The city that never sleeps

Zo en dan heb je de tweede dag achter de rug. Terwijl Smitsky gisteravond "tied had veur een pafke" sloeg de terrorist toe. Ik viel om alsof er een bom was afgegaan.

Zij ging nog ff bloggen, maar dat kon ik niet meer opbrengen, dus vandaar, met koppijn, doe ik nu dan een poging de vorige dag te verslaan.

We waren retevroeg opgestaan en hebben veel, heel veel gezien. Eerst naar Times Square, wat helemaal geen vierkant is, maar wel heel apart met al die lichtreclames.

Halverwege de ochtend zaten we onder het genot van een lekker drankje en calorierijke cheesecake te bedenken hoe we naar Ellis Island zouden gaan. De metro is zo shocking hot (platforms welteverstaan) dat het geen aanlokkelijk scenario is om hiermee helemaal downtown te gaan. De oplossing is meestal dichtbij: de hop on, hop off bus.

Terwijl een van de mannelijke aanbieders de straat over rent en ons aanklampt komt zijn , ook op provisiebasis werkende, vrouwelijke collega met hem ruzie zoeken. Want, jawel, dit is haar plek. Drugsdealers en kaartverkopers hebben blijkbaar dezelfde code: "niet in mijn wijk , want dan krijg je met mij te maken".

En ze was niet voor de poes. Zo komt de oeroude "strijd van de seksen" weer bovendrijven. "Als ze het gewoon vraagt dan krijgt ze het van me", zegt hij nog, maar ze is onverbiddelijk. Maar goed dat wij, als councellers in spe, erbij staan want wij hakken de knoop door voordat ze haar klauwen echt gaat uitslaan en bieden aan elk 1 ticket, anders gaan we naar een andere collega. Ze kiezen eieren voor hun geld, maar blijven kissebissen. Waarschijnlijk zijn ze gewoon met elkaar getrouwd.

Genietend van het uitzicht vanaf de dubbeldekker komen we uiteindelijk bij de ferry alwaar "the million dollar question" wordt gesteld. Of we er klaar voor zijn! Nou nee, ik wacht nog liever even.

Maar na wederom heel veel securitychecks, gaan we aan boord van de veerboot naar Statue of Liberty en Ellis Island. Later meer, we moeten nu een I Pad gaan scoren en een aspirine.