Hokjes

Gisteravond weer heerlijk naar het theater.
Zie ik in de menigte plots mijn allerbeste vriendin, nou vroeger dan, nu niet meer.
Wat kan het toch vreemd lopen.
Waarom duurde het toch zo lang voor ik me begon te irriteren aan de hokjesgeest van deze dame?
Waarom kreeg ze altijd haar zin? Ik moet zeggen dat ik hele leuke tijden met haar heb meegemaakt.
Op vakantie naar Parijs bijvoorbeeld, maar het oeverloze gelul tot diep in de nacht om haar duidelijk te maken dat ze niet zo moest doemdenken mis ik niet.
Dat zij altijd een 'vent ' wilde en ik zei dat ze moest zorgen ook in haar eentje gelukkig te leren zijn werd niet altijd gewaardeerd. En toen ik ook nog als eerste een geweldige vent vond waarmee ik zelfs trouwde, toen was de liefde duidelijk bij haar op.
Wat een verdriet heb ik om haar gehad. Na haar heb ik onbewust besloten alleen maar ruimdenkende mensen dicht om me heen te willen hebben. En volgens mij ben ik daar aardig in geslaagd.