Ik ben er nooit bang voor, maar dat is niet zo moeilijk als je nooit herstelwerkzaamheden hoeft te laten uitvoeren. Dus 1 maal per jaar ga ik verplicht naar het checkpoint. Elk jaar mag ik weer een ander persoon de hand geven. Alleen de hulpjes hebben een constant karakter.
Maar goed ook, anders denk je telkens dat je je in de deur hebt vergist. In juni van dit jaar vond men dat ik weer nieuwe foto's moest laten maken. Kritisch en niet op mijn mondje gevallen als ik ben gaf ik aan dat naar mijn mening dat zo snel na de laatste keer niet nodig is.
Nadat mij was verzekerd dat het al 3 jaar geleden was, wat vliegt de tijd, gaf ik toe dat het toch wel slim was om te doen. Onderwijl kon ik het niet nalaten om te vragen waarom ik nu door haar werd geholpen en wat het verschil dan was met de echte vakman. Ze werd een beetje kriegel van mijn kritische vragen, maar beantwoordde ze netjes. Ze mag geen breekwerk uitvoeren.Uiteindelijk mocht ik gewoon weer gaan, want alles was prima in orde.
Een paar maanden later kregen we een brief dat het zooitje was overgenomen , poeh poeh verrassend weer een andere baas en jawel de hulpjes zouden zijn gebleven.
In oktober hadden ze blijbaar tijd over om nog maar eens wat fotomateriaal te bekijken en
wat bleek, ik moest toch nog even voor een vervolg komen.
Okee dus toch iets gevonden, het was klein, maar toch.
Aangekomen zie je wie er die dag het breek en metselwerk mag doen en je denkt, een Schotse naam, ben benieuwd.
Een vriendelijk doch autoritair heerschap geeft me een hand en gaat aan de slag. Met mijn gebruikelijke, voor een ander vast wel irritante, manier om grapjes te maken probeer ik het bezoekje wat op te vrolijken. Maar helaas de man is van het kaliber Stiff Upper Lip.
Op de vraag wilt u een verdoving vraag ik of het nodig is. Jazeker zegt hij dan. Nou vraag het dan niet, klojo. Ondertussen wordt mijn borstkas als bijzettafel gebruikt en regelmatig moet een gereedschap uit mijn haar worden gevist. Ook mijn opmerking daarover heeft geen noemenswaardig effect op de man. Na een gewroet en gebeuk van 45 minuten sta ik weer buiten. Toen ik vroeg of het normaal is dat het zo lang moet duren zegt hij doodleuk ja als het goed moet dan wel.
Nou volgens een boel anderen die het kunnen weten was het een erg lang behandelingetje.
Dat wordt vast weer dik bijbetalen.
En ik heb nu een behoorlijk beurse smoel. Wil niet weten hoe ik me zonder de spuit had gevoeld.
2 opmerkingen:
Ik weet wel hoe het voelt zonder spuitje, en ik moet je zeggen dat ik daar een aardig trauma aan hebt overgehouden. Mijn huidige tandarts durf ik niet eens te vertellen dat ik pijn heb. Maar hij kent me onderhand een beetje en gaat heel rustig te werk. Is duidelijk en zegt wat hij denkt dat verstandig is. Hij geeft mij het gevoel dat ik zelf nog wat regie hebt. Dat is er tenminste 1 die weet hoe te handelen.
Dikke kus op je goede kant T+J
Vind wel heel vreemd dat hij drie kwartier over een gaatje moet doen. Weet je wel zeker dat het een gaatje was??
ennuh, snap je nu een beetje dat ik aan de schijteritus raak van de tandarts?? Maar ik vind het wel akelig voor je, dat je op deze manier kennis moet maken met je 1e (?) gaatje...
Een reactie posten