Zwoel

Afgelopen weekend hadden we ons jaarlijkse vriendenweekend. We gaan dan kamperen.

Een van de stellen, en dat zijn wij niet, is niet zo into het kamperen en er werd voorheen regelmatig excuses aangeboden in de trant van"wij weten niet hoe het hoort, dat kamperen".

Allereerst ben ik nogal allergisch voor het "doen zoals het hoort" want wie bepaald dat nu eigenlijk? Tuurlijk geef je je kind wel mee wat in ons landje en daarbuiten als wenselijk gedrag wordt gezien. Meestal zijn dat omgangsvormen waar we achter kunnen staan of in ieder geval willen we andermans gewoonten respecteren.

Maar goed, ze gaan nu al een paar keer mee, met een geleende caravan, dus mogen ze nu wel doorgaan als zijnde licht gevorderd.


Ook al was ik voor de zoveelste vrijdag in een rij "eerder naar huis" gegaan, toch kwamen we als hekkensluiter op de camping.
Het zou dit weekend heerlijk warm worden. Mooi vooruitzicht.
















Jammer alleen dat al die hevige onweersbuien net over onze camping kwamen. We hadden in korte tijd een eigen vijver in de achtertuin.

Zaterdagochtend was het bewolkt en benauwd en was elke stap een behoorlijke aanslag op je energie. Oftewel het "ideale" klimaat om een paar uurtjes te gaan rondfietsen. Er werd eenzelfde intensiteit van buien verwacht als vrijdag, maar we besloten te doen alsof we gek waren en namen de grote gok.
Na een welverdiende stop bij een heuse ijssalon en de nodige shoppings bij de buurtsuper, voor de BBQ (ja, ja), gingen we via een omweg terug naar de kampong.

Na nog even het zwembad onveilig te hebben gemaakt aangezien ik 2 x door zo'n doodenge op een bobsleeparcours lijkende buis ben gegaan (je moet je grenzen verleggen nietwaar) hebben we de BBQ aangestoken.

Wonder boven wonder bleef het de hele dag DROOG.

Na een zweterig nachtje (dat wordt wat straks in Frankrijk) kwam ik zeer brak mijn bed uit.
Terwijl ik nog gewoon had geslapen had een van de vrienden 's nachts zo'n last van de housemuziek (de rest van ons heeft niets gehoord) dat hij door het woelen zijn vrouw al zover had dat ze zei dat hij de auto maar moest pakken en naar huis gaan. Dus hij is maar in de auto gaan liggen pitten.
Hij en ik lagen zondagmiddag na een paar uurtjes zwemplezier al redelijk vlot te knikkebollen in de tuinstoel. Je weet wel zoals vaders op zondagmiddag vroeger pleegden te doen.
Na een weinig voedzame avondmaaltijd namen we afscheid en hebben besloten dat we bij ons volgende kampeerweekend de 30-jarige vriendschap van de mannen op ludieke wijze gaan vieren.
En jawel: het is volgend jaar ONZE beurt om te organiseren.