Het heft in eigen handen

Tjonge wat een week.

Maandag na een 1 daagsweekend weer aan het werk gegaan. Nog steeds een zieke stagiair en dus weer onderbemand. 's Avonds gebeld om iemand terug te laten komen van haar vrije dag voor dinsdag. En passant haar maar in plaats van dinsdag de vrijdag roostervrij gegeven (betekend dat ik m dan niet meer vrij kan nemen, maar a la). Dinsdag de allerrustigste dag van de week was 3 x zo druk als anders. Dinsdagavond nog even tot 21:00 door vanwege het goede doel (geld tellen) en gelukkig, door de hulp van chefken, toch nog een vrije dag, woensdag.


Woensdag bleek geen rustige dag.

Na een knallende ruzie met mutti, de deuren kunnen best hard dichtgeslagen worden zonder ruitbreuk, mocht ik met dochterlief en de poes naar de dierenarts.

Ik voorzag al spuitjes naar de andere wereld en was wel erg ongerust. Gelukkig viel het mee, maar ik heb nog nooit mijn kat, of welke andere kat dan ook, zo ongelofelijk horen krijsen van de pijn. Mijn maag draaide ervan om. De kleine meid kon het niet aanhoren en vluchtte de wachtkamer in. En in de auto kwamen haar tranen. Gelukkig kon ze hier weer een levensles uit trekken. Niet alles kan met zachte hand. Soms doet iets verrekte pijn om het daarna beter te kunnen maken.

Donderdag een lange dag. De klanten wilden maar niet weggaan, zodat de halfuurssluiting 's avonds in het honderd liep en ik uiteindelijk om 19:00 pas richting huis kon gaan. Dan vandaag, 's avonds naar een 50 jarig huwelijksfeest van de ouders van een vriend en daarom moest ik op tijd weg van het werk. Collega biedt lief aan om voor me te werken en was ruim op tijd om me over te nemen. Een uur later dan gepland kon ik weg, met een bezwaard hart want de hal stond gigantisch vol met klanten. Oh wat erg , bah.


Iedereen loopt momenteel op zijn tenen en is compleet op. We worden weer geleefd.


Hoe kunnen we het heft weer in handen krijgen?

Hik

We hebben soms van die acties op het werk die behoorlijk aanslaan.

Momenteel hebben we er ook weer een.

Om cliënten een hoge rente te bieden op een spaarrekening hebben we wat reclameuitingen in de bankhal. Om e.e.a. kracht bij te zetten hebben we heerlijk appels staan in ouderwetse kratten.

Een appeltje voor de....... dorst. Inderdaad.

Menig cliënt begint over de mogelijkheid om de kratjes mee te nemen. Als ze leeg zijn. Anderen denken dat we zelf de polder zijn ingegaan om ze te plukken. Thuh, get real. En iedereen, ook de collega's, moeten beamen dat de appels erg lekker zijn. Tja Poldergrond is natuurlijk een prima basis.

Vandaag was het een andere dinsdag dan anders. Meestal is het lekker rustig, maar nu stond het regelmatig rijen dik in de hal. Ideaal dan om cliënten zoet te houden met een appeltje.

Op een gegeven moment zie ik uit mijn ooghoek een blauw wezen voorbij schuifelen. Dat was dus een plastic zak met een man er in. Slim om zo te zorgen dat je droog blijft. Deze meneer loopt naar de koffie en schenkt in, neemt onderweg even een appeltje mee en gaat weer naar buiten. Okee. Ik sta nergens meer van te kijken.

Niet zoveel later kijkt een cliënt me breed lachend aan en verteld dat ze net een mevrouw de ene deur in zag gaan en twee appels meegraaiend de andere deur door weer verdween. Dat had ik gemist, deze was dus snel.

Voor we het wisten kwam in 1 middag de gehele daklozenpopulatie een appeltje halen. Hmm een appeltje voor de dorst? Meestal gebruiken ze andere dorstlessers. En sparen zit er denk ik ook niet echt in. Ach dan hebben ze in ieder geval 1 dag genoeg vitamientjes binnengekregen.

En gezien het hondenweer van vandaag was dat wel nodig.

TRRRRR

Ik lijk wel een opwindvrouwtje.

