Oud nieuws?

Daar zijn we dan, de laatste dag van 2009. Per definitie een dag om aan het voorbije jaar te denken. Wat er allemaal is gebeurd of juist niet en hoe lang het alweer is dat sommige mensen niet meer bij ons zijn.

Al wil je soms wel weer eens terug naar "vroeguh" je kijkt ook naar de toekomst. Wat hoop je volgend jaar mee te maken? Een grote prijs winnen zou niet verkeerd zijn. Maar om nu in de krant van 31 december 2009 dit onderschrift te moeten lezen.. dat bracht me terug naar 2001.

Samen

Nog 2 dagen en dan gaan we een bezoekje brengen aan mijn vader. Hij heeft een grote residentie op de Drentse Hei. Er lopen stoere, op oeros lijkende, koeien in zijn achtertuin en hij heeft veel mooie bomen om naar op te kijken.
Dit jaar gaan we weer met z'n allen die kant op, maar nu gaan we ook een oude vriendin van hem verhuizen.Ze komt niet bij hem inwonen, maar gaat waarschijnlijk een paar meter verderop bivakkeren. Al kan het zijn dat nog voor het tot rust komen op haar plek ze het luchtruim heeft verkozen boven de aarde.

In ieder geval is het een moment van saamhorigheid die we voor 11 september 2005 misschien wel wisten dat het bestond, maar nog niet zo sterk hadden ervaren.

Geweest

Al hadden we slim actieloze en actieve dagen afgewisseld dit jaar, ik ben wel een beetje moe van de kerstdagen. Nu kan het tripje naar een stressvolle Ikea er ook aan hebben bijgedragen.
Maar we hebben een paar zinvolle dingen geleerd en de volgende conclusies getrokken.
Hubbie kan beter geen bruine tegels meer bakken
en dat we Sunseekers hebben gemist.

Deze dingen moeten we vooral proberen te voorkomen volgende kerst.

xxxxx mas

IEDEREEN FIJNE KERSTDAGEN

Kaboum

Het is weer DE tijd van het jaar. Dat iedereen zich door de supermarkt heenworstelt alsof ALLES maar dan ook ALLES op moet omdat we een lang weekend tegemoet gaan.

Ik kan daar niet zo goed tegen ( understatement van het jaar) en ga het liefste zo vroeg of zo laat mogelijk en ALLEEN de boodschappen doen. Al zijn een paar setjes handen op zijn tijd om te helpen sjouwen niet te versmaden.

Aangezien wij niet bij anderen gaan eten maar anderen wel bij ons kon ik er gif op innemen dat ik wat van de gekte zou meemaken.

Vanmorgen stond ik op tijd op om VROEGER dan VROEG op de stoep van bakker en slager te staan voor goed vlees en lekker brood. Ik was vlot aan de beurt en het liep voorspoedig.

Al voor 10 uur liepen Kiddie en ik met Smitsky's Schaduw in het besneeuwde bos voor een lekkere wandeling.
Toch wel handig als je niet hoeft te werken, lekker rustig!























En dus heerlijk de MEGAdrukte ontlopen. Dacht ik.

Thuisgekomen zag ik dat ik teveel had betaald voor mijn onsje rosbief. Ongeveer 4,5 keer teveel.

Slager gebeld, deze doet niet lullig en ik kan het verschil op komen halen. Ach het is maar 20 kilometer met de auto ( heen en terug) en op het drukste moment van de dag....in het winkelcentrum.

Het duurde 20 minuten om de auto te parkeren, maar ik werd niet pissig, nee hoor, ik werd witheet.
Heb ik toch nog mijn stressmoment gekregen.

Murphy

Wat wij niet hebben en onze huisdieren wel is een lekkere, dikke, warmtegevende vacht.

En gaan ze graag naar buiten?

Nee!

Meestal moet je ze bijna bij de deur neerslaan om ervoor te zorgen dat ze niet naar binnenglippen en verplicht eens een uurtje buiten gaan rond struinen.

Maar dit exemplaar is gelukkig een echte stoere vent. Overdag lekker buiten en 's avonds kroelen op de schoot van een van zijn baasjes. Zo heb ik ze graag.

