Als een tonnetje

Gisteravond een feestje gehad ter ere van het verhuizen van een tweepersoonshuishouden naar een eenpersoonshuishouden door een gewaardeerde collega. Dat was in eerste instantie geen vooropgezet plan van haar (dat alleen gaan ) maar bleek gaandeweg toch voor haar de meest juiste optie.

Ze had bedacht dat de dames elk een deel van het feestmaal moest meebrengen. Het thema : Italie.

En ik had het nagerecht toebedeeld gekregen. Waarom snap ik niet, want ik ben niet zo'n toetjesfrutselaar.

Maar okee toch maar een poging gedaan om Tiramisu in elkaar te flansen.

De andere collega's hadden ook van alles in elkaar gedraaid. De gastvrouw had zich op velerlei manieren van haar beste kant laten zien. Goede verzorging, mooie aankleding en veel gezelligheid.

En jawel, alles was lekker.

Uiteindelijk na een wel zeer geslaagd avondje compleet rond en vol naar huis getogen, de rest ging nog lekker aan de zwier in seventies stijl.

Zucht ik ben duidelijk al een oude dame aan het worden. Vroeger stapte ik bijna elk weekend tot hubbie in mijn wereldje toetrad. Toen was het snel voorbij. Achteraf was ik eigenlijk helemaal niet zo gek op die stapavonden. Ik dronk zelden iets anders dan spa rood of tonic, vond gaandeweg die 10 jaar de muziek ook niet meer zo fijn om op te swingen en was altijd vredestichter tussen bekvechtende dronkaards, dus ik had het wel gehad. Het dansen mis ik nog wel eens, maar dat is dan ook alles.

Tegenwoordig ben ik blij dat ik niet te laat mijn nest ben ingedoken als 's morgens dochterlief weer (te) vroeg aan het bed staat. Ach dan heb je nog wat aan je dagen toch?

Vandaag lekker wezen zwemmen met de kleine en geprobeerd in ieder geval een beetje van het overdadige diner te compenseren.

Daarna heel stoer een spelletje Disney triviant gedaan dus mijn dag kan niet meer stuk.

En morgen? Gewoon weer centjes verdienen. Jammer dat dat niet gewoon zonder enige inspanning op je rekening wordt gestort.

Ach je moet wat te klagen overhouden.