Een keer aardig zijn tegen je hond, buren of collega's of naar het theater zonder dat je weet wat je kan verwachten. Allemaal heel bijzonder om te doen en de resultaten zijn wisselend.
Gisteren had ik het ongelofelijke geluk dat ik om 5 uur naast het bed mocht aantreden zodat ik om 7 uur 's morgens het kantoor kon openen voor de , altijd montere en vroeg opzijnde, bouwvakkers.
En echt waar, het viel echt mee. Echter toen ik om 18:45 het huis binnenstrompelde was ik toch wel een beetje ongerust over de uren die komen gingen. De hele avond in zo'n theaterstoel na zo'n dag. Phoe als ik maar niet ga snurken.
Ik moet zeggen dat tot en met het eerste deel het allemaal nog wel meeviel. De voorstelling was zo boeiend dat het doemscenario niet werd afgedraaid. Echter in de tweede helft begon mijn rechterbeen tekenen te vertonen alsof er miljoenen mieren in rondliepen, onrustig been dus. Meestal een verschijnsel dat zwangere vrouwen schijnen te hebben. Nee dat is niet bij mij het geval. Mijn hemel niet meer op mijn leeftijd. Dat is pas de goden verzoeken.
De artiest (dit keer allenig )was goed op dreef en met z'n mooie luisterliedjes was ik toch wel erg ingenomen. De tekst "bang is maar voor even, spijt is voor altijd" vond ik wel een mooie.
Hij heeft me de hele avond kostelijk vermaakt met z'n Drentse proat en liedjes. Ik was weer helemaal terug bij vroeger, thuis. Met twee Drenten als ouders komen veel woorden je natuurlijk erg bekend voor. Mijn moeder zegt nog steeds "moe je een smok hebb'n". Nou dat mag altijd natuurlijk.
Aan het einde kwam hij nog even terug en jawel het liedje kwam voorbij en dit keer heb ik niet gehuild.
wie döt mij wat,
wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage
'kheb de banden vol met wind
nee ik heb ja niks te klagen
wie döt mij wat, wie döt mij wat
wie döt mij wat vandage'
k zol haost zeggen, jao het mag wel zo
1 opmerking:
Jie kriegt van mij ok een dikke smok!
Een reactie posten