Je draait aan het sleuteltje en ja hoor daar gaat ze.. werken, werken,werken,werken,werken.
Avondje doorgaan, volgende morgen weer 6:15 op en trrrrrrr ze gaat maar door. Zaterdagje erbij. Geen compensatiedag, trrr,trrr....t.t.t.t .... Stop.

Jippie het is bijna zondag. Wel 1 dagje vrij en dan word mijn sleuteltje weer aangedraaid en trrrrrrr, avondje extra, roostervrije dag overslaan, trrrr....trrr....trrr en dan wordt het weer een echt weekend en zelfs 3 dagen vrij. Nog 4 lange dagen, pffffff.

Maar ach wat in het vat zit verzuurd niet.

TRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR.........

Bivak (keren)

Om de zoveel tijd worden we getraind.

Hoe ga je om met boze cliënten? Meeveren met de client en ombuigen. Zorg dat ze rustig worden.

Je weet niet half wat voor halve zolen er op de wereld lopen.

Ik kan er hele leuke dingen over vertellen.

Er was een een man, die vaak grof was naar de medewerkers. Ik ben niet bang uitgevallen dus dan stapte ik op hem af. Daarom was hij altijd als de dood voor me en verschool hij zich achter de plantenbak in de hal.

Deze meneer zie ik nog regelmatig in de hal, maar tegenwoordig krijgt hij volgens mij pilletjes om rustig en redelijk normaal te blijven.

Sommigen doen een stapje verder en hebben zeer grof taalgebruik.
Ooit kreeg ik een lading scheldwoorden over me heen waarvan 'jij met die stinkende kut' wel een heel aparte was.

Thuh! Alsof we allemaal op die plek naar rozen ruiken.

Het is helaas al weer even geleden dat we een cliënt naar buiten moesten laten escorteren door lekkere politiemannen, omdat ze niet uit eigen beweging vertrokken.

Maar okee, vanavond hadden we een zeer serieuze training: de overval.
Poeh, je weet het zijn acteurs, maar het doet je echt wel wat. De adrenaline zorgt ervoor dat je goed reageert en ik was zeer rustig en duidelijk maar daarna had ik knikkende knietjes en zin om een potje te janken. Heel leerzaam en ik hoop met heel mijn hart dat ik het nooit hoef mee te maken in het echie.

Die ene acteur was eigenlijk wel een lekker hapje, tot hij een bivakmuts op deed!

Oehahahahahahahaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!

Gisteren was het zover. Met de PV van hubbies werk naar een musical in Scheveningen.

Vooraf eten bij de wok en daarna per bus ernaar toe. Belangrijk dus om ervoor te zorgen dat je niet te veel eet anders wordt je groen en geel in zo'n bus.

Het onderbrengen van dochterlief was nogal een probleem. Oppas is meestal wel te vinden, maar we zouden op zijn vroegst om 01:00 terug zijn en om dan haar nog op te halen is wel al te gek. Maar bij wie zou ze kunnen blijven slapen? Zelf heeft ze nog niet een nachtje overgebleven. We wilden wel, maar zoveel mensen hebben niet van ja leuk doe mij maar een nachtje een kind over de vloer. Zussie wilde wel maar moest arbeiten, en oma wilde wel maar wilden we niet vragen. Ze doet al zoveel voor ons en ze is de jongste niet meer! Vergat ik zomaar mijn lieve schoonzussie. Die zag het wel zitten. Dus kindlief werd naar zwemles gebracht, mocht mee naar het bos om de hond uit te laten en ging om 21:00 meteen slapen. Mooi die schoonzus is vanaf nu vaker de klos.

Ondertussen waren wij ingestapt voor het ritje naar Scheveningen. Veel files omzeild, maar bij Wassenaar was ons geluk op. Een half uur te laat kwamen we binnen stuiteren na een reis van 3 uur. Aargh. Nu blijkt het theater de volgende naam te hebben: Fortis Circustheater. Nee he, dat is toch ook erg. Ach wie weet zijn we over een maandje bij Fortis ingelijfd (ABNAMRO, weet je nog) en hebben we continu leuke aanbiedingen. Positief blijven toch!

