DEET

Gisteren had ik het geluk mee te mogen als begeleider bij Kiddies schoolreisje. We hebben ons prima vermaakt maar werden lekgeprikt door bovenaards grote zwarte muggen van het bos.

Kindlief heeft , helaas, mijn overmatige charismatische uitstraling ten opzichte van vliegende steekinsecten geërft. Gisteren leek het nog mee te vallen, maar vanochtend werden de gigantische rode bulten op haar armen, benen en rug zichtbaar. Ze heeft zelfs een enkel die 10 % ( echt gemeten ) dikker is vanwege een "bloodsucking insect".

Ondanks deze ongemakken kon ze toch nog haar rijschoenen aan (lang leve elastiek) en heeft ze heerlijk kunnen rijden in het bos (jawel) tijdens de les. Daarna gingen we naar haar verzorgpony en de dame waagde er een paar sprongetjes aan.

Volgende week hebben ze weer een uitje, waar ik bij mag vergezellen. Alleen dan naar een waterrijk gebied hier in de buurt. Dat wordt een slachtveld. Waar heb ik de DEET gelaten!!!!!!!!!!!!

Shopping

Iets later dan de dag ervoor zijn we op pad gegaan met de Metro richting Central Park en de Applestore. Ik had van Smitsky al een milde vorm van verdoving, verpakt in een klein wit pilletje, gekregen en deze begon zowaar te werken dus konden we op pad om een Ipad te scoren.
Nadat we weer rap klotsende oksels hebben ontvangen gaan we even zitten voor een pafke en dat geeft natuurlijk weer wat tijd om wat mensen te fotograferen. Van Hollanders in een net pak tot kraamhouders met een weerspannige parasol. Na wat gezoek en overstappen vonden we de winkel. Ook ik ben gecharmeerd van de Ipad. Helaas was het onding niet op voorraad, dus Smitsky zag dit hebbeding aan haar neus voorbijgaan. Ikzelf ging daarna even een speelgoedwinkel in en kwam, na een "wo bist du"-sms van Smitsky, met een paar leuke paardenreplica's voor Kiddie weer naar buiten.
In een opwelling stapten we in een rijtuig en zagen we een stuk van Central Park. Toen Smitsky opperde dat de daar uitgestalde fotoshoot, met laptop en zonnescherm, een BBQ was twijfelde ik er even aan of ze wel rijp is voor een Ipad.

Daarna besloten we om maar de rest van de dag te proberen om nog wat kadootjes te scoren voor de thuisblijvers en onszelf. Bij Macy's nog wat Levi's voor Hubbie aangeschaft en de avond afgesloten met een etentje in een goed restaurant. The New York Strip (biefstuk) was goddelijk, de rosé trouwens ook. De avond en volgende ochtend nog besteed aan kadootjeshunting en natuurlijk plaatjes schieten. Deze trip smaakt naar meer en ik ben ondertussen al aan het lobbyen geslagen om over een paar jaar eens met het gezin te camperen door the USA.
Ben benieuwd.

The Rock

En toen suisden we 68 verdiepingen omhoog om daarna nog 2 verdiepingen te beklimmen voor dit uitzicht over New York.

Helaas was het niet erg helder, maar het is gewoonweg genieten met zo'n uitzicht.

Mijn tas ( ?!?!?!?!?!) verried, volgens de andere toeristen, dat ik de beste keus was om voor hen van hen een foto te maken met hun eigen toestel.

En laat Smitsky daar nu foto's van hebben gemaakt. Zo zie ik mezelf ook eens in action.

En voor je het weet wissel je emailadressen uit omdat jouw camera een beter plaatje maakt dan dat van hen.

Ondertussen waren we al ruim 14 uur op pad en besloten we naar het hotel te gaan. Als het meezit kunnen we dan de volgende dag nog de Applestore, de kathedraal, Central Park en de Brooklyn Bridge bekijken. Al weten we eigenlijk wel dat dat wellicht een volgende keer moet gebeuren. Net als Soho, Little Italy en al het andere moois wat New York nog heeft te bieden.

De stad heeft ons veroverd.

