Kreun!

Vroeger, toen ik nog in mijn eentje de zorg had over mijn veestapel, drukte ik af en toe een abcesje uit en zorgde dat de kat weer rap opknapte. Tegenwoordig race ik naar de dierenarts.
Dus toen onze "oude" zwarte kat na de vakantie last bleek te hebben van een groeiend voetje ging ik maar even bij de dierendokter langs.
Ze had gelukkig geen koorts, maar wel een abces, dacht de jonge ( helaas vrouwelijke) arts. Ik was daar ook al van overtuigd. Vandaag moest ik met haar terugkomen en jawel de poot is nog immer XXXXL te noemen. De andere, overigens ook vrouwelijke maar oudere, dierenarts dacht dat er meer aan de hand kon zijn en wilde een foto maken. Maar dan moest poeslief even blijven zodat er tussendoor een röntgenstraal kon worden afgebogen richting mijn niets vermoedende huisgenote.
Vanmiddag opgehaald en wat blijkt: een abces. Dat wist ik dus al.

En wat heeft dit alles, behalve een weer opknappende kat, opgeleverd?

3 ritjes van 50 km per keer met de benzineauto
2 spuiten
2 antibioticakuren en de opdracht de wond open en schoon te houden
bevestiging dat ik niet meteen naar de dokter hoef te gaan
en een rekening van 131,33 euro. Ik krijg wat hartverzakkingen de laatste tijd zeg!

Waar is tie dan?

Zit je dagen achter elkaar te denken: als het nu eens niet regent ( die dag komt ooit) zal ik de kweepeer eens snoeien.
En jawel Blondie had gelijk: de zon is er vandaag.
Maar die snoeischaar, waar is die dan gebleven?
We hebben er zelfs 2 maar waar o waar?
Niet in de lades in de hal of tussen de klusspullen van Hubbie, zelfs niet in de schuur of de kattenvoerbakjesla ( ja die hebben wij, iets op tegen?).
Overigens is het nooit goed om op dit soort plekjes iets te zoeken want dan komt de realiteit hard binnen: er moet nodig wat worden gedeclutterd. Volgende projectje dan maar. Kunnen we ook weer eens wat vinden.
Uiteindelijk vind ik er eentje in de la met haarborstels. Heel logisch toch?

Lekker

Ach en wat doe je zoal in een vrij weekend?

Uitslapen, op bezoek bij Guus Geluk en van hem onder de indruk raken, spontaan naar de film

en eindelijk begrijpen waarom Hubbie en Kiddie zo gek op de tekenfilmserie zijn, besluiten toch maar Chinees te halen en lekker een avondje onderuitgezakt in de luie stoel zitten, drie soorten jam inmaken, citroencake maken en brood bakken. Alleen dat laatste kan niet meer in de machine.

Laat ik nu de vorige keer de deeghaak te hebben weggegooid met het overgebleven kontje brood. Tja in de vullis duiken heeft geen nut meer. Alles weg, haak ook. Lekkerrr.

Jump

Het is 00:02 als de telefoon gaat. Je hart staat stil, want wie belt er nog zo laat?
Nou, Mutti vraagt of er iemand haar aub van het naburige dorp naar huis wil brengen.
Tuurlijk doen we dat. Maar weten jullie wel hoe ontzettend lastig het is om in het donker straatnaambordjes in dat leuk bedachte hofjesdorp te lezen? Tsss.
Uiteindelijk vind ik haar op een stoep nog nakwekkend met haar zus en onderweg in de auto legt ze uit dat Smitsky haar heeft weggebracht en ze ervan uit was gegaan dat een van de heren haar wel terug zou brengen. Maar die hadden gedronken, net als zijzelf ( alsof ze nuchter zou kunnen autorijden).
Dat ze daarna Smitsky probeerde, zonder resultaat en dat ze het nummer van de taxi niet meer wist.
Ineens had ze bedacht dat wij er ook nog waren en zelfs vlakbij dus zo is het gekomen.
Ze had een heel leuke avond gehad, zei ze.
Daar ben ik blij om, daar heb ik wel een hartverzakking voor over.

Money

Vanmiddag reed ik richting Mutti en stopte bij mijn brievenbus. Met die regen van tegenwoordig kun je je post beter veiligstellen en snel op de bijrijdersstoel deponeren.
Zo gezegd zo gedaan. Er zaten een paar spannende envelopjes bij, die ik toch maar even opende.
Mijn autoritje verliep hierna alleen maar goed door een gigantisch goed oplettende engel op mijn schouder ( of die van de anderen, het is maar hoe je het bekijkt).
Okee, die brommer had me niet rechts in moeten halen toen ik de bocht in ging.
En die oude van dagen op dat fietsje had ook niet strak achter mijn auto moeten rijden toen ik aan het inparkeren was.
Feit is wel dat ik wat ongeconcentreerd was nadat ik die ene brief had gelezen.
Ik heb nog nooit zo vaak zo veel belasting moeten terugbetalen als over 2009.
Daar hadden we nog een heel leuk Spanjereisje voor kunnen boeken....