Stoppen! Foto

Vandaag op pad naar Zwolle om mijn oud collega's volgens belofte te bezoeken.

Bewust niet mijn camera meegenomen om mijn metgezel niet te ontrieven. Vantevoren alvast een paar plaatjes geschoten van "de achtertuin".

Ik vond het idee van een "stoppen foto" scenario niet fair tegenover mijn Kiddie.

Maar man wat was dat balen. Sneeuw, wind en zon maakten het zulk mooi fotoweer dat ik menigmaal mezelf voor de kop kon slaan. Maar goed, na een ommelandse reis door prachtig wit landschap zijn we aangekomen op mijn oude werkplek. Daar waar ik lang de scepter heb mogen zwaaien is een leegte. De verbouwing is gelukt.

De mensen zijn nog net zo leuk en gezellig, en toch is het nu al anders. Een aantal keer moest ik een brok wegslikken, maar ik heb me er doorheen geslagen.

Naar huis tuffend kwam ik erachter dat ik die sleutel van dat safeloketje van het kantoor nog steeds in bezit heb. Die wilde ik overdragen vandaag. Oeps. Dat wordt binnenkort nog een ritje naar Zwolle.

Snik

Het kan niet waar zijn, ik hoop dat ik het wederom niet goed heb gezien,
maar het lijkt er op dat ik nu echt mijn eerste

GRIJZE HAREN heb.

Snik.

Let it snow

Het is zover. De eerste sneeuw is gearriveerd.

Dat betekent dus de eerste grote pan homemade snert van deze winter in Huize Zustertjen.

Lekker hoor, nadeel echter dat je na zo'n pannetje prut maken zo ongelofelijk meurt. En dan heb ik het nog niet eens over wat er gebeurt NA nuttiging.

Enjoy your freedom

Na bijna twee weken van enige vorm van grieperitus ben ik momenteel weer redelijk helder in de kop.
Okee af en toe een roggelbui en ik moet niet bukken want dan knapt er iets in mijn oren en ik wil niet weten wat dat iets is dat er knapt. Dus maar 1 remedie: niet bukken.
Gisteren en vandaag kwam er post van het UWV.
De eerste brief bevatte de volgende boodschap:
helaas pindakaas u krijgt nog zeker 3 maanden geen cent van ons en
de tweede brief : u wordt gesommeerd om weer eens langs te komen om te l***** over wat u al gedaan heeft om weer aan het werk te geraken.
Alsof ze bang zijn dat ze me straks WW moeten betalen en me vóór die tijd aan het werk willen hebben.
Nu voel ik me al zo ontheemd omdat ik "ongeoorloofd" thuis zit, gaan ze me ook nog achter de broek aan zitten want ik zit al wel 13 werkdagen thuis!

Mijn moeder zat me vanochtend al meewarig aan te kijken toen ik vertelde over de 8 sollicitaties die ik had lopen en zei woorden van de volgende strekking:

Geniet van de vrije tijd en van je dochter. Je moet niet altijd willen werken. Er is genoeg werk in huis. Dat laatste had ik liever niet gehoord.

