ideaal als je daar een dubieus genoegen uit zou putten). Dus wat probeer je dan als ouder?
Juist, op tijd naar bed met het kind. Dat ze dan nog een paar keer naar beneden komt om zgn te plassen (welhaast onmogelijk als je weet dat ze zeer weinig drinkt en het zo warm is dat die milliliter vochtinname al verdampt is voor het door de slokdarm heen is) nemen we maar voor lief.
Uiteindelijk slaapt ze dan net voordat wij zelf afgepeigerd het mandje opzoeken.
's Morgens moet je haar wakker maken en is ze in opperbeste (lees: a la premenstruele) stemming als je pech hebt.
Maar vanmorgen wisten we niet wat er gebeurde. Ze was al om 05:30 wakker ( volgens Hubbie)en vroeg of ze de Nintendo mocht ophalen. Na een uurtje ging ze, terwijl ik onder de douche sprong, naar beneden. En wat heeft die kleine van 8 gedaan?
Ze heeft ons ontbijt en lunchpakket klaargemaakt!!!
Doet ze anders nooit hoor (voordat ik van kinderarbeid word beticht).
Ik vond het zo lief van haar dat ik maar niet heb gezegd dat ik ,tussen de middag, hard terugviel naar mijn lagere schooltijd toen ik nog wel gekristalliseerde zoetigheid op brood wilde.
Want ja, die nectarineperzik jam had ik zelf gemaakt, dus mag ik niet klagen.
En dat doe ik zeker niet. Wat met liefde is gemaakt smaakt altijd lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten