Smok

Af en toe moet je eens wat anders doen.

Een keer aardig zijn tegen je hond, buren of collega's of naar het theater zonder dat je weet wat je kan verwachten. Allemaal heel bijzonder om te doen en de resultaten zijn wisselend.

Gisteren had ik het ongelofelijke geluk dat ik om 5 uur naast het bed mocht aantreden zodat ik om 7 uur 's morgens het kantoor kon openen voor de , altijd montere en vroeg opzijnde, bouwvakkers.

En echt waar, het viel echt mee. Echter toen ik om 18:45 het huis binnenstrompelde was ik toch wel een beetje ongerust over de uren die komen gingen. De hele avond in zo'n theaterstoel na zo'n dag. Phoe als ik maar niet ga snurken.

Ik moet zeggen dat tot en met het eerste deel het allemaal nog wel meeviel. De voorstelling was zo boeiend dat het doemscenario niet werd afgedraaid. Echter in de tweede helft begon mijn rechterbeen tekenen te vertonen alsof er miljoenen mieren in rondliepen, onrustig been dus. Meestal een verschijnsel dat zwangere vrouwen schijnen te hebben. Nee dat is niet bij mij het geval. Mijn hemel niet meer op mijn leeftijd. Dat is pas de goden verzoeken.

De artiest (dit keer allenig )was goed op dreef en met z'n mooie luisterliedjes was ik toch wel erg ingenomen. De tekst "bang is maar voor even, spijt is voor altijd" vond ik wel een mooie.

Hij heeft me de hele avond kostelijk vermaakt met z'n Drentse proat en liedjes. Ik was weer helemaal terug bij vroeger, thuis. Met twee Drenten als ouders komen veel woorden je natuurlijk erg bekend voor. Mijn moeder zegt nog steeds "moe je een smok hebb'n". Nou dat mag altijd natuurlijk.

Aan het einde kwam hij nog even terug en jawel het liedje kwam voorbij en dit keer heb ik niet gehuild.

wie döt mij wat,

wie döt mij wat

wie döt mij wat vandage

'kheb de banden vol met wind

nee ik heb ja niks te klagen

wie döt mij wat, wie döt mij wat

wie döt mij wat vandage'

k zol haost zeggen, jao het mag wel zo

No comment

Count your blessings

Je kunt tegenwoordig niet eens meer zonder gevaar naar het zwembad met je kleine meid.

Nee, we zijn niet bijna verzopen en we zijn ook niet met onze teen in het putje blijven hangen.

Ik bedoel zonder het gevaar dat ik weer een wijze levensles krijg.

We kwamen gewoon een vader met zijn kinderen tegen, waarvan het jongetje dochterliefs "vriendje" is. Ze vinden elkaar gezellig en een heel enkele keer hebben ze samen een middag bij ons thuis gespeeld. Omdat ze bij elkaar in de klas zitten spelen ze ook op school met elkaar. De vader heb ik regelmatig gezien, maar aangezien ik maar 1 x per week bij school sta om haar op te halen is dat sporadisch.

Natuurlijk kom je geleidelijk aan met elkaar in gesprek terwijl het grut met elkaar aan het dobberen is. Ik zag moeders af en toe en vond het altijd al een rare snijboon. Beetje schichtig en aardig op zichzelf.

Ik zit niet midden in het "roddel"circuit en hou me daar bovendien ook het liefst angstvallig verre van, maar af en toe vang je wel eens onbedoeld iets op. Tijdens het kwebbelen met paps vallen een boel stukjes van de puzzel op zijn plek.

Blijkt dat vader al ruim 1 jaar ziek is, hij had een hersenvliesontsteking en is nog steeds niet volledig hersteld. Moeders had sinds de geboorte van kind 2 steeds meer last van de hersenbeschadiging die ze had opgelopen toen ze op 4 jarige leeftijd op een betonnen vloer was terecht gekomen. Het was zelfs niet verantwoord om de kinderen onder haar hoede te laten vanwege het risico van een epileptische aanval. Uiteindelijk heeft vaders de relatie opgezegd en nu gaat moeders snel bergafwaarts. Ze moet zelfs worden opgenomen. Zo triest. Hij heeft de voogdij gekregen en er is langzamerhand rust voor de kinderen. Hij was verbazend positief naar de toekomst. Geweldig!

Dat ik dat nu weer heb. Wie niet beter wist zou denken dat er iemand van boven de regie in handen heeft genomen. Je zou bijna in Hem gaan geloven.

Ik zei bijna.

Spotted?

Heb je het wezen al gezien?

Het is 7 jaar oud, blaft continu en wiebelt vrolijk met de billen, eh sorry staart.

Zucht

Gisteren met een zooitje (on) geregeld een High Tea gehad. Heerlijk vreselijk slechte dingen gegeten. Deels zelfgemaakt en deels zelfgekocht bij de bakker. Natuurlijk moet je dit soort dingen niet te vaak doen, want er blijft best wel een boel over en wat doe je dan?
Juist, de volgende dag gewoon verder eten. Mijn buik heeft alweer een formaat 6 maanden zwanger dus dat wordt veel, heeeeeeel veel wandelingen maken aankomende week. Wat ben ik toch weer zwak geweest. Zucht. Maar het was wel een succes!

Schoonbroer

Schoonbroer is gelukkig weer uit het ziekenhuis ontslagen. Ik hoop dat hij nu weer langzaamaan zijn energieke leven kan oppakken. Natuurlijk moet hij rustig aan doen want naar de ddddddotttteraar is geen kattepis. En als je nagaat dat hij ook al onder het mes is geweest dan lijkt mij dat hij het ff rustig aan moet doen om herhaling te voorkomen.

Maar goed hem kennende staat hij morgen weer oud ijzer op zijn aanhanger te laden.

Even alleen voor hem:

LUISTER naar uwen zustertjen!

Doe het kalm aan dan heb je langer plezier van je adertjes.

Piranha's in de vijver

Vandaag niet gezwommen. Ik moet zeggen dat ik er nogal van baal. Toegegeven ik heb zelf aangeboden om voor een collega te komen werken, maar het blijft jammer. Vooral nu ik weet dat dit nog maar het begin is van de ellende. Een collega is duidelijk aan het einde van haar Latijn en moet nodig wat minder druk(te) hebben en dat betekend natuurlijk voor hen die overblijven een stapje of twee, drie harder lopen . En opvullen van de ontstane leegte? Dat moet ik nog zien. Nu ons grote bedrijf door de kleine Piranha is overgenomen moet er natuurlijk nog omzichtiger worden omgegaan met de fondsen. Ik heb mijn conclusie al getrokken. Dat wordt straks Domino Day.

Maar goed, ik moet natuurlijk niet vooruitlopen op de zaken, maar ik ben eigenlijk wel blij dat ik nog op mijn oude stek zit, zodat ik rustig zoals altijd alle onheil van verre kan zien aankomen.

Koekhappen

Afgelopen nacht is een vriendinnetje van dochterlief blijven slapen. Heel uniek, vind ik, als je dat al aandurft op 7 jarige leeftijd. Ik moest er niet aan denken toen ik zo jong was, maar dit meiske is geen watje en komt al een tijdje af en toe een dagje en nachtje klessebessen met dochterlief.

Toen ik ze samen meenam op vrijdagmiddag na school dacht ik dat een lekkere wandeling in het bos wel leuk zou zijn, maar eerlijk gezegd was het me echt veel te kil weer. Voordat je denkt dat ik een watje ben: ik loop zelfs met vrieskou nog het liefst zonder sokken in open schoenen buiten. En even een zakje in de container gooien doe ik meestal op blote voeten. De container staat zo'n 5 meter naast de deur, maar ach het gaat om het idee.

Dus toen bedacht ik een list om de dametjes binnen te kunnen houden. Hebben jullie er zin in om koekjes te bakken?

Nou dat is niet tegen dovemansoortjes gezegd. Overigens hebben kleine potjes ECHT grote oren want al fluister ik hubbie iets in het oor dan nog heeft het ,normaal gesproken Oostindisch dove, nageslacht het gehoord.

Maar goed, uiteindelijk heb ik e.e.a. klaargezet voor de dames om mee aan te klooien. Natuurlijk had ik net daarvoor schoongemaakt, mijn grootste hobby (!). Had ik dus beter even mee kunnen wachten. Na veel geklieder en geklei kwamen er uiteindelijk koekjes uit de oven en mochten ze het versieren met vloeibare chocolade en gekleurd suikerwerk.

Allemaal heel gezellig maar wat is het ineens een kakafonie van geluid zeg, een verdubbeling van 7 jarig vrouwvolk in huis. Ze laten elkaar niets van het brood eten en af en toe mocht ik scheidsrechter spelen. Oh men, misschien maar goed voor mijn zenuwen dat we maar 1 kind hebben kunnen produceren. Pffff.

Gelukkig vinden ze beiden dat de ander hun beste vriendin is, dus 's avonds kletsen en ouwehoeren als ze moeten slapen kunnen ze als de besten. Maar uitslapen is er niet bij dus lekker vroeg was eenieder alweer half of helemaal teruggekeerd in de dromeloze wereld die werkelijkheid heet.

Maar ach als de kleine meid het maar leuk vind ben ik weer tevreden.

Blote billen?