Diep he

Soms heb je van die momenten dat je kind ineens met een vraag komt waar je moeilijk antwoord op kan geven. Want je weet het niet.
Zo vraagt ze " out of the blue":

Iedereen heeft een moeder, maar hoe is de eerste er dan gekomen?

Ik heb maar verteld dat er mensen geloven dat God de mens heeft gemaakt. Maar dat anderen meer geloven in de evolutie.

Het was weer stil. Als ze er genoeg over heeft nagedacht komt ze vast met een vervolg.
Ben benieuwd.

Foreigner

Gisteren mochten we alledrie naar de tandarts.
Nu heb ik geen angst voor de bekkentrekker, en Hubbie ook niet, maar bij Kiddie ligt dat toch anders.Het is tranen met tuiten huilen als ze de stoel in moet.
Door de vele fusies, overnames en samenwerkingsverbanden kon Kiddie ook niet echt een gevoel van vertrouwen krijgen. Was ze eindelijk gewend aan die man met dat rare accent kreeg ze weer en ander, met een nog vreemder accent en een heel vervelende uitstraling en hevig irritante assistente. We hadden al besloten een andere tandarts te zoeken, maar wie is goed met kinderen? Aangezien we daar nog niet uit waren sjokten we maar weer naar deze praktijk.
Onze afspraak stond om 8:40, maar we werden pas een half uur over tijd binnengeroepen. Ik had een afspraak gemaakt voor het hortsikken dus zat op de wip en ging, waarschijnlijk met een hevig ontstemde gelaatsuitdrukking, als eerste in de stoel. Tot mijn verrassing was de oude tandarts er en had hij prettige assistenten bij zich. De beste man bleek nog herstellende van een beroerte en kan nog niet dezelfde snelheid tentoonspreiden als voorheen. Voelde me natuurlijk meteen schuldig dat ik zo geïrriteerd had gedaan.
Maar Kiddie was een stuk stoerder ineens, want deze gek pratende tandarts, die kende ze al.
Later hoorde ik van Hubbie dat hij pas om 11:30 op zijn werk was. En Kiddie is weer een stuk sterker geworden. Nu maar hopen dat de beste man het vol kan blijven houden.

Just like

Ik had vanmorgen een vreemd geluid in mijn auto. Het lag niet aan mijn gehoor want Kindlief hoorde het ook. Zelfs eerder dan ik moet ik toegeven. Ik ging, na droppen van Kindlief op school, een beetje testen wanneer dat geluid het ergste was. Ik kreeg al visioenen van wielen die voor me uit rolden en na de hulplijn (= Hubbie) te hebben geraadpleegd kreeg ik het antwoord wat ik al verwachtte "ga even langs de garage".

Tja, zat niet in mijn planning, maar wat moet dat moet en mijn studie en training van deze ochtend was toch al in het water gevallen.

De vriendelijke monteur stuurde even in mijn bolide en het valse ding reed natuurlijk als een zonnetje.
Gelukkig aan het einde van de proefrit kon ze de adem niet meer inhouden , liet ze de charade varen en kon ook hij het horen.
Hij ging op zoek en vond speling in de remblokjes, roest en een kiezel TUSSEN de remschijven. Ik heb vol interesse meegekeken, naar zijn vrijwillige uitleg geluisterd en kon nog net de neiging onderdrukken om te vragen of ik een keer foto's van hem mocht maken.
Na het opgeven van mijn adres vroeg ik 'm of hij de auto wel de garage wilde uitrijden zodat ik er makkelijk mee weg kon rijden. "Ik ben wel een vrouw hoor", zei ik nog.
Hij vond het wel vermakelijk.
En toen vroeg hij het. Ben jij... en woonde je vroeger ....
Dat klopte. Ik herkende hem totaal niet. Hij kwam vroeger bij ons thuis en ging met mijn vader om ( ze waren beiden scheidsrechter).
Ja zegt hij nog "ik zag het aan je ogen, die zijn hetzelfde als die van je moeder".
Dat is voor het eerst in mijn leven dat iemand zegt dat ik op haar lijk en dat vond ik wel heel leuk om te horen.