Transport

Toen we in New York aankwamen sloeg de warmte ons al in het gezicht. Nadat we ruim 8 uur met opgetrokken benen zwetend in een vliegtuig gepropt gezeten hebben kan dat extra laagje zweet dat zich meteen op je huid afzet er ook nog wel bij.

Na het Bordercontrol incident waren we er behoorlijk klaar mee, dus besloten we een taxi te nemen naar het hotel. Lekker in de airco, Smitsky mocht zelfs roken, dus een goede zet.

Een taxi is niet het goedkoopste en snelste vervoermiddel dus we besloten ook nog een Metrocard aan te schaffen. Erg makkelijk, als de metro net zo simpel en duidelijk werd " bewegwijzerd"als in Londen, Parijs en Amsterdam. Maar je begrijpt het al dat is dus NIET zo.

En als de bovengrondse temperatuur al 30 graden is en in de Metrotunnels nog een paar graadjes hoger dan wordt je daar op zijn zachts gezegd niet übervrolijk van.

Daarom namen we toch maar liever de benenwagen,de Hop on Hop off bus of het rijtuig. En natuurlijk net als elke New Yorker doet: gewoon oversteken ook al staat het licht niet op groen.

Toeristje spelen

Nadat we eindelijk, na veel wachten, op de veerboot zijn aangekomen staat het wiebelende vaartuig in no time vol met ander toeristisch volk in de meest kleurige kleding. De skyline van Manhattan valt daarbij behoorlijk in het niet.

Gelukkig kunnen we " de Groene Dame" wel in volle glorie aanschouwen.

Aangekomen op Ellis Island moeten we toegeven dat dit alleen maar echt interessant is als je de gegevens van een voorouder wilt opzoeken, maar we hebben ons toch wel vermaakt.

Als we weer op Manhattan zijn aangekomen pakken we, na wat live entertainment, wederom de Hop on, Hop off bus en stappen uit bij The Rock.

Smoke

Roken is in Nederland al een taboe en menigeen vind dan ook dat je "deze smerige gewoonte"maar moet afleren. Naar mijn mening moet iedereen dat toch lekker zelf bepalen.

Als je dan naar de USA gaat verwacht je dat ze daar nog een schepje bovenop doen.

Het klopt inderdaad dat er weinig plaatsen zijn waar je mag roken, maar er zijn wel een boel mensen die het doen.

Zelfs om 5 uur in de morgen heb je als rokende nog een boel aanspraak terwijl je voor het hotel een sigaretje wegpaft. Smitsky kwam steeds met leuke verhalen over de ontmoetingen voor het hotel terug naar onze kamer op de 24ste verdieping.

Zo zie je maar weer hoe sociaal zo'n verguiste gewoonte toch nog kan zijn.

Ook midden op de dag wordt Smitsky aangeklampt voor een vuurtje en dat levert weer een leuk tafereeltje op.

The city that never sleeps

Zo en dan heb je de tweede dag achter de rug. Terwijl Smitsky gisteravond "tied had veur een pafke" sloeg de terrorist toe. Ik viel om alsof er een bom was afgegaan.

Zij ging nog ff bloggen, maar dat kon ik niet meer opbrengen, dus vandaar, met koppijn, doe ik nu dan een poging de vorige dag te verslaan.

We waren retevroeg opgestaan en hebben veel, heel veel gezien. Eerst naar Times Square, wat helemaal geen vierkant is, maar wel heel apart met al die lichtreclames.

Halverwege de ochtend zaten we onder het genot van een lekker drankje en calorierijke cheesecake te bedenken hoe we naar Ellis Island zouden gaan. De metro is zo shocking hot (platforms welteverstaan) dat het geen aanlokkelijk scenario is om hiermee helemaal downtown te gaan. De oplossing is meestal dichtbij: de hop on, hop off bus.

Terwijl een van de mannelijke aanbieders de straat over rent en ons aanklampt komt zijn , ook op provisiebasis werkende, vrouwelijke collega met hem ruzie zoeken. Want, jawel, dit is haar plek. Drugsdealers en kaartverkopers hebben blijkbaar dezelfde code: "niet in mijn wijk , want dan krijg je met mij te maken".