Als ik de klanken hoor van een doedelzak of een highlandpipe springen me de tranen in de ogen. De een vind het kattegejank, mij raakt het recht in mijn hart.

Klinkt dramatisch, maar het is wel zo.

Dus toen in het theater Rapalje met een bagpipe begon had ik m al zitten.

Of het nu komt door de begrafenis van schoonmama waarbij werd gespeeld op een doedelzak, of dat het gewoon de klagerige klank is, ik weet het niet.

Ik ben altijd blij dat het donker is in zo'n zaal.

Rapalje is geweldig;

een paar jaar geleden gingen we ook naar deze groep en toen miste ik het gebruik van de bagpipe en de bodhran.

Nou dit maakten ze gigantisch goed. Tevens hadden ze een paar riverdancers erbij zodat het spektakel compleet was.

Geweldig.

Er is alleen 1 probleem. Ik wil nu zo graag meteen naar Ierland.

Zucht, nog 5 maanden.

Hokjes

Gisteravond weer heerlijk naar het theater.
Zie ik in de menigte plots mijn allerbeste vriendin, nou vroeger dan, nu niet meer.
Wat kan het toch vreemd lopen.
Waarom duurde het toch zo lang voor ik me begon te irriteren aan de hokjesgeest van deze dame?
Waarom kreeg ze altijd haar zin? Ik moet zeggen dat ik hele leuke tijden met haar heb meegemaakt.
Op vakantie naar Parijs bijvoorbeeld, maar het oeverloze gelul tot diep in de nacht om haar duidelijk te maken dat ze niet zo moest doemdenken mis ik niet.
Dat zij altijd een 'vent ' wilde en ik zei dat ze moest zorgen ook in haar eentje gelukkig te leren zijn werd niet altijd gewaardeerd. En toen ik ook nog als eerste een geweldige vent vond waarmee ik zelfs trouwde, toen was de liefde duidelijk bij haar op.
Wat een verdriet heb ik om haar gehad. Na haar heb ik onbewust besloten alleen maar ruimdenkende mensen dicht om me heen te willen hebben. En volgens mij ben ik daar aardig in geslaagd.

Middelbaar

Gisteren was het Valentijnsdag. Dat zal niemand vanwege de commercie zijn ontgaan.
Nu vind ik dit echt iets voor mensen met een net onluikende liefde zoals heel veel pubers dat continu hebben.
Zelf zijn we van mening dat we beter het hele jaar door kunnen laten zien en merken aan elkaar wat we voelen.
Maar dat het buurmeisje, dat gisteravond zou oppassen, liever naar haar vriendje toegaat kan ik helemaal begrijpen. Dat het een probleem opleverde voor ons vanwege de korte termijn (3 dagen) om een andere oppas te vinden hebben we weggewuift.
Tuurlijk is dat geen enkel probleem, maar hoe gaan we dit nu weer oplossen?

Oma maar niet vragen want de schat heeft afgelopen vrijdag ook al de honneurs waargenomen toen we een heerlijk afscheidsetentje hadden met manliefs oude collega's.

Hmm, lieve schoonzus gebeld, maar die moest lesgeven.
Maar, zegt ze, zal ik zoonlief vragen?
Eh, dat is een vreemd idee. Zo'n 20 jaar geleden heb ik regelmatig op het kleine ventje mogen passen en nu is hij zelf al zo groot.
Oh men, ik ben echt een middelbaar trutje aan het worden. Ik hou ook al van gedocoreerd porselein. Waar gaat het heen!!!!

Maar hij wilde het wel doen en jawel dochterlief vond het super om lekker even met hem te klieren.

Isse fijn

Na een paar vervelende dagen waarop ik alleen maar leek te kunnen slapen, slapen en nog eens slapen ben ik vandaag weer vol van energie.

Heerlijk vanochtend kind naar school gebracht, lekker een uurtje gezwommen, oud papier weggebracht, boodschapjes doen en jawel genoten van een paar afleveringen van The Tudors.

http://www.sho.com/site/tudors/home.do

Zometeen dochterlief ophalen bij haar vriendinnetje en even naar oma voor de thee.

Gelukkig, ik was even bang dat ik aan het opbranden was. Ik geloof dat ik het maar toeschrijf aan een maandenlang sudderend virusje, die ik door de rust weer even heb gesust.

Morgen lekker weer aan het werk en wat een genot vrijdag lekker vrij. Dan kan ik de rest van The Tudors kijken.

Mooi mooi mooi mooi. Hij ook trouwens.

Snoepgoed

Dochterlief en ik hebben een favoriet liedje.


http://nl.youtube.com/watch?v=F99IuKUCAc4


Errug leuk als je m keihard in de auto aan hebt.

