Op fietse

Vanavond nam Hubbie ze mee van de winkel.
Die van Hubbie is lekker matzwart, maar daar deden ze voor dames niet aan, flauw hoor!

Hubbie is er al op weggereden naar zijn afspraak in het dorp ( 3 km).

De mijne had zo'n kek rekje voorop, maar dat is niet camperhandig, dus daarom eentje achterop. Toch handig voor de boodschappen.

Lekker morgen een tochtje naar Mutti, Smitsky en de school van Kiddie. Alvast een goede start voor het opkrikken van de conditie. Een zuurstofmasker is wellicht een goed idee om mee te nemen.

Voor herhaling vatbaar

Omdat AlfanDeek en Smitsky al wat woorden vuil hebben gemaakt aan ons leuke weekend volsta ik hier met wat gecensureerde plaatjes van dit evenement.

Emancipatie ten top? Mooi niet==>

Isse leuk zo´n strandwandeling.

Behalve dat zandstralen van je fotocamera dan.

Decadentie ten top. Kiddie een eigen badkamer en slaapzitkamer met TV.

Twee verdiepingen had onze hotelsuite.

Bal, bal, bal. Van mij, mij, mij.

Wie pakt wie nu in?

.

Oeps

Ben je "lekker"aan het studeren over de Rationeel-emotieve therapie, de Gestalt therapie, Transactionele analyse en Psychosynthese krijg je een mail van de gastouder alias moeder2 van Kiddie. Nu is het natuurlijk de bedoeling dat je niet je mail opent als je zulke boeiende lectuur hebt, maar gek genoeg kon ik het niet laten.

Hoe gaan jullie het vanavond regelen met de afsluiting van het "heelal-project"? staat er.

Eh, heb ik wat gemist?

Hoe kan dat nou? Toen ik nog dag in dag uit naar die Bank moest tuffen ontging me wel eens een briefje dat we hadden moeten lezen, maar nu ik thuis ben mag dat toch niet meer gebeuren?
Waar de brief is gebleven beats me, maar gelukkig wist de rest, Kiddie incluis, het ook niet.
Gelukkig maar dat er in ieder geval nog mensen om ons heen oplettend zijn zodat we vanavond toch weer ons hoofd hebben kunnen laten zien.
Spannend hoor al die knutselwerkjes van kinderen die we niet kennen.

Fingers crossed

Wat denken jullie?
Gaat Smitsky straks na haar laatste proefles door of stopt ze?

Digi Taal

Gisteren was het eindelijk zover. Ik had het ze al een hele tijd in huis, maar het kwam er niet van. Om nu te zeggen dat ik er geen tijd voor heb gehad, dat wordt vast niet geloofd, maar je moet er gewoon even voor gaan zitten. Dus ik heb dat maar eens gedaan.
Uren heb ik achter de scanner gezeten en het apparaat heeft me geen enkele keer in de steek gelaten. Ruim 250 foto's van lang geleden staan nu op de computer om gedeeltelijk verwerkt te worden tot een digitaal fotoboek van 4 generaties van Hubbies familie. Leuk voor Kiddie later. Prachtig om die liefdevolle ouders te zien met hun kroost, de grappige momenten en de statige portretten.

Dit werk viel me dus alles mee, maar het maken van een digitaal fotoboek... dat is een ander verhaal. Het is niet moeilijk, maar al dat automatische invoeggedoe .. ik wil zelf creatief zijn.
En tot op zekere hoogte mocht ik dat ook.

De eerste keer dat ik eruit werd gegooid was ik net bezig, dus dat gaat nog. De tweede keer was ik al halverwege toen dat gebeurde. En de derde keer? Dat gaat heel lang duren voor die er komt. Dat programma en ik spreken niet dezelfde taal.

Popcorngeluid

Gisteren was een ouderwets drukke dag voor ons. In alle vroegte op verjaarsvisite op een "ruim een uur rijden" locatie in het midden van het land. Dan als een scheet op schaatsen Kiddie naar het verjaardagfeestje van een klasgenootje brengen. Heel strak getimed door Manlief ( hij was blij dat ik wat aan het knikkebollen was, kon hij harder rijden zonder opmerkingen!).

Daarna een bak met geld uitgeven voor retegave fietsen. Even een snel bakkie doen bij Smitsky, Kindlief weer ophalen, naar huis en eten, toen met z'n drietjes naar...

de jaarlijkse autorally. Heb ik dat ook eens een keer meegemaakt. Volgend jaar doen we het weer, maar dan zoeken we een spectaculair plekje. Ik wil natuurlijk wel wat crash actie op de foto hebben!

