Je kunt tegenwoordig niet eens meer zonder gevaar naar het zwembad met je kleine meid.
Nee, we zijn niet bijna verzopen en we zijn ook niet met onze teen in het putje blijven hangen.
Ik bedoel zonder het gevaar dat ik weer een wijze levensles krijg.
We kwamen gewoon een vader met zijn kinderen tegen, waarvan het jongetje dochterliefs "vriendje" is. Ze vinden elkaar gezellig en een heel enkele keer hebben ze samen een middag bij ons thuis gespeeld. Omdat ze bij elkaar in de klas zitten spelen ze ook op school met elkaar. De vader heb ik regelmatig gezien, maar aangezien ik maar 1 x per week bij school sta om haar op te halen is dat sporadisch.
Natuurlijk kom je geleidelijk aan met elkaar in gesprek terwijl het grut met elkaar aan het dobberen is. Ik zag moeders af en toe en vond het altijd al een rare snijboon. Beetje schichtig en aardig op zichzelf.
Ik zit niet midden in het "roddel"circuit en hou me daar bovendien ook het liefst angstvallig verre van, maar af en toe vang je wel eens onbedoeld iets op. Tijdens het kwebbelen met paps vallen een boel stukjes van de puzzel op zijn plek.
Blijkt dat vader al ruim 1 jaar ziek is, hij had een hersenvliesontsteking en is nog steeds niet volledig hersteld. Moeders had sinds de geboorte van kind 2 steeds meer last van de hersenbeschadiging die ze had opgelopen toen ze op 4 jarige leeftijd op een betonnen vloer was terecht gekomen. Het was zelfs niet verantwoord om de kinderen onder haar hoede te laten vanwege het risico van een epileptische aanval. Uiteindelijk heeft vaders de relatie opgezegd en nu gaat moeders snel bergafwaarts. Ze moet zelfs worden opgenomen. Zo triest. Hij heeft de voogdij gekregen en er is langzamerhand rust voor de kinderen. Hij was verbazend positief naar de toekomst. Geweldig!
Dat ik dat nu weer heb. Wie niet beter wist zou denken dat er iemand van boven de regie in handen heeft genomen. Je zou bijna in Hem gaan geloven.
Ik zei bijna.
1 opmerking:
Niks is voor niks ;)
Een reactie posten