Ik hou ook van jou

Laatst hadden we in Huize Zustertjen gesproken over het fenomeen "kerstkaarten sturen". We doen er zoals elk jaar gewoon weer als makke schapen aan mee. Maar de laatste jaren proberen we wel een eigen foto te doen. Mijn pogingen in het verleden om een foto van Kiddie en ons met kerstmuts door de toelatingscommisie te krijgen zijn jammerlijk mislukt. We hebben al eens een foto van een bevroren raam gehad, een oude auto in de sneeuw en een Iers geveltje met bewegwijzering met daarin stiekem onze kerstgroet verwerkt. Maar wat doen we dit jaar?
We dachten wel wat moois te kunnen maken in Londen. Is ook wel gelukt, maar Hubbie kwam met een , ook in mijn oren, goed idee. Want zo'n kaartje is mooier met SNEEUW dan regen. Ondanks mijn cynisme ben ik toch een beetje een romanticus.
In 2000, het analoge tijdperk, hebben we eens met de familie in een huisje gezeten en toen sneeuwde het. Hubbie wist dat daar die ene foto is gemaakt. Gelukkig wist ik welke er bedoeld werd, maar helaas heb ik om zeer duistere, mij onbekende redenen, tussen 1994 en 2001 weinig foto's ingeplakt. Dus dat wordt zoeken in de negatievenbak naar deze ene foto. Scan maken, bewerken en voilà. Toch?
Ondanks dat dat irritante virusje weer de kop begint op te steken heb ik mijn hoofd ondersteboven in de negatievenbak gehangen. Want ofschoon ik 90 % netjes in A-4 hoesjes heb gedaan. Deze zat er niet bij. Dan de overige 10 % maar doorwroeten.
Na ongeveer 1 uur heb ik het gevonden. En dit Eurekamoment heb ik luidkeels gedeeld met de medebewoners van dit huis. Ik verwacht allang geen antwoord meer , maar het bevestigende "huhum" dat uit Hubbies mond kwam is het in wezen ook.
Na nog een half uurtje knokken met mijn weerbarstige scanner had ik de foto op zijn best.
Mijn humeur is al wat gedaald omdat mijn lijf weer begint te protesteren tegen enige actie.
Komt Manlief met een leuke opmerking " ik weet een andere leuke foto voor de kerstkaarten". Hij verbleekte niet bij mijn vuurschietende ogen en vroeg onschuldig "of heb je de foto al gevonden?"

Jammerrrrrrrrr

Het zal je maar gebeuren.
Ben je gevormd door een zwaar onderbetaalde arbeider in Verweggistan, kom je ondanks de verre reis toch zonder kleerscheuren aan in een kikkerlandje en leggen ze je in een klustoko tussen allerlei exemplaren van paars en zwart tot goud en zilver.
Eindelijk is er iemand zo gek om je te kopen, heeft ze je binnen 24 uur al om zeep geholpen.
Je hebt het enige gedaan wat je nog kon: uit wraak nam je een paar balletjes extra mee in je sliding naar beneden.

K.. met peren

Ik heb het geprobeerd, maar helaas is het niet gelukt. Afgelopen dinsdag had ik mezelf aan de betere hand verklaard.
Dat ik zwetend en op allerlei vreemde momenten induttend mezelf de dag doorsleepte mocht de boodschap niet afzwakken: ik heb geen griep.
Maar zoals we allen weten kun je het wel willen maar alleen wilskracht is niet voldoende.
Daarom maar besloten er wat meer aan toe te geven.
Want na een aantal dagen vol keelpijn, neusverkoudheid, nies- en hoestbuien, waarvan je meteen gaat verlangen naar een luier omdat je het anders niet droog denkt te kunnen houden, komt de oorpijn en de allesoverheersende koppijn.
En dan die vermoeidheid. Toen ik Pfeiffer had voelde ik mijn wegvallen wel aan, nu komt het onverwacht. Zittend in een stoel als je net uit bed komt. Wachtend in de auto op je moeder tijdens haar ziekenhuisbezoek van 45 minuutjes en wakker worden omdat het koud wordt in de auto. Ik ben hartleers, maar weet dat het waar is: ik heb WEL griep.
Dus het 'genieten" van zovele uurtjes aan vrije tijd moet ik nog even uitstellen. Volgende week zal het toch wel beter zijn? Dan moet ik mijn tweede prik voor de Mexicaanse griep halen. Is dat nog wel nodig? Volgens mij heb ik nu al genoeg antistoffen aangemaakt.
Bah, ik haat dit!