Effe weg...

We zijn ff lekker een dag of 10 aan het vakantievieren.

Onze "belevenissen" zijn te volgen op

http://camperen-zustertjen.blogspot.com/ .

Alleen als jullie het leuk vinden hoor!

Wraf

Het leek zo stoer. Ik zou vandaag netjes op de fiets naar "de Stad". Echter het PC-tje had vandaag weer een enorme aantrekkingskracht op het gebied van "boeren", stambomen en ander geneuzel. Dus om op tijd te zijn bij mijn liefste Mutti "moest"ik wel de auto nemen. En natuurlijk is het ook onhandig om met 36 blikken kattevoer op de fiets terug te gaan. Bij nader inzien is dat een betere smoes dan de eerdergenoemde.
Mutti had visite. Dat geeft niet als het maar leuke visite is. Mijn tante is helemaal okee, maar mijn oom met vriendin en hond is andere koek. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt was snel duidelijk want Mutti trok achter hun rug om hele aparte gezichten naar mij. Als deze beste mensen nu eens hun voorgenomen bezoek zouden aankondigen dan kon ik wegblijven op het moment supreme, maar helaas ze komen altijd onverwacht. Mutti heeft daar een schijthekel aan, maar had het al verwacht omdat ze ruim een week ervoor jarig was geweest. En terwijl de meeste mensen op de dag zelf komen doen zij dat niet.
De eerste stap op Mutti's grondgebied betekende voor mij dat Oomliefs Yorkshire keffertje met de tanden naar mijn kuiten greep en bleef hangen in mijn broekspijp. Door de vocale buldertoon in mijn stem hield het beest zich even rustig om daarna te proberen Lola te pakken te nemen.
En als sluitstuk greep het kreng me weer toen ik het grondgebied ging verlaten. Ja, zegt mijn oom ook nog "je loopt te snel". "Nee, zei ik, je moet hem beter opvoeden".
Tot mijn verbazing gaf hij mij gelijk.

Spannend

Gisteren was Annie weer eens onhebbelijk. Allereerst gooit ze de aardlekschakelaar eruit als ik aan haar deurtje zit. Nu heb ik het niet zo op elektra, dus voorzichtigheid is geboden.
Na het omzetten van de schakelaar deed alles het weer. Maar toen ik nogmaals iets uit haar wilde halen begon ze vuur naar me te spuwen. En jawel even later: plop in de "stoppenkast".
Isse niet zuivere koffie. Die Annie heeft ons nog geen maand geleden al een paar honderd euries armer gemaakt en gaat ze er nu voor het gemak de brui aan geven?

Dacht het niet.. HUBBIE!

Opladen

Vandaag is Zussie jarig. Ze viert het niet, maar heeft wel voor de zekerheid gebak gehaald. Daarom dachten we haar met onze aanwezigheid te verblijden. We doen al jaren niet meer aan kadootjes uitwisselen, maar we wilden onze geliefde, halvegare , stoere chick toch een keer verwennen. Ze pakte het uit en zette m meteen aan de oplader. Het kan trillen, maar is alleen voor uitwendig gebruik. Nu maar hopen dat ze er veel plezier aan beleefd.

We zijn niet lang gebleven, want het is, met aanwezige neefjes, niet gehoorapparaat dragende Mutti en immer sms-lezende jarige gewoon een langs elkaar heen lullen van jewelste.
Geeft niet, zijn we gewend.
Daarna nog even bekeken wat we op de zolder van Mutti moeten doen om deze te veranderen in een geschikte fotoshootplek.
Snel een hapje gegeten en de boel de boel gelaten voor de film. Ja als je geen oppas nodig hebt is zo'n uitstapje erg voor de hand liggend, maar altijd weer heerlijk om te doen.

Heimwee?

Het is natuurlijk wel moeilijk. Voor het eerst een hele week weg van je vader en moeder.
Gezellig in een huisje met je vriendinnetje en haar ouders op een camping annex manege.
Kiezen of je op een Fjord of een Haflinger wilt rijden. Een beetje bang zijn dat je het niet gaat trekken zo alleen van huis af en dan de verzekering van je ouders krijgen dat als het niet gaat je zo weer opgehaald wordt. Maar dat je eigenlijk denkt dat je het niet durft te zeggen want dan kwets je iemand. Ja allemaal niet makkelijk.
Maar het zal me niet verbazen dat als paps en mams haar komen halen over een week ze denkt "nu al?".
Ik hoop het maar, al moet ik zeggen dat ik mijn kleine Kiddie nu al mis.
Het is zo leeg in huis. Zucht!