Dokken

Gelukkig is het ergste achter de rug. Ik weet dat we meestal nog een paar stuiptrekkingen van de winter kunnen verwachten, maar we gaan weer de goede kant op.
Vandaag dus met Hubbie een nieuw exemplaar aangeschaft. Hij mat zwart, ik zwart/wit. Ik heb Hubbie wel aangegeven dat ik natuurlijk wel verwacht dat hij "m" meer gaat gebruiken dan het dure, in verval geraakte exemplaar dat zo'n 15 jaar geleden in ons bezit is gekomen. Hij grijnsde wat, maar ik vond het niet geruststellend. Maar wat geeft het ook, ik ga dat wel doen en ik heb er retezin in. Natuurlijk zal ik, net als vroeger, regelmatig als een woesteling grommend en vloekend de polder doorgaan, omdat je hier altijd de wind van voren krijgt.
Maar daar word je hard van zullen we maar zeggen.

Yes, we can!

Gisteren hadden Smitsky en ik onze "startersdag" van de opleiding. Dat we al zeker 4 maanden bezig ( hadden moeten) zijn is een klein detail, waar we hier maar niet verder op in gaan.
Smitsky reed ons in haar kekke mini naar de blokkendoos waar we verwacht werden, net als zo'n 20 anderen. Als je op de eerste indruk afgaat dan heb je eigenlijk meteen al een boel lol. Wat een typetjes zeg. Laten we zeggen dat ik het niet erg had gevonden als ik er een aantal op de foto had mogen zetten.
Buiten was het een heerlijke lentedag, maar wij mochten de hele dag in een betonnen leslokaal proberen niet te gapen van de bedompte lucht, terwijl de docente op een boeiende wijze ons probeerde wakker te houden.
Alle informatie hebben we letterlijk opgezogen en het staat voor ons beiden als een paal boven water: dit is echt wat we willen!
Dus als we ons door de verschillende huiswerkopdrachten, councellinguurtjes en scripties heen kunnen worstelen is dit land straks 2 goede councellers rijker.

Rosalie

Vandaag is ook de dag dat ik de nieuwe aanwinst in de familie van mijn oud-collega ben gaan bekijken. Ik mocht haar een tijdje vasthouden en wat is dat toch zoet zo'n klein nieuw leventje.

Alleen

Onze "hijkonhetooitmaarnunietmeer- kater" adopteerde een paar jaar geleden de nieuwe aanwinst op kattegebied van de buren. Ze kwam regelmatig, en vooral in de zomer, een kijkje nemen bij ons en de etensbakken binnen. Net zoals onze Murphy, de rode jeweetwelkater, dat ook regelmatig bij de buren deed. Daar hebben wij en de buren geen probleem mee. Vaak zagen we de twee katten in elkaars poten in slaap liggen op de afdakjes en schommelbanken van beider huizen.
Vanmorgen, als was het weer een frisse lentedag, liep ze op de weg. Het viel me op, waarom weet ik niet, het gebeurt zo vaak. Nog geen uur later moest ik de buurvrouw mededelen dat ik haar kat aan de weg had gevonden. Een grote gapende opening waar eerst haar linkerhoofd had gezeten en een donkere bloedvlek op het wegdek als bewijs: ze is niet meer onder de levenden. Geen lente en zomer meer van kroelen zonder gevolgen. Murphy liep doelloos van de weg naar de garage van de buren en terug. Hij weet het, hij is weer alleen.

Drunken sailor?

Om problemen te voorkomen had ik afgelopen week mijn afspraak voor een fotoshoot ( rustig Hermanus!) voor vandaag maar afgezegd. Ik voelde mijn ribben iets te nadrukkelijk en bedacht dat ik beter het e.e.a. kon uitstellen.

Oh wonder, gisteren had ik helegaar geen last van mijn ribjens tijdens mijn hortsikles en vanmorgen, na kindlief uit spelen te hebben gebracht, bedachten Hubbie en ik dat we nu toch wel wat extra werk konden aanpakken.

Al klussend ( Hubbie iets meer dan ik, want ik was op zoek naar een belangrijk papiertje) komt er nog iemand voor de collecte langs (van die stichting die zegt dat liever snel wordt opgeheven, wat let je denk ik dan) en vraagt of we vanavond erbij zullen zijn. Uh, antwoord Hubbie, we hadden eigenlijk andere plannen. Na het sluiten van de deur vraagt hij voorzichtig: "was de vergadering voor de buurtvereniging vanavond?" Ja, dus. De uitnodiging zag er erg vlot uit maar de passage "na het officiële gedeelte gaan we met elkaar zeemansliederen leren zingen" had ervoor gezorgd dat ik de inhoud van dit mailtje uit mijn geheugen had gewist. Ach zegt Hubbie, we moeten Kiddie toch ophalen? Gaan we gewoon weg op een tijd dat iedereen in de buurt ook weg gaat zodat ze zien dat we ECHT niet kunnen komen. Pfff. Gelukkig.


