Worst case scenario

Mijn werkgever is er zo een van continu veranderen.

Flexibel zijn is dus een absolute must. Een meeverende geest is bepaald niet te versmaden.

Jarenlang hadden zussie en ik (die was toen ook collega) altijd al ruim voor het gebeurde in de gaten welke veranderingen er zouden komen. Beiden hebben we een vooruitziende blik en we zijn zeker niet blind voor kleine verschuivingen die worden gerealiseerd op de werkvloer en daarboven. En we wisten altijd al op voorhand wat voor ons de gevolgen zouden zijn.

Daarom waren wij eigenlijk nooit verrast als er een grote verandering aankwam. We zaten niet in zak en as en hadden allang onszelf zover in de goede richting gezet dat de aanpassing prima verliep. Andere mensen hebben dat blijkbaar niet. Ze schrikken zich een ongeluk bij grote veranderingen, klagen steen en been en uiteindelijk veranderen ze niet mee en zijn gedwongen exit bedrijf.

Jammer!

Maar sinds een paar maanden is mijn werkgever wel erg achterlijk bezig en een verandering had ik wel aangevoeld maar zo'n grote was toch een onverwacht ongenoegen.

Aandeelhouders met € tekens in de ogen en een soapachtige strijd om de hoofdprijs is het gevolg. En voor het eerst in mijn werkende leven kreeg ik het even op de heupen.

Mijn hemel we worden verkocht aan de hoogste bieder, zonder compassie voor de medewerkers en het solide bedrijf, dat we nog steeds zijn.
Gek hoor dat een groot en sterk bedrijf zichzelf op de slachtbank neerpleurt en hoopt dat het goed uitpakt.
Over vergalopperen gesproken.
Maar goed, na de eerste schok en irritaties komt het
gelaten afwachten wat komen gaat.

Ik was zelf al zover dat ik dacht ach als hubbie maar aan het werk blijft komt het wel goed.

Maar nu staat hubbie ook aan de vooravond van een megaverandering.

Dan ga je toch samen nadenken over een andere toekomst.


Weet je, dit is natuurlijk een uitgelezen kans om eens na te denken over wat je eigenlijk kunt gaan doen. Er zijn meer mogelijkheden dan jezelf voor mogelijk hebt gehouden.
We zijn natuurlijk geen 20 meer dus het werk ligt niet voor het oprapen.
Maar soms moeten dingen gewoon zo lopen. Het houdt je superscherp. En dat is toch ook belangrijk.


Ik droomde al over weg gaan, reizen bijvoorbeeld. Maar dat kan natuurlijk niet met een schoolgaand kind binnen je gelederen.


Maar goed, het denken gaat door en over een maandje of 2 weet ik waarschijnlijk veel meer. Kan ik nog lekker even wegdromen over al onze mogelijkheden.