Het was 27 november 2009. Mijn allerlaatste werkdag bij ABN AMRO.
Ik hield het droog tot 10:30. Toen vonden een aantal collega´s het nodig om me, telefonisch dat wel, een hart onder de riem te steken. Toen er eentje in het bijzonder me bedankte voor wat ik voor hem heb betekend (wist ik veel dat dat luisterend oor en droge commentaar van mij echt gewaardeerd werd) gingen de sluizen open. En niet op een kiertje, nee het echte werk.
Fijn, en de dag begon nog maar net.
De hele dag door heb ik veel lieve woorden, knuffels en zoenen in ontvangst genomen. Mijn hart voelde steeds zwaarder en zwaarder. Op een gegeven moment verdween een collega. Ze was eerder vrij ( volgens mij was die VT niet bij mij ingediend, maar ach..) en dat kon alleen maar betekenen dat het sluitstuk van de dag wel eens een klapper kon worden.
Getooid met een mijter en stokpaard van Sinterklaas (ik moest voor het afscheid natuurlijk een paardrijles laten schieten dus vandaar blijkbaar dit alternatieve vervoermiddel) ging ik, samen met een collega richting feestplek.
Aangezien ik het de hele middag tranentechnisch droog had gehouden had ik goede hoop dat ik de avond tissuevrij zou kunnen doormaken.
Lauw Loene: bij de eerste speech stroomde de Niagara Watervallen over de wangen.
De hele avond was GEWELDIG.
Eten, zingen, lachen, feesten en zuipen (ja dat kunnen die bankiers wel).
Ik heb nog nooit zo´n geslaagd feest meegemaakt. Applaus voor de organisatoren!
Om 01: 35 lagen we in bed en we stonden op om 04:30 om onszelf klaar te maken voor ons lang weekend Londen. Voor het eerst sinds haar geboorte zonder dochterlief op pad.
4 opmerkingen:
Gelukkig wel een leuke afsluiting van een tijdperk.En nu, lekker uitrusten.
Ja, nu definitief. Ik ben blij dat je een geslaagd afscheidsfeest hebt gehad
@ Vriendin H: bedankt voor je lieve kaartje.
is goed meid,
enneh, we zien je vast wel weer
op kantoor. Dini heeft nog een paar dozen tissues voor je staan
groetjes
Een reactie posten