Vanavond hadden we in de polder de laatste van 3 draverijen van dit jaar. Ik kwam voor de tweede keer op zo'n evenement en verbaasde me erover hoeveel dezelfde gezichten je dan ziet. Maar ook mensen die je al een tijdje uit het oog bent verloren en waarbij je denkt "die ken ik ergens van, maar waarvan beats me". En dan kun je je weer de hele avond irriteren aan die naam die op het puntje van je tong ligt, maar gewoon niet naar buiten wil komen.
Totdat er nog iemand bij die persoon komt staan en je begrijpt dat het de moeder van je oude schoolvriendinnetje van 30 jaar terug is. Voelde me niet geroepen om mijn oude schoolkameraadje aan te spreken.
Ik had geen tijd en zin om te worden bijgepraat.
En aangezien ik altijd merk dat iedereen, zelfs die van de kleuterschool, me nog steeds herkennen had zij er blijkbaar ook geen zin in.
Kiddie had ook al bekenden gevonden, eigenlijk zij ons, dus we hadden het wel gezellig.
Opeens vraagt het jochie van 8 vol ongeloof aan zijn moeder: "doet dat niet enorm pijn dat die mannen zo met de benen wijd zitten".
Wij moesten er als vrouw smakelijk om lachen en vertelden hem `dat ook een man dat kan leren`.
2 opmerkingen:
Wie was dat dan?? Ennuh, doet het in het begin wel pijn dan?
kijk.. dat siert het knulletje... dat ie het toch ff vraagt...
Een reactie posten