Ook al kwamen we veel te laat aan, de voorstelling was nog maar 1 minuut bezig want een aantal orkestleden hadden ook filepech. Mazzel zeg! Okee even dachten we dat ze later waren begonnen omdat wij er nog niet waren, maar helaas dat werkt niet zo.

Toen we uiteindelijk in het theater zaten hebben we genoten van een spectaculaire show met zang, dans, bungeejumpende apen en visuele hoogstandjes. Hartstikke geweldig. Tijdens de pauze snel naar de plee voor de broodnodige waterval. Zit ik daar, gaat het licht uit. Ik denk nog hypermodern systeem net als op het werk dus bewegen met die hap en dan gaat het wel weer aan. Knipper knipper, helemaal uit. Ach plassen in het donker draai ik mijn hand niet voor om. Zonder lenzen loop ik 's nachts ook op de tast naar het plashokje duss.

Kom ik eruit blijkt overal in de wc's het licht uitgevallen. En ik maar achterlijk lopen zwaaien om het licht weer aan te krijgen. Bij terugkomst blijkt de hele ploeg pleite, inclusief hubbie. Even later komt hij met een kadootje voor mij. Lief hubbie heb ik toch. Vlak daarna ging het weer van start, we hadden Jane nog niet gespot.

Ik moet zeggen dat die hype van dat mens Chantal Janzen echt belachelijk is.

Ik heb het mens niet gemist. Een donkerharige dame had nu de rol. Ze deed het heel goed. Net als al die anderen die minder bekend zijn.

Bovendien heeft ze niet eens 1 van de grote rollen. Thuh!

Ontzettend goed was Ron Link. Super en dat voor een ex-idol. We hebben enorm genoten en besloten dat we kindlief volgende keer meenemen.

Maar dan wel lekker met de camper en in Scheveningen bivakkeren.

Enne, hij drinkt lekker....

Worst case scenario

Mijn werkgever is er zo een van continu veranderen.

Flexibel zijn is dus een absolute must. Een meeverende geest is bepaald niet te versmaden.

Jarenlang hadden zussie en ik (die was toen ook collega) altijd al ruim voor het gebeurde in de gaten welke veranderingen er zouden komen. Beiden hebben we een vooruitziende blik en we zijn zeker niet blind voor kleine verschuivingen die worden gerealiseerd op de werkvloer en daarboven. En we wisten altijd al op voorhand wat voor ons de gevolgen zouden zijn.

Daarom waren wij eigenlijk nooit verrast als er een grote verandering aankwam. We zaten niet in zak en as en hadden allang onszelf zover in de goede richting gezet dat de aanpassing prima verliep. Andere mensen hebben dat blijkbaar niet. Ze schrikken zich een ongeluk bij grote veranderingen, klagen steen en been en uiteindelijk veranderen ze niet mee en zijn gedwongen exit bedrijf.

Jammer!

Maar sinds een paar maanden is mijn werkgever wel erg achterlijk bezig en een verandering had ik wel aangevoeld maar zo'n grote was toch een onverwacht ongenoegen.

Aandeelhouders met € tekens in de ogen en een soapachtige strijd om de hoofdprijs is het gevolg. En voor het eerst in mijn werkende leven kreeg ik het even op de heupen.

Mijn hemel we worden verkocht aan de hoogste bieder, zonder compassie voor de medewerkers en het solide bedrijf, dat we nog steeds zijn.
Gek hoor dat een groot en sterk bedrijf zichzelf op de slachtbank neerpleurt en hoopt dat het goed uitpakt.
Over vergalopperen gesproken.
Maar goed, na de eerste schok en irritaties komt het
gelaten afwachten wat komen gaat.

Ik was zelf al zover dat ik dacht ach als hubbie maar aan het werk blijft komt het wel goed.

Maar nu staat hubbie ook aan de vooravond van een megaverandering.

Dan ga je toch samen nadenken over een andere toekomst.


Weet je, dit is natuurlijk een uitgelezen kans om eens na te denken over wat je eigenlijk kunt gaan doen. Er zijn meer mogelijkheden dan jezelf voor mogelijk hebt gehouden.
We zijn natuurlijk geen 20 meer dus het werk ligt niet voor het oprapen.
Maar soms moeten dingen gewoon zo lopen. Het houdt je superscherp. En dat is toch ook belangrijk.