Gerustgesteld zijn we weer doorgegaan. Zie hier ons huisje in "Krakersstijl".

Fotoshoot

Vorige week had ik de eer om BadBunny als model te hebben.

Hier zijn wat resultaten.

Ik heb weer een heleboel geleerd. Enne Smitsky, bedankt voor het goede advies.

Wij kunnen over een jaartje vast wel iets heel goeds opzetten!

Trots 2

Vandaag ging het gebeuren! Smitsky op een paard.

Ze is voor de duvel niet bang dus al helemaal niet voor een knol.

Voor de morele steun ben ik meegegaan. Op de lijst stond ze ingepland op Bolino, maar de keuze viel uiteindelijk op Ayla (want die is niet zo groot).

Ikzelf had al gedacht dat ze het na 1 keer voor gezien zou houden, want zo eerlijk als ze is, ze had al gezegd dat dat gedoe er om heen ( verzorging en opzadelen) ze niets vond.

Maar zei ze vandaag, voor ze erop zat, misschien vind ik het zo leuk dat ik het ervoor over heb!

Klonk hoopvol.

Na mijn ongelukje en dat van Kiddie gisteren was ze niet uit het veld geslagen, maar wel meer bewust van hoe snel je beneden kunt zijn zonder dat je wilt afstappen.

Aangezien ik verwachtte dat dit een eenmalige ervaring zou blijven heb ik de camera meegenomen zodat jullie allen weten dat ze echt op een paard heeft gereden en

er ook echt vanaf is gevallen.

Maar ze stapte meteen weer op en wil zelfs nog een les. Kijk, het is wel duidelijk dat ze familie van mij en Kiddie is.

Trots

Elke woensdag maken we er een klein wedstrijdje van. Op welk 4 hoevig dier Kiddie is ingedeeld om een uurtje te hortsikken. We zaten er deze keer faliekant naast. Ze mocht op Nikkels. Ik helemaal enthousiast, want laten we wel wezen, verandering van spijs doet eten. Draai ik me naar Kiddie om rollen de tranen over haar wangen. Uh, wat nu dan?
Aangezien ik er wel eentje ben van "geen gezeur, gewoon doen"en we haar natuurlijk ook deze filosofie willen laten aanhangen zei ik al": "even schrikken natuurlijk, maar je gaat er wel op rijden toch?" Al zei ik het vragend, ze heeft natuurlijk prima de "finetuning" begrepen en biedt geen tegenstand.
Het gehobbel zoals ze het noemt is aangenaam en ze is best blij met deze nieuwe ervaring tot er een andere "knol" iets te dicht bijkomt en haar rijdier gaat bokken. Ze blijft wel even zitten, maar kan zich niet goed meer herstellen en, inderdaad, ze pleurt eraf.
Nu schrik ik niet zo snel, maar omdat ze vrij lang bleef liggen ben ik toch maar poolshoogte gaan nemen. Ondertussen wordt ze al opgevangen door de instructrice en die vraagt onder andere "waar ben je nu". Zegt ze "op de grond". Uh ja, toen moest ik toch wel even mijn lachen proberen in te houden. We hebben haar gelukkig daarna weer op paard kunnen zetten en ze heeft de les afgemaakt. Kijk dat maakt me trots. Een doorzettertje pur sang.

Lekkel eten

Al een hele tijd hadden we de intentie om weer eens te gaan eten bij het Proeflokaal van Kasparus. Vandaag was het eindelijk zover.
In een huiselijke setting eet je met de eigenaar en kok aan tafel allerlei vers bereide heerlijke gerechten. Het thema was vanavond "Chinees". Kiddie vond de kippensoep zo lekker dat ze zelfs voor een tweede kop de keuken in verdween. En dat is een unicum. De rest van de maaltijd viel bij haar en bij ons ook erg in de smaak.
Op een gegeven moment hoorde ik dat de "dokter" ( ja, mijn eigen huisarts) ook nog zou komen. Eerlijk gezegd leek me dat nu niet echt top. Maar hij en zijn vrouw bleken erg gezellig en zo kwam het dat we onder andere discussies voerden over of het wel of niet prettig is als dokters tijd voor hun patiënten nemen.
Gelukkig kon ik me nog net inhouden om de vraag aan zijn vrouw te stellen of hij koude handen heeft als ze ' s avonds samen in bed liggen.