No flu today

Vandaag de eerste dag van mijn nieuwe planning. Aangezien ik nu wel een heleboel vrije tijd om handen heb is het oppassen voor "het zwarte gat" en mezelf niet maandenlang te wentelen in ledigheid.
Dus ik heb al een mooi, niet te strak, schemaatje opgezet.
Maandag is de dag van het kilometers maken. Lekker ( dat zeg ik echt gemeend) opruimen, schoonmaken en een aantal uren leren. Dan als beloning lekker met een flutromannetje en een kop thee op de megafauteuil uitrusten tot het tijd is om het avondeten te gaan brouwen.
Dit was vast gelukt ware het niet dat ik met een fikse verkoudheid kamp.
Mijn energielevel is gek genoeg iets lager dan benodigd voor bovengenoemd schema. Mijn stem is nagenoeg weg. Al is dat niet erg want tegen wie moet ik , als werkeloze huisvrouw, overdag aanpraten?
Langzaamaan ben ik al wel begonnen met het opruimen van dozen vol overbodige, maar nog niet rijp voor de vuilstort zijnde spulletjes. Alleen is dat in mijn huidige tempo een karwei van pak 'm beet een week. Het ene moment snotter ik, het andere moment kan ik geen adem meer halen door mijn neus en lig ik te zuchten en te kreunen en begint mijn hoofd te bonken.
Ach ik zal niet klagen. Het had veel erger gekund... ik heb in ieder geval GEEN griep.

Kloas

Vandaag was het weer zover: het heerlijk avondje is gekomen.
Kiddie heeft al aangegeven dat ze , ondanks meerdere keren uitleg van onze kant, gewoon vind dat Sinterklaas ECHT is. En nee zegt ze, niet zeggen dat je de kadootjes zelf hebt gekocht, dat wil ik niet horen!
Okee, wat jij wilt!

Terwijl ze op de computer een spelletje doet en Hubbie pannenkoeken bakt zeul ik een heavy weight jutezak de trap af en zet 'm zo zachtjes mogelijk voor de deur.
Achteraf bedenk ik me dat ik het net zo goed in zicht van Kiddie had kunnen doen. Ze heeft toch besloten dat de Pieten het daar neerzetten, dat idee ram je er gewoonweg niet uit.
Uiteindelijk konden we dus vol spanning aan de uitpak beginnen.
Gelukkig viel alles bij ons meer dan in de smaak. Al was ik wel verbaasd dat ik op een gegeven moment een paar zakjes verse groenten uitpakte. Toen daarna een kruidenmix, een wokkookboek en een WOK tevoorschijn kwamen viel het kwartje. Waarschijnlijk een hint van de Sint omdat het koken de komende tijd weer MIJN pakkie an is. Jawel wrijf het er maar in.
Ik zal nog eens 2 keer nadenken voor ik deze Sint weer een lekkere Whiskey kado doen. Tsss.

Wah Wat?

Welkom in de wereld die WW heet.

Kreeg vanmiddag een telefoontje van een alleraardigste meneer uit Zwolle.
Hij zegt dat ik eind maart een WW uitkering krijg over maart 2009. Want er is een opzegtermijn van 4 maanden en omdat alles op de 2 de is getekend komt er nog een maand extra bij.
En nee mevrouw, het is niet zoals uw werkgever heeft gezegd, u krijgt voor die tussenliggende maanden geen uitkering! Daar moet je het dus maar mee doen. Krijg je een premie ( heb ik overigens nog niet), wat een geluk is natuurlijk, moet je nog eens 5 maanden zelf ophoesten. Hoezo je hebt er altijd voor betaald en je hebt er recht op. Ik hou er al niet van om mijn handje op te houden en dan krijg je dit ook nog. ben blij dat ik het niet laat vastzetten.
Mij sturen ze niet met een kluitje in het riet en ik zeg ( ik ben heel aardig gebleven en toch stotterde hij!!) maar ik heb al in juli getekend voor boventalligheid.
O, zegt de beste man dat kan het verhaal veranderen.
Maar een kopietje sturen en hopen dat het meevalt.
Zal wel niet.