3 kwartjes

Mijn moeder is een heel bijzonder mens.
De lezers van http://www.smitsky.blogspot.com/ zullen het met me eens zijn.

Ongelofelijk hoeveel ze voor je wilt doen, ze hoeft niets voor zichzelf en vindt alles wel goed.
Maar aan de andere kant ook een persoon waar je gek van kan worden omdat ze bij tijd en wijle enorm koppig kan zijn. We botsten nog wel eens en ik dacht altijd dat ik het meeste op mijn vader lijk, maar zie nu duidelijk heeeeeeeeel veel overeenkomsten met mijn moeder.
Geeft niet want het is een vrouw om erg van te houden.

Nu heeft ze een maandje terug de opmerking geplaatst dat ze, op haar kosten (tja van ons wil ze nooit geld aannemen), met de kinderen en kleinkinderen op haar 75 ste verjaardag voor de verandering eens iets wil doen. Uit eten met elkaar bijvoorbeeld.

Als mijn moeder zich uitspreekt over iets wat ze leuk zou vinden dan grijp ik dat met beide handen aan want dat is uniek. Ze cijfert zichzelf normaliter voor de (klein)kinderen compleet weg.

Nu is mutti jarig midden in de zomer dus heb ik de familie al gewaarschuwd om alsjeblieft rekening te houden met de vakantie dat ze die ene dag in het land zijn. Wijzelf hebben bewust de terugreis vanuit Ierland een dag of twee vervroegd. Ik zal dit maar niet aan haar vertellen want dan zegt ze weer: dat hoef je voor mij niet te doen hoor!

Komende tijd ga ik voor haar opties zoeken en ik ben benieuwd wat het uiteindelijk gaat worden.

Cl...cl...cl...audia

Gisteren kwam ik op mijn werk en kwam erachter dat er iemand ziek was.
Dus met elkaar tenminste 20 % harder werken.
Nu denkt menigeen dat een zgn. kantoorbaan lekker nietsdoen betekend, maar dan hebben ze zeker al 10 jaar niet meer gelijk. Door het continu reorganiseren is de spoeling erg dun.
We moeten het hebben van stagiaires om een beetje lucht in de bezetting te krijgen zodat er af en toe iemand een vrije dag kan nemen.
Van de zotte natuurlijk, maar ik geef een werkgever toch geen ongelijk, want je moet er allemaal wel van leven. En als je het met elkaar redt ga je toch geen extra kosten maken?

Maar goed, het was vrijdag en dan is het altijd al wat drukker dan de rest van de week. Maar gisteren dacht men ik ga eens bij die bank naar binnen om wat centen te halen. Misschien was iedereen van plan zich het komend weekend helemaal klem te zuipen op de vele Carnavals feessies in de stad en hadden ze geen pasje meer of ze hadden gehoord dat we 'short on staff''waren en leek het hen leuk om bankmeisjes te plagen, maar in ieder geval het was BEREdruk.

Mopperend omdat een enkele collega niet vanzelfsprekend bijspringt maar liever zijn zoveelste sigaretje gaat roken besloot ik het maar weer eens wat positiever op te pakken. Want de anderen stonden wel klaar de helpende hand te bieden. Dat ging prima, want om 14:45 kon ik dan toch nog mijn lunchpakketje verorberen.

De hele dag waren de klanten zeer begripvol op een enkele domme doos na. Maar ach, je weet niet wat ze die dag al allemaal heeft beleefd denk ik dan maar en lach vriendelijk (en echt gemeend) naar haar. Komt toch nog alles goed. Toen aan het einde van de dag nog een gewaardeerde collega het beste gewenst met de nieuwe functie op een 'borrel' en dan snel op weg naar huis een zak kattegrit in de auto geslingerd en compleet opgebrand huize zustertjen binnengestrompeld.
Nauwelijks tijd gehad om hubbies eerste werkdag bij de nieuwe baas door te spreken en ook niet om na te vragen hoe dochterliefs eerste middag bij de gastouder was want we zouden naar het theater.
Nou tijdens de voorstelling ben ik aardig tot rust gekomen en moest janken van het lachen want ze is echt goed. Ze kan overal een leuk verhaal aanbreien. En stotteren doet ze ook niet.

http://www.claudiadebreij.nl/

You win some, you lose some

Hubbie heeft na MP nu ook de smaak te pakken van E-bay. De grote opslokker van het Hollandse Marktplaatsje heeft er weer een zieltje bij. Na het aanvullen van ons mooie Bone China vanuit Engeland, Duitsland en zelfs Australie heeft hij zich gestort op , ook een van onze pre kind hobbies, zilver. We hebben al een boel, maar daar kan altijd nog wel wat bij.

En de ene keer valt het een beetje tegen

Maar vaak valt het heel erg mee