En ze was niet voor de poes. Zo komt de oeroude "strijd van de seksen" weer bovendrijven. "Als ze het gewoon vraagt dan krijgt ze het van me", zegt hij nog, maar ze is onverbiddelijk. Maar goed dat wij, als councellers in spe, erbij staan want wij hakken de knoop door voordat ze haar klauwen echt gaat uitslaan en bieden aan elk 1 ticket, anders gaan we naar een andere collega. Ze kiezen eieren voor hun geld, maar blijven kissebissen. Waarschijnlijk zijn ze gewoon met elkaar getrouwd.

Genietend van het uitzicht vanaf de dubbeldekker komen we uiteindelijk bij de ferry alwaar "the million dollar question" wordt gesteld. Of we er klaar voor zijn! Nou nee, ik wacht nog liever even.

Maar na wederom heel veel securitychecks, gaan we aan boord van de veerboot naar Statue of Liberty en Ellis Island. Later meer, we moeten nu een I Pad gaan scoren en een aspirine.

Approved?

Gelukkig hebben de terroristen het ( nog) niet nodig gevonden om ons naar beneden te halen en zo zijn we, stram, moe en dus brak aangekomen bij de poort van Amerika.

Vanwege de check, check, dubbelcheck, drie en vierdubbelcheck in het kader van de veiligheid duurt het eeuwen voor je eindelijk eens verder kunt. Maar goed,de Amerikanen hebben er de schrik natuurlijk goed in zitten na 11 september.

Tot zover heb ik alle begrip, maar dan......

Kom je bij de laatste halte. Ellis Island taferelen doemen in je hersenpan op. Aan de balie staat de policy van de Bordercontrol: "we zullen u met respect behandelen".Na een eeuwigheid in een rij te hebben gestaan zegt Smitsky "let op hoor, als wij aan de beurt zijn zijn de nietjes op". En jawel, als Smitsky aan de beurt is voor de ondervraging, vingerafdrukken en Mugshot geeft de beambte een teken dat ze moet wachten en gaat weg. En komt pas 20 minuten later terug.

Ondanks onze vragen waar ##### hij blijft zegt de info dame alleen maar " he should be back".

Na wat heen en weer geschuif in de rijen gaat ook de nieuwe beambte ervandoor, maar komt nummer 1 terug. Dan maar weer naar hem toe. En na een zeer relaxed onderonsje van hem met een andere beambte mag Smitsky, die ik met moeite kan weerhouden van het geven van een middelvinger en zo wil solliciteren naar een gratis retourtje Nederland, naar zijn balie komen. Terwijl ze , al hevig irritated, wordt bevraagd en bekeken, komt beambte 2 terug en wil erlangs, terwijl beambte 1 streng zegt dat ze moet blijven staan voor een goede foto. Je begrijpt dat de bom enigszins barst bij Smitsky.

Beambte 2 kon het niet laten om haar van repliek te dienen en zegt:

" You have quite an attitude and you're not even American".

Bijna in de appel

Ik hoop toch echt dat onze vluchten niet op het "to do" lijstje staan van terroristisch tuig en dat we vrijdag kunnen zeggen:

"we zijn moe maar voldaan".

At your service, madam

Vanavond op een party geweest. De demonstratrice had 2 dozen meegenomen. Ze pakte alles uit en we mochten alles droog "proberen".
Maar goed dat ze de toevoeging "droog" gebruikte want je weet maar nooit wat al dat leuks met een vrouw van deze tijd doet.
Na een boel gegiechel, gebuzz , geruik, geproef en een broodnodige rookpauze werd doos 2 uitgepakt. Nou dat was het grovere geschut.
Roze, Tarzan, Jane, Paars, Zwart, Wit, Glamrock, eitjes, dolfijnen, konijnen, ringen, echt alles werd uit de "kast" gehaald. Het werd steeds warmer in de kamer terwijl ik bedacht wat wij thuis hier eens mee zouden kunnen doen.
Gelukkig was ik niet de enige die het warm had dus aan de producten zal het niet hebben gelegen.
Helaas had ik mijn camera niet mee en is mijn mobieltje nog een model voor het tijdperk van het fototoestel/agenda/telefoon/Internetmobieltje dus heb ik geen plaatjes kunnen schieten van al de producten.


Maar ach, zo is het wel een stuk spannender.