Open ogen

Het is even wennen en daar moet ik gewoon doorheen. Ik laat het allemaal maar gebeuren.
De Ferrari op circuit-stand zit er nog op, maar dat veranderd vast sneller dan ik verwacht.
Het is wel een hele aparte ervaring dat ik, zoals gisteren, zomaar spontaan een bakkie heb gedaan bij de gastouder die toch een groot deel van de schoolweek je eigenste kind opvangt.
Of dat je zomaar even aan kan bij Mutti.
Gisteren is er aan haar oog gesleuteld en ze vond het enorm meevallen ( zie: http://smitsky.blogspot.com/2009/12/gluren-door-een-spleetje.html ). Ik kan veel hebben, ben niet gevoelig voor een stevig operatieverhaaltje, maar als men het over een oog heeft.......
Je raad het al, moeders moest zo nodig uitgebreid over haar onderhoudsbeurt vertellen en ik voelde al een lichte wegtrekker aankomen. Het ging goed, die vingers in de oren helpen best redelijk tegen ongewenste info.
Maar goed, moeders heeft vaak een lange aanloop nodig voor ze iets "laat doen"aan haar lijf. Je wilde niet weten hoe ze stijgerde toen er werd geopperd dat ze van 3 naar 4 x per dag moest met haar insulineshot. Nu is ze alleen maar blij dat ze het toch is gaan doen. Hetzelfde met de starende oogjes. Ze is nu al tevreden en aangezien ze mij vroeg of ik een nieuwe ketting en ring had gekocht en ze er vol belangstelling naar keek denk ik dat dat terecht is. Ze werd helemaal gelukkig toen ik haar luid en duidelijk verteld dat ik dat al jaren dagelijks draag.
Er gaat een wereld voor haar open.

Home Sweet Home

Onze laatste volle dag in Londen stond in het kader van "Shop till we drop".

Nadat we het overgewaardeerde, kitscherige Harrods hadden gevonden zijn we wat uurtjes druk geweest met het kopen van een aantal Sintkadootjes.Wonderbaarlijk dat een aantal dingen, omgerekend, hier goedkoper zijn dan bij de Polderse Intertoys. Na een drankje in het protserige restaurant en een plasje in "het toilet van de vergane glorie" gingen we met groene tasjes vol koopwaar naar de volgende winkelstraat: Oxford Street.

Natuurlijk nog even een heel belangrijk plaatje schieten:

De "Primark" was ietsjes minder druk dan zaterdag en daar kon ik nog redelijk vlot van mijn geld afkomen. Toch fijn dat ook "good old England" heeft begrepen dat een betaalautomaat damned handig is.

Met brandende voeten sleepten we ons aan het einde van de middag weer richting hotel.

We hebben een boel spulletjes extra, maar hebben niet voor niets een ,bijna lege, koffer meegenomen.

De volgende dag was onze terugvlucht , maar we hadden 8 kilo meer in de koffer dan op de heenvlucht en dat was 5 kilo teveel.

Na wat heen en weer in -en uitpakken hadden we een akkoord van de kauwgom kauwende zuurpruim van een grondstewardess en mochten we door de douane. Hubbie kocht daarna expres nog een emmer Whiskey, want dat werd toch niet meer gewogen. Dachten we. Uiteindelijk mochten we op de vlucht naar huis. En al is het jammer dat het voorbij is, home sweet home ( waar Kiddie is) is ook wel weer fijn.

Bells were ringing

Londen hebben we al vaker gezien dus buiten het shoppen om hadden we niet de intentie om de toerist uit te hangen bij een "Buckingham Palace" of "The Tower of London".
Nee, nu eens iets niet zo voor de hand liggend bekijken nl. het oude Londense kerkhof Highgate.
Ik had thuis al allerlei informatie tot mij genomen. Dit leek mij een geweldig uitje. Ik wist al bij welk metrostation we moesten uitstappen en dat het een "korte" wandeling was ernaartoe.
Dat er voor die dag een weeralarm werd afgegeven kon de pret niet drukken.
Er moet meer aan te pas komen wil ik een mooie dodenakker laten liggen.
Dat het betreffende metrostation "out of service" zou zijn was nog niet meteen een probleem.
Tot we erachter kwamen dat we in de stromende regen ongeveer een uur zouden moeten lopen, heuvel op, met de kans dat we niet eens het kerkhof op zouden mogen ( toegang alleen met begeleiding en niet vooraf te reserveren) .
Gek zeker dat we dit plan lieten varen? Nou ja, eigenlijk ik, want hubbie vond het allemaal wel best ondanks zijn pijnlijke voet.

