Vandaag was me het dagje wel. Het is 11 september. De dag dat mijn vader een paar jaar geleden onverwachts de pijp aan Maarten gaf. Normaal ben ik niet zo dat ik de datum als een moment van treurnis aanpak. Daddy is altijd in mijn gedachten. Niet continu, maar hij komt zeer regelmatig voorbij. Maar als iedereen denkt aan 9-11 en vliegtuigen denk ik eraan dat dat de dag was dat hij er ineens niet meer was.
De dag verliep verder gewoon als elke andere werkdag tot het bijna sluitingstijd was en ik , na te zijn uitgescholden, heb gezegd tegen een klant dat zijn rekening zal worden opgezegd.
Een minuut of 10 later krijg ik telefoon van mijn collega. Haar telefoontje heeft me intens verdrietig gemaakt. Haar man voelt zich goed, maar er is bij hem kanker gevonden. Maandag begint de chemo al. Maar ze geven hem weinig kans op overleven. Ze gaan proberen er wat maandjes bij te plakken. Zo vreselijk wat die lieve mensen overkomt.
Een beetje bijgekomen en energiearm ga ik mijn boeltje opruimen en bel Manlief.
In het kleine dorp waar hij werkt hebben ze 2 oudere mensen gevonden in hun huis: vermoord.
Wat een ellende op 1 dag.
Mag het morgen een beetje leuker zijn?
2 opmerkingen:
Tja zussie, het leven zit soms heel rot in elkaar..Maar morgen is het 12 september ;))
(heavy he?)
Soms is het leven KUT. Sterkte
Een reactie posten