Paardenpraat

Sommige bloglezers vinden dat er teveel in de blogjes over paarden wordt gel**d.

Is misschien wel zo, maar als je regelmatig met die dieren optrekt ga je vanzelf af en toe erover praten. Dus voor hen die het vervelend vinden: je mag nu afhaken.

Kiddie heeft sinds kort een verzorgpony samen met haar vriendinnetje.

De eigenaresse is een leuke, jonge meid die tegenwoordig op een paard rijdt. Ook haar ouders zijn leuke mensen. Dus wat doe je als je weet dat de ze een springwedstrijd in de buurt heeft? Juustem, kijken en fotograferen.

Ik heb Hubbie meegesleurd ( het is vlak bij zijn werk) omdat het handig is dat hij de mensen ook eens heeft ontmoet ( goed excuus toch!).

Gewend als Kiddie en ik zijn aan dressuurwedstrijden was dit toch wel een stuk spannender. Paarden die weigeren, ruiters die er nog net niet afpleuren, paarden die na de zoveelste weigering op hun billen door de hindernis denderen, dat is toch wel andere koek. Ik begrijp nu heel goed waarom Kiddie graag wil springen. Nog even een paar jaartjes geduld, meissie.

Vreemd gaan

Omdat het nu wel eens tijd wordt dat ik wordt uitgenodigd voor een soort van sollicitatiegesprek lijkt het me verstandig om maar weer eens wat aan mijn haardos te laten doen.

Wel hard nodig want de huiskapper, van het vrouwelijke deel van dit huishouden, is er een half jaartje uitgeweest om een kind eruit te wurmen en een beetje te wennen aan het moederschap . Onderwijl hebben we geen ander naarstig knippend vrouw(elijk) mens met een bezoekje vereerd.

Snel een afspraak gemaakt voor Kiddie en ik dacht vanmorgen mijn "prijs" in ontvangst te nemen en zgn. "vreemd "te gaan.

Aangekomen bij de kapsalon met een naam die enige samenwerking vermoed staan de jongedames buiten al rokend te wachten op de klant.

"Pak maar even koffie hoor, we komen er zo aan".

Het klinkt erg vriendelijk, maar voelt anders.

Uiteindelijk neem ik plaats in de kapperstoel en keuvelen we een beetje.
Onderwerpen als stemmen en wel of geen drukte in de zaak vallen niet geheel in goede smaak. En ik bedoelde het zo goed. Ik had toch ook kunnen zeggen: "wat een bullshit dat je geen tijd hebt om te stemmen. Je moet prioriteiten stellen. In de tijd dat je voor de deur stond te paffen had je al 3 x je stem kunnen uitbrengen. Wees blij dat we stemrecht hebben, domme blonde doos." Maar dat heb ik niet gezegd. Ze was ondertussen met iets scherps in mijn haar aan het wroeten. Ik kijk dus wel uit.

Mijn haar krult nogal. Dat probeer ik in te dammen, maar zo'n kapstertje moet natuurlijk weer uitpakken en pleurt er allerlei fantasievolle meuk in en zorgt dat ik aan het einde van de rit een he-le-boel kleine krulletjes heb.

Ik kon het niet laten en zei "ik lijk wel een poedel".

Ik ben bang dat we geen band voor het leven hebben gesmeed.

Niets

Het weekje is weer goed begonnen.
Manlief is hondsmoe en hangt tegen oververmoeidheid aan.
Tevens gaf hij aan dat auto nr. 2 wel erg aan het roesten is en dat er een andere moet komen. Dat het gevaarte motorisch nog prima is geeft hij toe, maar hij had ook al stiekem gezien dat er een leuke Alfa te koop is.
"Tactvol" zei ik dat we best met een auto minder kunnen, want ons wagenpark slokt een groot deel van onze maandelijkse inkomsten op. Dan moet ik maar gewoon iets vaker op de fiets en hijzelf op de motor. Spaart ook weer een sportschool uit. Toegegeven zijn argument dat dat prima kan in de zomer, maar minder in de herfst en winter, is er een van het sterke soort. Nog maar even over nadenken.
Vanmorgen gaf ook onze "Annie"er de brui aan. Waarom die machines het na een paar jaartjes alweer voor gezien houden is mij een raadsel. Die hebben blijkbaar lak aan "werken tot aan je pensioen" en besluiten gewoon dat het tijd is geworden voor de WAO. Maar ze is nog niet door de keuring dus wellicht kunnen we haar nog enigszins tot leven wekken.
Na al deze , geldverslindende, narigheid heb ik alvast een poging gedaan om weer wat ruimer bij kas te komen zitten en 2 sollicitaties de deur uit gedaan. We zijn benieuwd en verwachten niets. Maar dan ook helemaal NIETS.