Uiteindelijk hebben we Covent Garden bezocht, het London Transport Museum tijdens een hoosbui bekeken en The Tower Bridge beklommen. Daarna werd het snel donker wandelend aan de oever van de Thames.

En om het nog mooier te maken begonnen de kerkklokken ook nog te luiden. Het was vast niet persoonlijk.

Shop till we drop

Een verwaarloosbare nachtrust achter ons latend vertrokken we op tijd naar Eindhoven om met prijsvechter Ryanair naar Londen te vliegen.

Na een ommelandse reis kwamen we aan bij ons hotel alwaar we onze bagage konden stallen. Onze eerste dag hier is een zonnige! We zitten vlak bij Hyde park en daarom besluiten we, ondanks onze vermoeidheid ( we zijn geen 20 meer en zo'n nachtrust van amper 3 uur hakt er danig in) lekker een stuk te gaan wandelen richting Oxford Street.

Eerst halen we een goddelijke baguette bij de plaatselijke Sandwichbar, die live onze BLT ( Hubbie) en Zalm baguette maakt voor een belachelijk lage prijs. Met de buik vol, voor het eerste kwartier, lopen we naar het park.

Daar komen we een heleboel eekhoorntjes tegen. Natuurlijk zijn ze meteen op Hubbie gericht. Er klimt er een zelfs in zijn been. Ik was helaas niet snel genoeg met het pakken van mijn camera, dus jullie moeten me op mijn woord geloven. De diertjes worden door iedereen verwend met allerlei nootjes en zijn daardoor voor de "duvel niet bang".

Aangekomen in de winkelstraat ben ik blij dat we Kiddie niet hebben meegenomen. Het is zaterdag en heel Londen is op de been. De drukte in de winkels is zo enorm dat we besluiten om op een andere dag terug te gaan omdat alles hier wel heeeeeeeeeeeeeel goedkoop is. De pond staat laag en de prijzen zijn kinderarbeidwaardig. Deze wetenschap sluit ik bewust buiten, want anders kom ik thuis zonder koopjes. En daarvoor zijn we toch ook in Londen!

Als we uiteindelijk weer terug gaan naar het hotel ben ik toe aan een rustgevend bad en Hubbie aan een tukkie. Dus doen we dat voordat we uit eten gaan bij de Italiaan om de hoek.

D-Day

Het was 27 november 2009. Mijn allerlaatste werkdag bij ABN AMRO.
Ik hield het droog tot 10:30. Toen vonden een aantal collega´s het nodig om me, telefonisch dat wel, een hart onder de riem te steken. Toen er eentje in het bijzonder me bedankte voor wat ik voor hem heb betekend (wist ik veel dat dat luisterend oor en droge commentaar van mij echt gewaardeerd werd) gingen de sluizen open. En niet op een kiertje, nee het echte werk.
Fijn, en de dag begon nog maar net.
De hele dag door heb ik veel lieve woorden, knuffels en zoenen in ontvangst genomen. Mijn hart voelde steeds zwaarder en zwaarder. Op een gegeven moment verdween een collega. Ze was eerder vrij ( volgens mij was die VT niet bij mij ingediend, maar ach..) en dat kon alleen maar betekenen dat het sluitstuk van de dag wel eens een klapper kon worden.

Getooid met een mijter en stokpaard van Sinterklaas (ik moest voor het afscheid natuurlijk een paardrijles laten schieten dus vandaar blijkbaar dit alternatieve vervoermiddel) ging ik, samen met een collega richting feestplek.
Aangezien ik het de hele middag tranentechnisch droog had gehouden had ik goede hoop dat ik de avond tissuevrij zou kunnen doormaken.
Lauw Loene: bij de eerste speech stroomde de Niagara Watervallen over de wangen.
De hele avond was GEWELDIG.
Eten, zingen, lachen, feesten en zuipen (ja dat kunnen die bankiers wel).
Ik heb nog nooit zo´n geslaagd feest meegemaakt. Applaus voor de organisatoren!
Om 01: 35 lagen we in bed en we stonden op om 04:30 om onszelf klaar te maken voor ons lang weekend Londen. Voor het eerst sinds haar geboorte zonder dochterlief op pad.