Vallende blaadjes

Je zou het bijna vergeten, maar de herfst is in volle gang.

Er zijn mensen die superdepri worden van dit seizoen en naar middeltjes moeten grijpen om de dag door te komen. Nou die vallende blaadjes hebben op mij juist een tegengesteld effect.

Misschien komt het omdat ik geboren ben in de herfst, want ik vind het een fijn seizoen.

Zolang het droog blijft weliswaar, maar toch.

Van de week spontaan gekozen voor een boswandeling met dochterlief en haar vriendinnetje.

En natuurlijk de fotocamara meegenomen want fotograferen is mijn hobby. Zo min mogelijk door de benen want anders komt dit oude mens niet meer overeind vanwege een tegenstribbelend knietje.

Op nog geen 2 kilometer van mijn huis is zowaar een bos. Mwah bos is een groot woord dacht ik altijd, maar als je na 2 uur wandelen pas terugkomt uit dat bos dan is het toch wel de moeite waard lijkt me zo.

Grappig om te zien waar die kleine meiden op letten. Ik heb een ware ontdekkingsreis gemaakt.

Je moet goed naar de grond kijken en onderwijl uitkijken dat je geen kastanje met stekels kopt.

En wat zijn er veel kleuren paddestoelen . Van smotsig bruin tot lila en een enkele rood met witte stippen. Zouden die eigenlijk niets kunnen produceren tegen depressies? Of lig je meteen tussen 6 plankjes als je ze nuttigt? Denk het wel. In ieder geval wist ik niet dat er zoveel soorten waren in dat bossie bij mij naast de deur.

Op een gegeven moment nog een ware studie gemaakt van een rode libelle. Nog nooit zo'n kleur bij een libelle gezien. Misschien was het wel wat anders. Mij kun je alles wijs maken.

We hebben ons prima vermaakt. Vraagt natuurlijk om een rap vervolg.

Laat ik dan toch morgen maar even een stel wandelschoenen kopen. Hakken in de modder is ook zo wat. Ik kan me nog herinneren, lang, lang geleden een nachtelijke speurtocht in het bos met hubbies werk. Toen had ik ineens 1 laars met en 1 zonder hak. Die was in de modder gebleven. Zoiets vergeet je nimmer meer.