Het is even wennen en daar moet ik gewoon doorheen. Ik laat het allemaal maar gebeuren.
De Ferrari op circuit-stand zit er nog op, maar dat veranderd vast sneller dan ik verwacht.
Het is wel een hele aparte ervaring dat ik, zoals gisteren, zomaar spontaan een bakkie heb gedaan bij de gastouder die toch een groot deel van de schoolweek je eigenste kind opvangt.
Of dat je zomaar even aan kan bij Mutti.
Gisteren is er aan haar oog gesleuteld en ze vond het enorm meevallen ( zie: http://smitsky.blogspot.com/2009/12/gluren-door-een-spleetje.html ). Ik kan veel hebben, ben niet gevoelig voor een stevig operatieverhaaltje, maar als men het over een oog heeft.......
Je raad het al, moeders moest zo nodig uitgebreid over haar onderhoudsbeurt vertellen en ik voelde al een lichte wegtrekker aankomen. Het ging goed, die vingers in de oren helpen best redelijk tegen ongewenste info.
Maar goed, moeders heeft vaak een lange aanloop nodig voor ze iets "laat doen"aan haar lijf. Je wilde niet weten hoe ze stijgerde toen er werd geopperd dat ze van 3 naar 4 x per dag moest met haar insulineshot. Nu is ze alleen maar blij dat ze het toch is gaan doen. Hetzelfde met de starende oogjes. Ze is nu al tevreden en aangezien ze mij vroeg of ik een nieuwe ketting en ring had gekocht en ze er vol belangstelling naar keek denk ik dat dat terecht is. Ze werd helemaal gelukkig toen ik haar luid en duidelijk verteld dat ik dat al jaren dagelijks draag.
Er gaat een wereld voor haar open.
2 opmerkingen:
Nou, en wat is dat fijn om te horen he? Dat ze zo blij is.
Voor jou zal die nieuwe wereld ook voorzichtig weer zichtbaar worden. Geniet van de (spontanie)tijd van het moment.
Een reactie posten