Spierpijn

Zoals al eerder gezegd heeft Dochterlief met vriendinnetje D. een verzorgpony.

Vanwege de vakantie staat Kiddie er de afgelopen 2 weken "alleen" voor.

Minder gezellig, maar wel meer rijtijd dus dat is een mooie pleister op den wonde.

Vriendinnetje D. en haar moeder N. wilden graag dat Kiddie en ik eens langs zouden komen op de camping. Dan zouden ze/we een buitenrit kunnen maken.

Zo gezegd zo gedaan.

De twee meiden mochten van ons mee met de "pannenkoekenrit".

Vanwege de duur ( 4 uur in het zadel), de aard van de lunch ( pannenkoeken) en de kosten ( zeg ik lekker niet) besloten moeder N. en ik dat we niet mee zouden gaan.

Kiddie kreeg een actieve, niet zo snel van everzwijnen en herten schrikkende, pony mee genaamd Balou.

Het enige wat deze Fjord niet leuk vind is door een plas heen lopen.

Ahum, hebben jullie een beetje een voorstelling kunnen maken hoe het gesteld is met de bospaden in den lande sinds de stortbuien van de afgelopen dagen?

Juustem. Kiddie knikkerde in volle galop eraf ( pas in het 3 de uur rijden, dat wel) omdat Balou niet door een plas wilde lopen en ineens een vreemde beweging maakte.Overigens denk ik dat Kiddie al erg moe was op dat moment en daardoor minder geconcentreerd, maar het feit ligt er. En zij dus ook. En de schade was beperkt tot haar trots.

Maar toch was het een succes, al kon ze bijna de trap niet meer opkomen van de spierpijn. Ik heb haar maar onomwonden verteld dat het de volgende dag ALTIJD erger is. Maar of ze dat nog gehoord heeft voor haar hoofd het kussen raakte. Ik betwijfel het.

Biene wied

Vanavond hadden we in de polder de laatste van 3 draverijen van dit jaar. Ik kwam voor de tweede keer op zo'n evenement en verbaasde me erover hoeveel dezelfde gezichten je dan ziet. Maar ook mensen die je al een tijdje uit het oog bent verloren en waarbij je denkt "die ken ik ergens van, maar waarvan beats me". En dan kun je je weer de hele avond irriteren aan die naam die op het puntje van je tong ligt, maar gewoon niet naar buiten wil komen.
Totdat er nog iemand bij die persoon komt staan en je begrijpt dat het de moeder van je oude schoolvriendinnetje van 30 jaar terug is. Voelde me niet geroepen om mijn oude schoolkameraadje aan te spreken.
Ik had geen tijd en zin om te worden bijgepraat.
En aangezien ik altijd merk dat iedereen, zelfs die van de kleuterschool, me nog steeds herkennen had zij er blijkbaar ook geen zin in.
Kiddie had ook al bekenden gevonden, eigenlijk zij ons, dus we hadden het wel gezellig.
Opeens vraagt het jochie van 8 vol ongeloof aan zijn moeder: "doet dat niet enorm pijn dat die mannen zo met de benen wijd zitten".
Wij moesten er als vrouw smakelijk om lachen en vertelden hem `dat ook een man dat kan leren`.

Oplettend

Gisteren hadden we ( Kiddie en ik) een kadootjessafari ( voor oma/mutti) op het menu.
Achteloos vroeg ik Hubbie of hij ook zin had om mee te gaan. Nou dat wilde hij wel.
Bij het uitstappen bij de winkelstraat zegt hij "dat is lang geleden dat ik hier ben geweest".
Hmm, dat is een belangrijke uitspraak. Natuurlijk heeft hij wel een "occational "opdracht om de slager en/of bakker te bezoeken, maar echt door de winkelstraat darren en leuke dingetjes kopen doet hij niet meer. Want daar heb ik natuurlijk alle tijd voor, zegt men. Hij niet.

Ik besefte dat ik hem onbewust heb beroofd van een, toch wel zeer belangrijke, bezigheid.
Want het moet , zo rond oktober en later met de man met de Schimmel tussen zijn benen, wel zo zijn dat hij weet wat ik graag kado krijg. Alleen door onopmerkbaar te registreren wat ik mooi/leuk en handig vind kan hij me bij de feestelijke momenten tenminste verrassen. En dat heeft hij altijd nog gedaan.
Zijn opmerking deed me ook beseffen dat ik Hubbie misschien wel dingen uit handen neem die hij leuk vind om te doen, maar door mij laat regelen omdat hij nu eenmaal ook erg praktisch is ingesteld. Zou het huishouden daar ook bij horen? Denk het niet!