Mercy

Gisteravond spontaan aangeboden om te helpen met geklus op de manege. De die hards zouden de hele dag aan de gang, maar ik gaf wijselijk al aan dat ik niet de hele dag kon. Want moet je luisteren, zo'n oud gebouw in de plooi krijgen voor het jaarlijks etentje met ex,ex,ex- collega's ( 10 jaar geleden heb ik gewoon de allerbeste collega's gehad, die erna waren ook heel fijn, maar deze 3 zijn nog uit het "we hebben samen een gezellige Toko te bestieren" tijdperk) heeft nogal wat voeten in de aarde ( en kost dus veel tijd).

Omdat we ( Kiddie kan je dan met geen mogelijkheid bij de manege weghouden) aan het werk moesten bracht ik mijn camera natuurlijk niet mee.

Fout! Ze denken toch al dat het ding met mij vergroeit is dus had ik m best mee kunnen sjouwen.

Nadat we al een paar ruiters hun proef hadden zien rijden en onderwijl menig zadel hadden gepoetst, hield ik het niet meer uit en sms-te Hubbie dat hij please, please mijn camera ff moest langsbrengen. En dat doet de lieverd dus gewoon voor me.

Heb ik toch nog een paar plaatjes kunnen schieten.

De vrijwilligers heb ik ook op de gevoelige plaat gezet, maar om geen risico te lopen weer een appeltaart te moeten bakken zal ik ze hier maar niet laten zien.

Sandwich

Als werkeloze moeder heb ik momenteel een luizenleventje. Dus af en toe een zitles om beter op het paard te leren zitten ( zodat je er niet te snel afvalt) is zo ingepland.
Vandaag mocht ik weer. Al is het maar kort, ik heb er het ritje van 10 km voor over.
Jammer echter dat Ayla vandaag schrok van een langssjezend heftruckachtig voertuig terwijl ik net met haar in de opening van haar box stond.
Haar reactie was om er links vandoor te gaan. Jawel, daar stond IK.
Tot tweemaal toe voelde ik het volle gewicht tegen me aan en daardoor de ijzeren hoek van de box in mijn ribben.

Oordeel huisarts was niet verrassend: gekneusd.
Kan tot 6 weken duren zegt deze man met de overigens zeer koude handen voorzichtig.

Maar mag ik gewoon paardrijden? Ja hoor dat mag wel, gewoon paracetamolletje nemen.

Gelukkig maar. Maar het doet wel retepijn.

Werkeloos

Wat is het ergste als je werkeloos bent, buiten dat je zonder werk zit? Hou deze gedachte even vast.

Even een voorbeeld:

Je loopt een uitzendburo binnen waar aan de ramen een groot papier hangt waarop staat dat ze commerciële mensen zoeken voor een Callcenter. Okee, laten we voor de grap net doen alsof ik daar interesse in heb. Ik voldoe ruimschoots aan het profiel en stap dus naar binnen.
De buitendeur zit aan de rechterzijde van het pand. Er staan 3 buro's. De 3 jeugdige medewerkers zitten als volgt: 2 dames aan hun bureau aan de linkerzijde van het pand. Achterin het pand staat buro nummer 3, met frontaal zicht op de deur. De eerdergenoemde dames kijken ongeïnteresseerd vanonder hun oogleden naar me en hopen blijkbaar dat de man van het stel me te woord zal staan. Ik kan het dan ook niet laten om keihard "goedenmiddag" te zeggen. Er komt wat gemompel en de jongeman ( buro nr 3) kijkt me als enige recht aan dus vervolg ik met "o, even naar het achterste buro lopen?". Nog wat gemompel. Ik loop naar het betreffende buro, de jongeman staat niet op, geeft geen hand, maar laat mij staan met zijn beeldscherm tussen ons in. Na wat heen en weer gepraat zegt hij niets voor me te hebben en dat ze nooit iets in mijn ( vrij vertaald) "line of business" hebben en daarom niets heeft laten horen ( ik had me via internet al ingeschreven). Ik opper voorzichtig dat er wel iets aangeplakt staat, maar dat wordt terzijde geschoven want dat is omdat ze "wel eens" zoiets zoeken. Een van de dames vind het nodig om hem bij te vallen zonder ook maar enig moment me aan te kijken of aandacht te geven.
Ahum, blijkbaar ben ik te oud, te duur en te onappetijtelijk ( had nog wel een nette outfit aan gedaan) om een beetje inzet van hun kant te genereren.
Hiermee waren ze in mijn toko niet weggekomen.

Veel mensen hebben er een probleem mee om met zichzelf te moeten leuren om aan het werk te komen. Deze 3 jonge mensen hebben een baan omdat er andere mensen een baan zoeken, is het dan echt teveel gevraagd om de werkzoekende een beter gevoel te geven door hen in ieder geval met respect te behandelen?

Gelukkig ben ik niet zo desperate dat ik me uit het veld laat slaan. Ik ben hoofdschuddend en grijnzend weggelopen en werd bij het volgende uitzendburo wel correct geholpen.