Zaterdagvulling

Er zijn van die dagen dat veel mensen iets leuks plannen. Dan wil het ook nog wel eens voorkomen dat er teveel activiteiten zijn om in die ene dag bij te wonen. Zo ook vandaag.

Met vriendin G. had ik afgesproken dat ik mee zou gaan met haar PV uitje ( Bottervaren).

Ik ben er altijd voor in om iets met haar te ondernemen dus ik heb volmondig "ja" gezegd.

Andere vrienden hebben afgelopen week "ja" tegen elkaar gezegd en hadden een klein feestje georganiseerd. Dat betekende dus voor Huize Zustertjen een gescheiden optreden vandaag.

Het was een prachtige dag en ik heb me ontzettend vermaakt. Ben wel een beetje verfikt, maar ach, je moet er iets voor over hebben, nietwaar?

Naderhand bleef er nog een stukje avond over en ben ik alsnog naar het andere partijtje gegaan.

En ook dat was gezellig.

Zo vullen we onze dagen. Vervelend leven hebben we toch hè!

Sneu

Over 17 dagen zitten we ruim 8 uur in een vliegtuig. Waarschijnlijk op waardeloze stoelen met nauwelijks beenruimte en daardoor even en passant trombose oplopend.
Maar dat hebben we er, denken we nu nog, voor over om New York te zien.
Nu zijn we alvast wat dingen aan het bespreken. Dollars? Je kunt al pinnen op Schiphol in dollars.
De gezamenlijke (vreet en zuip)pot? Die hangen we om Smitsky's nek en we gooien er allebei een x-bedrag aan kleurloze dollarbiljetten in. Zien hoever we daarmee komen. Een verloopstekker moet ik nog zien op te duikelen aangezien ze daar gebruiken maken van 110 volt. Zijn onze apparaten daar wel geschikt voor? Ontploffingen zijn ze overzees niet zo heel blij mee, dus als we ons verblijf niet willen verlengen is dat ook nog een punt van onderzoek. We moeten onszelf aanmelden via een site of we wel het land in mogen. Maar mijn paspoort is pas volgende week klaar. Proberen niet te vergeten dan de screening te doen.
Mijn fototas moet ook mee, maar waar laat ik dan mijn grote portemonnee met de broodnodige handige plasticjes? Die laat ik thuis ( de grote portemonnee, niet de plasticjes) en ik neem er eentje van Kiddie mee. Niet vergeten om een broek MET zakken aan te trekken c.q. in te pakken. En mijn flesje water dan?
Nou zegt Smitsky: ik heb een rugzakje. Ach wat sneu nou. Wil je erover praten?

Pre-appel

Nu we besloten hebben tot een regelrechte uitspatting, waarna we een jaar op een houtje moeten bijten begint de voorpret.

Gisteren een boekje gekocht met wandelingen. Jazeker, jullie lezen het correct.

Hoe kun je zo'n stad nu beter beleven dan door de straten te lopen.

Al moet je 's avonds en 's nachts niet door Central Park lopen of de Metro nemen want dan vraag je blijkbaar om een heel andere ervaring.

Lezend komen we erachter dat we bijna iedereen die iets voor ons doet ( taxi besturen, kamer schoonmaken, etc.) een fooi moeten geven, dat ze een ander voltage hebben ( dus even een adapter opsnorren voor camera/E-reader/mobiele telefoon) en dat er veel, heel veel mensen wonen en ook heel veel restaurantjes zijn.

We hebben besloten dat we regelmatig en gezond zullen eten. Nu maar hopen dat het land meer te bieden heeft dan een bagel ,hotdog ,burger, friet en vette pizza.