Ik droomde al over weg gaan, reizen bijvoorbeeld. Maar dat kan natuurlijk niet met een schoolgaand kind binnen je gelederen.


Maar goed, het denken gaat door en over een maandje of 2 weet ik waarschijnlijk veel meer. Kan ik nog lekker even wegdromen over al onze mogelijkheden.

Biertje

Weet je, ik vroeg me af of ik de enige ben. De enige met het volgende probleem.

Als vrouw zijnde heb je kledingstukken die amper door een man worden gedragen.

Amper want je hebt natuurlijk exemplaren die er alles aan doen om een vrouw te lijken.

Als je dat ene ding draagt is dat veelal niet omdat je het zo leuk vind.

Meestal is het nodig.

Bij de een omdat het wat volume geeft, bij de ander omdat anders door de

zwaartekracht enkele lichaamsdelen wel heel dicht bij de navel komen.

Je hebt ze ook in allerlei soorten en maten. Van frivool tot uiterst kuis.

Maar, naar mijn mening, het blijven ondingen.

Als je zo'n exemplaar hebt met metalen hulpstukken dan mag je hopen

dat het gaat wieberen in de was en niet op het moment dat je net met een client in

gesprek gaat.

Staat zo l.. zo'n stukkie metaal uit je blouse. En hoe ga je het daarna oplossen?

Want zonder dit stevige dingetje heb je toch echt wel, in meer of mindere mate,

een scheve voorkant. En dat kan natuurlijk niet door de beugel.

In het verleden heb ik menig exemplaar gelapt met naald en draad. Maar binnen de kortste tijd gebeurde het gewoon op een ander plekkie. Mijn oplossing: altijd een extra exemplaar bij je. Het is eigenlijk van de zotte. Wat doen wij vrouwen onszelf toch aan.

Turbo

Afgelopen maandag begon goed. Tenminste als je het vanuit een ziekelijk oogpunt bekijkt.

De strot, altijd het lichaamsdeel dat de eerste symptonen vertoont, in mijn geval dan, begon weer op te spelen. Van een heerlijke door whisky en nicotine doorleefde stem was nog geen sprake, maar dat zat er allengs aan te komen. En dat gezweet is ook zo irritant.
Nu is zo'n strotje voor mij geen bijzonderheid en daarmee kan ik nog bergen verzetten, maar wat doe je als je ledematen aanvoelen alsof je 's nachts met gewichten van 100 kilo hebt getraind.

Je denkt, heb ik nu zo raar in bed gelegen?
Is hubbie per ongeluk vannacht met zijn volle, overigens lang geen 100 kilo, gewicht over me heen gedrapeerd geweest.
Helaas, dat was het niet. Toch niet griep he?
Dat kan niet hoor, ik heb in de vakantie mijn longen er al uitgehoest dus dat lukt niet nog een keer.
Nou wat het ook was, ik voelde me zwaar k..
Dan maar ziek melden. Balen, want ook nog een belangrijk overleg 's avonds. Maar goed, ik kon al geen gewone dag volhouden laat staan een overleg erachteraan.
De hele dag zombiaans doorgebracht en toen ik eindelijk dacht dat misschien een filmpje me wat zou opvrolijken, kon ik de afstandsbediening niet vinden.
Na een half uur als een zwetende kip zonder kop te hebben gezocht, gaf ik het op en ben weer in bed gepleurd.
'S avonds werd het al weer beter.
Dat ken ik want ik ben een avondmens, en die veren op en krijgen meer energie als het donker wordt. Bij nader inzien heeft een zeker D. uit de verhalen van Bram Stoker dat probleem ook.

Misschien morgen maar weer aan het werk.
Grapje, 's morgens voel je je altijd slechter!

Dan maar nog een dagje erbij genomen en jawel al om een uur of 2 moest ik bekennen dat ik me alweer veel beter voelde. Geen pijn meer, behalve mijn rug van het lang in bed liggen.

Geen griep dus, want dat duurt toch minimaal een week? En verkouden was ik ook niet, tenminste niet met loopneus enzo.

Maar wat het wel was? Ik weet het niet, ben allang blij dat ik mijn turbo weer kan aanzetten.

Turbo (belegging), een beursbelegging met een hefboomwerking

Ben en blijf een bankmeisje!!!